24.Bölüm İşler Değişiyor

350 13 3
                                    

Hızlıca eve gidip odama girdim. Nefesim hızlanmıştı, kalp ritmim değişmişti.
Olaylara anlam verememiştim. Sırf soru sormak için yanına mı çağırmıştı? Yada benim olaylardan ne kadar bilgim var onu mu ölçecekti?

Gözlerimi kapatıp derince nefes aldım. İçimi sıkıntı kaplamıştı. Eğer çözüm bulamazsam yarın herşeye son verecektim. Tüm hayatıma, hayallerime. Belkide hayallerimizin peşinden koşmak çok da kolay değil. Zorlukları aşmadan, hayal sadece hayalde kalıyor. Gerçekler acıdan ibaret.

Bir anda kapı açılınca gözümü açtım. Karşımda suratsız yüzüyle bana bakan teyzem belirdi.

"Neredeydin sen?"

"Sanane"

"Ben atıştırdım. İşim var akşama nakliyeci gelecek sabah bizde erken çıkarız eşyalar yoldayken gitmiş oluruz bizde"

Hiç bir şey demedim oda evden çıktı. Öylece kalakaldım sadece baktım. Çaresizce.

Açıkta olan şeylerden yiyip biraz daha topladım ortalığı. Oturunca Emre Hoca aradı.

"Merhaba, şey soracaktım yarın kaçta gidiyorsun yolcu etmek isterim"

Sesi bir garipti resmen harfleri kekeledi.

"Gerek yok"

"Olur mu? Aramız kötü olsada geçmişimiz güzel"

"Görüşürüz"

Telefonu yüzüne kapattım. Geçmişmiş ne sanıyor kendini. Sanki gerçekten merak ediyor beni.

Evde boş boş vakit geçirirkem kapı çaldı. Gelen Aslıydı. O kadar mutlu etmişdi ki.

Şaşıracak ola ki hemen sarıldı.

"Ablam gitmemişsin. Ben biliyordum. Sen bi yolunu bulmuşsun"

Sözüni içeri geçerek tamamladı.

"Yok bulamadım. Yarın gidiyoruz"

"Nasıl bulamadın abla? Muhakak vardır"

"Varsa da ben bilmiyorum. Durdu yani bazen düşünemiyorum her şey o kadar ani oldu ki. Tüm duvarlar üzerime yıkıldı. Ben sadece izledim"

"Çaresi var. Ama sen yok diceksin. Neydi ismi? Hani seni sınıftan kurtaran, amcası müdür yardımcısı, serseri olan"

"Burak"

"Heh evet o. Ondan yardım iste. Ya tamam çok sevmiyosun. Ama çaresizsin grurunu çek kenara"

"Aslı asla olmaz. O hiç olmaz. Hem istesemde yardım edemez. Hastahanede"

"Yaa kötü olmuş. Tamam bahsettiğin zengin çocukdan iste onun parası var elbet yardımı olur"

"Aslı bak ben seni unutmam fırsat bulursam sana ulaşırım ama ben yardım istemem o kişilerden"

Aslı'nın olması mümkün olmayan tercihlerini dinleyip uğurladık tan sonra teyzem geldi. Yüzü asık sanki benim teyzem senlerdir tanıdığım teyzem değildi.

O gelince odama geçip duş aldım. Som eşyalarımıda bavula yerleştirip balkona çıktım. Çıktığım an fazlasıyla büyük bir araç evin önünde durdu. İşte diğer hayatımın ilk adımıydı.

Teker teker tüm eşyaları araca yerleştirip, teyzemden de yüklüce bir para alıp yola çıktılar. Yapabildiğim gizlice akan göz yaşımı tutmak oldu.

      Sabah erkenden uyandım. Hemen kalkıp, siyah pantolon, beyaz bir tişört giyip çantamıda yanıma alıp odadan çıktım.

Teyzemde aynı şekilde hazırdı. Son kontroleri yapıp evden çıktık. Son adımımı çok zor atsamda çıktım. Herşeyi içime gömdüm evi arkamda bıraktım. Sabahtan belli Emre hocanın 5. Arayışıydı. Son aramasınıda kapatıp taksiye bindik.

Bir kelime etmeden terminala geldik. Herşeyi tüm herşeyi unutma vaktiydi. Bir yere geçip otobüsü beklemeye başladık. Tekrar telefonum çalınca bu sefer açtım.

"Ya nerdesin Gizem"

"Beni aramayı kesin. Artık yokum anlayın şunu"

"Emin ol sana borcumun olduğunu hissetmesem bir kere bile aramam"

"Yok borç filan kapandı o kitap"

"Tek sen böyle düşüyorsun"

Sesler yükselince telefonu kapattım. Hala bir sıkıntıyla otobüsü bekliyordum. Umudum tam olarak bitmişti.

İyice bunalınca kalkıp görüş alanında biraz yürümeye başladım. Bir an önce gelse de bu sıkıntı bitse içimden. Teyzeme döndüğümde gördüğüm şeyle şoka uğradım. Hatta benim dönemle bakışlar bana döndü.

Burak, Emre hoca. Buralardı. Hatta Burak hızla bana doğru geliyordu.

Bir anda kolumdan tutup,

"Burda kalmak istiyor musun?

"Ne?"

Soruma cevap ver burda kalmak, eski hayatına devam etmek istiyor musun"

Nefes nefese aynı söyleyince kafamı sallayabildim sadece. Bir an gözüm karnını tutan sol eline gitti. Olaylar zihnimde canlanınca Burak hastahanede olması gerekiyordu"

Bir anda beni yürütmeye başladı. Ne olduğunu anlayamadan nir şeyler anlatıyordu.

"Teyzenin yanına gitcez. Herkes seni gidecek sanacak. Normal davran burda kalıcaksın. Sadece dediklerimi yap itiraz etme. Çaktırma. Her dediğime tamam de yeter"

Teyzem gilin yanına gelince kolumu bıraktı.

"Bak kız seveninde varmış"

SuskunHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin