Stojąc pośrodku pustego pokoju
Wszystko wydaje się być bez koloru
Kiedyś to miejsce życiem tętniło
A teraz swą duszę i serce zgubiło
Nie słychać już głośnych śmiechów dokoła
Nie słychać jak mama na obiad nas woła
Martwe milczenie pośród nagich ścian zabija
A wspomnienia zalewają umysł niczym lawina
Patrząc przez okno na zarośnięty ogród
Przypomina mi się każdy wieczorny powrót
Wtedy liczyła się tylko chwila
Nie wiedzieliśmy jednak że tak szybko mija
Kiedyś to wszystko wydawało się takie proste
Ile bym dał by powrócić tam jeszcze Boże
