"ဘာ...အိမ်ပြောင်းရမယ်...မဟုတ်သေးပါဘူး..
ဒီအိမ်ကလည်ထယ့်အတွက်သေးပေမဲ့အဆင်ပြေ
တုန်းပဲလေ..."
မနက်မိုးလင်းအိမ်ကိုကားနဲ့လာကြိုတဲ့အပြင်အိမ်
ပြောင်းရမယ်လို့ဆိုလာသောဂျောင်ကုစကား
ကြောင့်ထယ်ယောင်းအပီအပြင်ကိုငြင်းဆန်တော့သည်။ဂျောင်ကုကတော့သိပ်ဂရုစိုက်ပုံ
မပြ။အေးဆေးကားမောင်းနေရင်း
"မင်း...နေတဲ့နေရာနဲ့ငါ့အိမ်နဲ့ကဝေးကဝေးရယ်..
ခရီးကလည်းထောက်တဲ့အပြင်..ကားစရိတ်နဲ့
မင်းပင်ပန်းတာနဲ့မကာမိဘူး..အဲ့တော့မင်းအိမ်
ပြောင်းရမယ်..."
"အခုခေတ်ကအိမ်ဌားတဲ့စျေးကကြီးကကြီးနဲ့..
တစ်နေရာနဲ့တစ်နေရာပြောင်းရရွေ့ရဖို့ဆိုတာ
လွယ်တာကြနေတာပဲ...နောက်ပြီးဒီလိုစျေးပေါ
ပေါအခန်းရဖို့ခက်တယ်...ထယ်အချိန်မီအလုပ်
ဆင်းနိုင်တာပဲ...ဒီမှာပဲနေခွင့်ပြုနော်..."
ထယ်ယောင်းကသူ့အခက်အခဲကိုရှင်းပြလာသည်။ဂျောင်ကု ကားကိုဂရုတစ်စိုက်မောင်း
ရင်းနဲ့ပင်ဘေးနားကထယ်ယောင်းကိုလှမ်းကြည့်
လိုက်သည်။
"မင်း...ကိုကိုယ့်ပိုက်ဆံနဲ့ကိုယ်အိမ်ဌားရမယ်လို့
ကိုယ်တစ်ခွန်းမှမပြောသေးဘူး...မင်းကိုယ်ပိုင်
တဲ့တိုက်ခန်းမှာပြောင်းနေမလားဒါမှမဟုတ်
ကိုယ်အိမ်မှာနေစားစရိတ်ငြိမ်းလိုက်နေမလား..."
အာ့ယိုး...ထယ်ယောင်းစိတ်ရူပ်ရူပ်နဲ့ခေါင်းကဆံ
ပင်တွေကိုဆွဲဖွလိုက်သည်။ဘယ်အလုပ်ရှင်က
ကိုယ့်အိမ်ကဟင်းချက်ထမင်းချက်အိမ်ဖော်သာ
သာကိုအဲ့လောက်ကောင်းဖူးလို့လဲ။
"အဆင်မပြေဘူး...နှစ်ခုလုံး..ကျွန်တော့်အိမ်လေး
နဲ့ပဲကျွန်တော်နေပါရစေ..."
ထယ်ယောင်းနောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက်ကိုခိုင်မာ
စွာဖွင့်ပြောလိုက်သည်။သူ..သူများအိမ်ကိုအလ
ကားတက်မနေချင်ပါ။
ဂျောင်ကုလေပူတွေကိုတစ်ချက်မူတ်ထုတ်လိုက်
သည်။
"အဲ့ဒါဆိုအလုပ်ထွက်လိုက်..."
ပြတ်ပြတ်သားသားပြောလိုက်တဲ့ဂျောင်ကုစကား
တွေကြောင့်ထယ်ယောင်းဂျောင်ပိတ်မိနေတော့
သည်။ဘာလို့လူကြီးကအဲ့လောက်ပြောရဆိုရ
ကျပ်ရတာပါလိမ့်။
