ဂျူလိုင်လလယ်ရဲ့မိုးရေတွေကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးဆူညံလျှက်။နေ့ခင်းဘက်
ကနေရွာလိုက်တဲ့မိုးကညဘက်ထိတိတ်မသွား။
စုတ်ပြတ်ပြတ်လျှော့ရဲရဲအိမ်အိုလေးသည်ထို
မိုးရေတွေကြားကြံကြံခိုင်အံကျိတ်လျှက်။မဖာထေးတာကြာပြီဖြစ်သည့်ခေါင်မိုးပေါ်ကမိုးရေ
တွေသည်ရေတံခွန်းအလားတံမြက်စိတ်ကနေ
ဖြာဆင်းလာသည်။
အသက်နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ်ဂျွန်ဆောယာ
သည်ထိုအိမ်အိုလေးရှေ့တွင်မတ်တပ်ရပ်လျှက်။
သူမရဲ့ညဝတ်အကျီအဖြူမှာမိုးရေကြောင့်ရွှဲရွဲ
နစ်နေသည်။ဖြောင့်ဆင်းနေသောအနက်ရောင်ဆံ
စတို့သည့်လည်းမိုးရေကြောင့်တစ်ပင်နဲတစ်ပင်
ပူးကပ်ရူပ်ထွေးကုန်သည်။ခြေဗလာကျင်းဖြင့်
သူမကထိုအိမ်အိုလေးအရှေ့မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
ဆောယာရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကတုန်ယင်လျှက်။မျက်
တောင်စိပ်စိပ်လေးတွေကအစခြေဖျားလေး
တွေထိတိုင်ကြောက်စိတ်ကစိုးမိုးထားသည်။
ဒါပေမဲ့...သူမရဲ့မသိစိတ်ကတော့အိမ်အိုလေး
ဆီတစ်လှမ်းခြင်းတစ်လှမ်းရွေ့လျှားနေသည်။
မိုးစက်တွေကတပေါက်ပေါက်သူမရဲ့ပန်းနုရောင်
ခြေဖမိုးနဲ့ထိတွေ့ကြုံကြိုက်ပြီးရေမူန်ရေမွှား
အဖြစ်ပျောက်ကွယ်ကြတော့သည်။မကြာမီသူ
မကအိမ်အိုကြီးရဲ့ယိုင်လုလုတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီး
အသိစိတ်မဲ့သူပမာအိမ်အိုလေးထဲဝင်သွားတော့
သည်။
အခန်းထဲမှာလေထုကသိပ်သည်းနေတဲ့ပုံရှိပြီး
မကောင်းတဲခပ်ချဥ်ချဥ်အနံတစ်ခုလည်းရလိုက်သည်။
တစ်ခုတည်းသောဝါကျင်ကျင်မီးသီးလေးကအခန်းကျဥ်းလေးထဲ ဖြာကျနေပြီးထိုအခန်းကျဥ်း
လေးထဲတွင်ဆယ့်တစ်နှစ်အရွယ်ကလေးမလေး
ကအခင်းစုတ်လေးပေါ်တွင်အိပ်ပျော်နေသည်။
အိပ်ပျော်နေသည်ဆိုတာထက်ကလေးလေး
ကဖျားပြီးမှေးနေတာ။
ကလေးမလေးရဲ့မျက်လုံးတွေကမှိတ်နေပြီး
အဖျားရှိန်ကြောင့်မျက်နှာကရဲတွတ်လျက်။
ဆောယာရဲ့နူတ်ခမ်းတွေကတုန်ရင်ကွဲအက်စွာ
နာမည်တစ်ခုထွက်ကျလာသည်။
