ညနေစောင်းရုံးဆင်းသည်နှင့်ဂျောင်ကုအိမ်ကို
တန်းပြန်လာခဲ့သည်။အိမ်မှာထယ်ယောင်းတစ်
ယောက်တည်းမဟုတ်လား။ဟိုတုန်းကဆိုသူ
အိမ်မပြန်ချင်ရင်ကားတစ်စီးနဲ့ထင်ရာလျှောက်
လွင့်နေကြ။မီးတွေမှောင်မဲကာအေးစက်စက်
အထီးကျန်နေတဲ့အိမ်ကြီးကတစ်မျိုးတစ်ဖုံတော့
စိတ်ခြောက်ခြားစမြဲ။ထယ်ယောင်းရောက်လာ
မှထိုအိမ်ကြီးသည်လူနေထိုင်သည့်အိမ်နှင့်တူ
လာပြီးနေချင်ထိုင်ချင်စဖွယ်ဖြစ်လာရသည်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူအိမ်ပြန်လာရင်..မှောင်မှောင်
မဲမဲအိမ်ကြီးကအမောဆို့ဖွယ်ပြေးမကြိုတော့
ဘူးမလား။ဂျောင်ကုကားခြံထဲဝင်လာသည်နှင့်ထယ်ယောင်းကထုံစံအတိုင်းအိမ်ရှေ့မှာရိုရိုကျိုး
ကျိုးစောင့်ကြိုလျှက်ပင်။အနားရောက်သည်နှင့်
ဂျောင်ကုလက်ထဲကဆွဲအိတ်ကိုပြေးသယ်တော့
သည်။ဂျောင်ကု..ထယ်ယောင်းအပေါ်အမောပြေ
အနမ်းလေးတောင်းချင်ပေမဲ့လည်းထယ်ယောင်း
ငြင်းဆန်မည်သိသည်မို့ဒီအတိုင်းပင်အောင့်အီး
သည်းခံလိုက်သည်။
"လူကြီး...ဟင်းတွေကချက်လို့မပြီးသေးဘူး..
နေ့လည်တုန်းကအားနေတာနဲ့စတိုခန်းကိုထိုင်
ရှင်းနေတာ..ခုနတုန်းကမှပြီးတယ်...ခဏနား
ပြီးရင်ရေချိုးမယ်မလား...ကျွန်တော်လူကြီး
ရေချိုးဖို့သွားပြင်လိုက်မယ်..."
ဂျောင်ကုခေါင်းသာခါလိုက်မိသည်။
သူ့ကိုဒီကလေးလေးက...အစအဆုံးလိုက်ပြီး
ဂရုစိုက်ပေးနေတာသူ့အပေါ်မျှော်လင့်ချက်တွေ
ပေးနေတာနဲ့မတူဘူးလား။
"ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲလုပ်လိုက်မယ်...ထယ်
ယောင်းကအေးအေးဆေးဆေးလုပ်စရာရှိတာ
ကိုလုပ်..."
"ဟုတ်.."
ဂျောင်ကု..ပြောပြောဆိုဆိုအပေါ်ထပ်သူ့အိပ်ခန်း
ကိုသာတန်းတက်သွားသည်။ထယ်ယောင်း
စိတ်ထဲတစ်မျိုးလေးဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။လူကြီး
နှင့်သူ၏ဆက်ဆံရေးက..ရှေ့ဆက်တိုးရင်
အချစ်ဆိုတဲ့သံသရာကြီးမှာလူ့ကျင်ဝတ်ဖောက်
ပြန်သူတွေအနေနဲ့ပိတ်မိနေမှာဖြစ်ပြီးနောက်ဆုတ်
ရင်လည်း...ခံစားချက်တို့လွန်ကုန်ပြီဖြစ်ရာနာ
ကျင်ဖွယ်ရာအဆုံးသတ်သာ။
