Part 11
«យ៉ាងណា...ក្រែងលោកនិយាយថានឹងជួយខ្ញុំហើយ»
«អាចក្រលាសវិញសម្តីបានដូចគ្នា» នាយញញឹមឌឺដាក់កាយតូចសប្បាយចិត្តនៅពេលឃើញគេបង្ហាញទឹកមុខភ័យបែបនេះ គួរអោយសប្បាយណាស់។
«មនុស្សអាក្រក់!!លោកពិតជាអោយខ្ញុំទៅវិញមែនហ្អេស??» ជីមីន ស្រែកមួយទំហឹងទះទ្រូងរាងក្រាស់មួយដៃសួរបញ្ជាក់ នេះមិនដឹងថា ជុងហ្គុក ធ្វើយ៉ាងម៉េចទេគេឡើងចង់យំទៅហើយ។
«ចង់យំហើយហ៎» ញ៉ោះបានសម្រេចនាយចាប់ចុងចង្កាកាយតូចតែស្នាមញញឹមនៅតែមានដដែល។
«អត់! មិនយំ...លោកឯងជាប្រុសចិត្តខ្មៅ សង្ហារតែមុខ អ្នកណាយំដោយសារលោកឯងនិយាយពិននឹងនោះ ហឹក» ជីមីន ប្រកែកតែមាត់ទេតែភ្នែកវិញហូរទឹកថ្លាមករឹមៗហើយ គេយកដៃជូតបណ្តើរស្រែកជេរនាយបណ្តើរ។
«កូនអ្នកណាគេទេនិយាយលេងពិននឹងសោះយំ» នាយដកខ្លួនមកអង្គុយធម្មតាវិញហើយនិយាយ។
«ហ៊ឹកៗ...អាបិុឆ្គួត លេងសើចនិងអញនឹងស៊ីបាយឆ្ញាញ់មែនបានប្រឹងម្ល៉េះដឹងគេភ័យអត់ ហ្អា...ហ៊ឹក!!» ជីមីន យំយកៗតែម្តងលើកនេះដូចជាកូនក្មេង ខឹងនឹងរាងក្រាស់តែធ្វើអ្វីទៀតមិនកើត។
«ហើុយ...យំដូចកូនក្មេងបែបនេះបានយ៉ាងម៉េច ក៏ញ៉ោះលលេងតើ!» កម្លោះសង្ហាដែរមិនធ្លាប់លួងគេពេលដែរ ជីមីន យំសស្រាក់បែបនេះឆ្លេឆ្លាមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េច។
[អ្ហឹក~ហ្អាា]
កាយតូចរាងច្រឡឹងមិនខ្វល់នឹងសម្តីរាងក្រាស់នោះទេនៅតែបន្តហើយអង្គុយស្រែកយំរហាមឡើងចុងដៃអាវសើមជោគអស់ទៅហើយដោយសារយកជូតទឹកភ្នែក។
«អើៗ...ទៅសុំទោស អ្នកណាទៅដាច់ចិត្តអោយឯងទៅវិញនោះ ក្មេងល្អគេមិនយំទេ» ជុងហ្គុក មិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចក៏ឈោងដៃទៅអង្អែលក្បាលរាងតូច តែបានមកវិញខ្សែភ្នែកសម្លក់ទៅវិញ។
«ខ្ញុំកូនក្មេងសម្រាប់លោកឯងមែន?ហ្អឹស!» សម្លក់អស់ចង់ហើយគេពោលឡើងពេបមាត់ក្រវាសដៃនាយចេញបែរខ្លួនមើលទៅមុខអោបដៃចូលគ្នាអង្គុយត្រង់ខ្លួនធ្វើមុខមាំ។
YOU ARE READING
ស្នេហាលោកមេបញ្ជាការឈាមត្រជាក់
Randomជាមនុស្សដែលម៉ត់ចត់នឹងការងារគោរពតាមវិន័យយ៉ាងតឹងតែងដោយគ្មានការយោគយល់ប៉ុន្តែប្រែខុសស្រឡះនៅពេលដែរបាននៅជិតក្មេងប្រុសម្នាក់នោះហើយមិនយល់ថាហេតុអ្វីដឹងត្រឹមថាចង់ថ្នាល់ថ្នមគេទុកជារបស់មានតម្លៃសម្រាប់ខ្លួន។
