ဒီလို တစ္စစနဲ႕ Han Jisung ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက Lee Know မသိမသာေရာ သိသိသာသာ ေရာ ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူျဖစ္လာခဲ့တယ္....
Jisung ကအရမ္းတုံးပါသည္....
ကြၽန္ေတာ္ စားေသာက္ဆိုင္ကို အၿမဲ လာေနတာေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ့ကို မရိပ္မိခဲ့ဘူး....
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အဖိုးတန္ေလးက ကြၽန္ေတာ့ကို နည္းနည္းေလးေတာင္သတိမထားမိခဲ့ဘူး...
ငါးလ ငါးလဆိုတဲ့ အခ်ိန္က အရမ္းျမန္လြန္းတယ္......
ကြၽန္ေတာ္ အခုေနာက္ပိုင္းဆို ႐ုံးခ်ိန္ၿပီးတိုင္း ကေလး ရွိတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ပဲေရာက္ျဖစ္သည္..
*ဒီမွာေျပာခ်င္တာ အဲ့တုန္းက Hannie က အထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္တင္ေနတာပါေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနတာက အခ်ိန္ပိုင္းပါ*
ေထးမင္ ႀကီးကလည္း အကဲပိုလြန္းလို႔အျမင္ကိုကပ္ေနလို႔...
Ring.....Ring.....Ring.....
"ဟုတ္ကဲ့ Omma ကြၽန္ေတာ္ အခုျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္''
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ Minho? "
"ငါ့အေမ ဖုန္းဆက္လို႔ ငါျပန္ရမယ္''
"အာ အြန္း အဆင္ေရာ ေျပရဲ႕လား?''
"ေျပမယ္ထင္တာပဲ သူမ အသံေတာ့ မေကာင္းဘူး''
"ေအးကြာ ဂ႐ုစိုက္ဦး အန္တီက ေဒါသခပ္ႀကီးႀကီးရယ္ Minho မင္းျပသနာ မျဖစ္ေအာင္ေနေနာ္''
"အင္း''
................
ဘုန္း!!
Lee Know ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ထိုင္ျခင္း စားပြဲေပၚ အေမ ပစ္ခ်လိဳက္တဲ့ ဓာတ္ပုံေတြေၾကာင့္ ထိုဓာတ္ပုံေတြကို ၾကည့္လိုက္မိသည္..
"ဒါ ဒါေတြက...''
Lee Know ေထးမင္ စားေသာက္ဆိုင္ကို ဝင္ထြက္ သြားလာေနတဲ့ပုံေတြ ၿပီေတာ့ ..Jisung ေလးရဲ႕ပုံေတြေရာ သူ Hannie ကို တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးေနတဲ့ပုံေတြေရာ....
"ဒါဘာလဲ Minho!?''
"အေမ ျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ''
"မင္း! မင္း အခု ငါ့ကို အာခံေနတာလား!
??''
