မနက်မိုးလင်းသည်နှင့်ထယ်ယောင်းနှင့်ဂျောင်ကု
မှာမနေ့က... ကိုးရို့ကာယားအခြေအနေကြီးကို
မေ့ကာပြန်မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတော့သည်။နှစ်
ယောက်လုံးသည်သူတို့ရဲ့ခံစားချက်ကိုအတတ်
နိုင်ဆုံးထိန်းချုပ်နိုင်ကြပြီးဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို
ပင်စကားပြောနေကြသေးသည်။
"ဒီနေ့နေ့လည်ကျရင်...မာန်နေဂျာကိုလွတ်ပြီး
ကြိုခိုင်းလိုက်မယ်...ကိုယ့်ရုံးကိုလာခဲ့ချေ..."
Companyကိုလိုက်ရမည်ဆိုတဲ့စကားကြောင့်
ထယ်ယောင်းအတော်ပင်တုန်လူပ်သွားရသည်။
လူကြီးစိတ်ထဲဘာတွေစဥ်းစားနေလဲဆိုတာသူ
လုံးဝလိုက်မမှီတော့။
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ..."
အေးအေးလူလူပင်ထယ်ယောင်းမေးလိုက်မိသည်။
"မင်းကိုUniတက်ဖို့မင်းအမှတ်နဲ့မှီမဲ့တက္ကသိုလ်
ကိုကိုယ်ရှာတွေ့ထားတယ်...မနက်ဖြန်သန်းဘက်
ခါလောက်ဆိုရင်ပဲမင်းကျောင်းအပ်ရတော့
မှာ...ဘာလဲ...မင်းကတက္ကသိုလ်ကိုဂျင်းအကျီ
အစုတ်အပြဲအနွမ်းလေးတွေပဲဝတ်ပြီးကျောင်း
တက်မို့လား..."
ထယ်ယောင်း...ဂျောင်ကုအပေါ်အားနာစွာပြုံးပြ
မိသည်။သွေးမတော်သားမစပ်သူစိမ်းတစ်ယောက်ကသူ့အပေါ်အဲ့လောက်ကောင်းပေးလာ
တော့မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်ရသည်။သူဌေး
ဂျွန်အပေါ်ဒီထက်ပိုကောင်းပေးဖို့စဥ်းစားလိုက်
ပေမဲ့ရင်ထဲတွင်အစိုင်အခဲလေးတွေအမျာကြီး
ကျန်နေသေးသည်။ထိုအစိုင်အခဲလေးတွေက
သူနဲ့လူကြီးကြားတံတိုင်းတစ်ခုလိုခြားထားသည်။
"ကျေးဇူးပါ...လူကြီး.."
ဂျောင်ကုသည်ပန်းကန်ထဲကပဲခေါက်ဆွဲအား
အားရပါးရစားနေမိသည်။ဒီကလေးငယ်လေး
ရဲ့လက်ရာကသူ့အတွက်အကောင်းဆုံးပင်။
နောက်ပိုင်းထယ်ယောင်းလက်ရာတွေပဲစားရဖန်
များလာတော့အကောင်းစားနေ့လည်ထမင်းဟင်း
တွေပင်ဂျောင်ကုအတွက်သိပ်ခံတွင်းမမြိန်တော့။
"နောက်ပြီး...မင်းကိုbank accဖွင့်ပေးခိုင်ထား
တယ်..ဆောယာက..မင်းအတွက်သုံးဖို့ငွေထည့်
ပေးရအောင်တဲ့..."
"သြော်....."
ထယ်ယောင်းအားနာရပြန်သည်။သူ့အပေါ်
လူကြီးတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးကောင်းပေး
ကြတာအားနာစရာ။သူကသာဒီကျေးဇူးကြွေး
ကိုမသိတတ်လျှင်လူဟုတ်လိမ့်မည်မဟုတ်။
