Part22
"គាត់បានប្តូរការហៅ" ជីមីន ងើយសម្លឹងទៅរាងក្រាស់ក្នុងខ្លួនមានអារម្មណ៍ថាកក់ក្តៅ សុវត្ថិភាពភ្លាមៗបន្ទាប់ពីមាននាយនៅក្បែរហើយ។
«ឯណាអ្នកមីងនោះ?» រាងតូចហា៎ឡើងខ្សឹបៗល្មមអោយរាងក្រាស់បានឮ។
«គាត់នៅខាងក្រៅនិយាយទូរស័ព្ទមួយភ្លែត»
«លោកជាអ្នកណា» ជ៉ុនប៊េ សួរទាំងកម្រោលដោយមិនពេញចិត្តព្រោះរាងក្រាស់បានមកបង្ហាញខ្លួនជួយរាងតូច។
«ខ្ញុំជាអ្នកណាវាសំខាន់ដែរហ្អេស?ឯខ្ញុំវិញដឹងត្រឹមលោកមិនមែនមនុស្សដែលពួកយើងស្វាគមន៍» ក្រសែភ្នែកមុតមាំបាញ់ដម្លឹងទៅកាន់នាយកម្លោះដូចជាចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមអ៊ីចឹង។
«ហ្អឹស!រឿងអ្វីត្រូវមិនស្វាគមន៍បើគ្រាន់តែបងប្រុសមកអបអរប្អូនប្រុសដែលបញ្ចប់ការសិក្សានោះ» ជុនប៊េ យកសូកដៃចូលហោប៉ៅខោសំញ៉ែងរឹកដាក់អ្នកម្ខាងទៀត។
«អ្នកណាជាប្អូនប្រុសលោកទៅ?ខ្ញុំជាកូនទោលក្នុងគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ» ជីមីន និយាយកាត់ហើយសម្លក់ដាក់នាយកម្លោះ។
«ឯងមិនគួរកាន់ជើង រឺស្និតស្នាលជាមួយជនប្លែកមុខទេផាក ជីមីន ឆាប់ឡើងមកជាមួយបងពួកយើងទៅផ្ទះវិញ» និយាយរួចនាយក៏ចង់ទាញដៃកាយតូចសារជាថ្មីតែត្រូវ ជុងហ្គុក ក្រវាសចេញម្តងទៀត។
«ជនប្លែកមុខយ៉ាងម៉េច ក្រែងម៉ាក់លោកឯងបានលក់ខ្ញុំអោយគេមិនចឹង ឥឡូវប្រាកដណាស់ខ្ញុំជាមនុស្សគេហើយ លោកនឹងហើយចេញអោយឆ្ងាយពីមុខខ្ញុំទៅ» ជីមីន កាន់ដៃរាងក្រាស់កាន់តែណែនជាងមុខបង្ហាញនាយកម្លោះមុននឹងស្រែកដាក់នាយ។
«និយាយហើយថាគាត់ឆ្លៀតពេលដែលបងមិននៅធ្វើអ្វីមិនគិត ហើយឯងទៅចង់នៅលំបាកស្អីក្រៅផ្ទះនឹង?» នាយនិយាយតឹងសរសៃកតែព្យាយាមទប់អារម្មណ៍ខ្លាចអ្នកដទៃដឹង។
«បើសិនជាគេនៅផ្ទះនោះស្រួលណាស់មែនទេ! ជីវិតគេពេលនេះល្អណាស់ព្រោះខ្ញុំបានថែគេយ៉ាងល្អ ហើយនិយាយរួចដូចគ្នាថាគេមិនចង់ឃើញលោកនៅត្រដរដល់ណា?» ជុងហ្គុក ដាក់មួយឃ្លាទៅវិញផ្ទៃមុខរាបស្មើបញ្ជាក់ការមិនពេញចិត្ត។
أنت تقرأ
ស្នេហាលោកមេបញ្ជាការឈាមត្រជាក់
عشوائيជាមនុស្សដែលម៉ត់ចត់នឹងការងារគោរពតាមវិន័យយ៉ាងតឹងតែងដោយគ្មានការយោគយល់ប៉ុន្តែប្រែខុសស្រឡះនៅពេលដែរបាននៅជិតក្មេងប្រុសម្នាក់នោះហើយមិនយល់ថាហេតុអ្វីដឹងត្រឹមថាចង់ថ្នាល់ថ្នមគេទុកជារបស់មានតម្លៃសម្រាប់ខ្លួន។
