ခရီးမ်ားအဆံုးထိ...ေလ်ွာက္(Complete)

အပိုင္း ၂၀

ဆုေတာင္းၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ မႈတ္ၿပီးသည့္အထိ ရွင္ေစာ တစ္ေယာက္ ကိတ္ခြဲဖို႔ လက္တုန္ေနဆဲ။ဟုတ္တယ္ေလ အသက္၂၀ျပည့္ကာမွ ကိုယ့္အတြက္ ရည္႐ြယ္တဲ့ ကိုယ့္အမည္နဲ႔ ကိတ္မ်ိဳး ျမင္ဖူးခဲ့ရတာကို။ဘယ္သူက စိတ္လႈပ္ရွား မၾကည္ႏူးပဲ ေနနိုင္မွာတဲ့လဲ။ေျပာရရင္ ဒီမို လိုက္လာမည္လို႔လည္း မထင္ထားခဲ့သလို အခုလို ကိတ္ေလးပါ စီစဥ္ေပးဦးမယ္လို႔ ပိုလို႔ေတာင္ မထင္မွတ္ထားခဲ့။အသက္၂၀ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ယခင္က ျဖတ္သန္းေနက် အတိုင္း စိတ္ထဲ သာမန္ ေကာင္းမႈျပဳရမည့္ ေန႔ရက္ တစ္ရက္လို႔သာ မွတ္ယူထားခဲ့တာ။

ညဖက္ ဖုန္းေျပာစဥ္ကေတာင္ မနက္ျဖန္ သူ႔ေမြးေန႔ဆိုတာ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့။အေတြးမ်ားျဖင့္ ကိတ္ေပၚမွ အလွဆြဲထားေသာ ရုပ္ပံုေလးကို မထိေစဖို႔ ေရွာင္လႊဲ၍ လွီးရန္ ရွင္ေစာ လက္တုန္ေနတုန္း....

"အဲ့အရုပ္ေလးရဖို႔ အေစာ ဓာတ္ပံုျပလိုက္ရေသးတာ တူတယ္ေနာ္ မဲမဲေလး အဟား..."

ဒီမို ေျပာရင္းျဖင့္ ခပ္ေသာေသာ ရယ္ေလေတာ့ ရွင္ေစာ ေစြၾကည့္ကာ တံေတာင္ျဖင့္ တြတ္ျပစ္လိုက္ေတာ့သည္။တကယ္ ဒီေကာင္က ေကာင္းရင္ခဏပဲ ၿပီးရင္ထထေဖာက္တာ ေက်းဇူးတင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြပါ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္...။အမွန္တကယ္လည္း ရွင္ေစာက အသားညိဳတယ္ဆိုေပမဲ့ မဲသဲျပာနွမ္းေနျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ဗမာဆန္ဆန္ ညိဳညိဳညက္ညက္ေလးသာ ျဖစ္သည္။

ဒါကိုပဲ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို လူေတြ႕လိုက္တိုင္း...
"ဟယ္ ယဥ္ေဌး နင့္သားက နင္နဲ႔လည္း မတူဘူး မဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ေလးေတာ့..."ဆိုတာတမ်ိဴး
"ဟယ္ ကေလးက ေအာင္ေမာင္း ဖက္လိုက္တယ္ေနာ္ ကုလားေလးေဟ့"ဆိုတာတဖံု အသားျဖဴေသာ အေမနွင့္ တြဲသြားတိုင္ ၾကားေနရတာ

ျမန္မာနိုင္ငံမွာက အသားညိဳရင္ကို ျပစ္ခ်က္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနၾကတာ။internationalမွာ ဒီအညိဳေရာင္ အသားရည္က ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္သလဲ မသိၾကပဲနဲ႔။ညိဳေနတာကို ဇြတ္မဲေနၾကတာ တခါတေလ နားရင္းေတြခ်ည္း ပိတ္ရိုက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ဒါအညိဳ ဒါအမဲဟဲ့ဆိုၿပီး တကယ္ တကယ္ ျမန္မာျပည္က လူေတြက အညိဳနွင့္အမဲကို မခြဲျခားတက္တဲ့ color blindေတြ..။