အုပ္စုလိုက္ႀကီး ေဆး႐ုံကိုလိုက္လာၾကေတာ့ ေဆး႐ုံက ဆရာဝန္ေတြ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕အတူ လန့္သြားသည္....
မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုခ်ီၿပီး သူတို႔အနားေျပးလာတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလးကို သူနာျပဳေတြက ဝိုင္းကူကာ တြဲေပးဖို႔ျပင္ေတာ့..
''မကူနဲ႕!!!ဆရာဝန္ ဆရာဝန္သာေခၚေပးပါ...''
''ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ပါ...''
Lee Know က ဆရာဝန္လို႔ေျပာတဲ့ထိုသူကိုၾကည့္ၿပီးေျပာသည္..
''ကေလး...ဒီကေလး ေမ့လဲသြားလို႔ပါ..ဘာ... ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာ တခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ေပးပါ အခုခ်က္ခ်င္း....''
ဆရာဝန္က ထိုအခါမွ ေဘးက သူနာျပဳေတြကို မ်က္စပစ္ျပလိုက္ကာ လူနာတင္လွည္း လွမ္းေတာင္းသည္..
ေဘးက သူနာျပဳေတြကအလိုက္တသိ ယူလာေပးတဲ့အခါမွာ ထိုလူနာကို ကုတင္ေပၚတင္ကာ ဆရာဝန္နဲ႕ သူနာျပဳေတြက တြန္းသြားသည္...
အေရးေပၚအေဆာင္ ေနရာေရာက္ေတာ့ လိုက္ကာကိုဆြဲခ်ေတာ့ Lee Know ကပါ လိုက္ဝင္ဖို႔လုပ္သည္...
''ဒီဘက္က လူနာရွင္နဲ႕ဘာေတာ္ပါသလဲ...?''
''ဟို.... ဟို...''
အေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ Hyunjin က Lee Know ကိုတြန္းကာ ေမးေနတဲ့ဆရာဝန္ကိုဝင္ေျပာသည္..
''ကြၽန္ေတာ္က လူနာရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပါ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူနာနဲ႕ အကိုလိုပါပဲ သူ႕မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီအပ္ထားပါတယ္...''
''ေကာင္းပါၿပီ ဒါဆို ညီေလးပဲဝင္လာခဲ့ပါ..''
''ဟုတ္ကဲ့..''
Hyunjin က Lee Know ကို တခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး အေရးေပၚအေဆာင္ထဲလိုက္ဝင္သြားသည္....
အ႐ုပ္ႀကီးလိုေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္ကာက်န္ခဲ့တဲ့ Lee Know နား Seungmin ေရာက္လာသည္....
''ခင္ဗ်ား...လာ ထိုင္ခုံမွာ ခဏထိုင္ေနၾကရေအာင္....Han Jisung သူအဆင္ေျပမွာပါ...''
ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး Lee Know က Seungmin အေမးကိုဘာမွမေျပာနိုင္ မ်က္လုံးေလး တခ်က္သာဝင့္ၾကည့္လိုက္သည္..
