Zielkrachten 3: Verstrengeld

H12: verhoren, gedachten en ontspanning

Ik lig op mijn rug op mijn bed. Tristan ligt naast me, opgerold in zijn slaap. Ik ben blij dat hij kan slapen, mij lukt het niet. Ik denk steeds terug aan het verhoor.

Ik ga weer zitten op de stoel, tegenover Gemma Watson. Ik neem een slokje van het meegebrachte water, terwijl ik de illusies naar achter probeer te duwen.
‘Hoe wist je dat het illusies waren?’ vraagt ze. Ze wiebelt de pen heen en weer.
‘Ik wist dat Tristan en Brett niet in dezelfde ruimte waren, dus kon ik het niet zien. Vervolgens heb ik geprobeerd om de illusie buiten te drijven met andere gedachten en dat lukte. Daardoor bewees ik aan mezelf dat het niet echt was.’ Gemma Watson knikt als ik het zeg en ze begint meteen weer op haar blaadje te schrijven. Ik kraak met mijn nek. Mijn spieren doen pijn en ik zit niet lekker op de stoel.

‘Hoe ben je eruit gekomen?’ Is dat serieus een vraag? Er waren toch mensen van Evidenta mee. Net alsof ze niet weet hoe ik eruit ben gehaald. Ik rol met mijn ogen.
‘Zoals ik eerder zei, kan Tristan shapeshiften. Hij is de ruimte binnengekomen, door een klein raam. Vervolgens heeft hij me bevrijd van de touwen en de blinddoek. Toen heeft mijn vader de deur opengeblazen met een spreuk.’ Ik slik even, voordat ik verder ga.
‘Cara verscheen achter ons en begon met energieballen naar ons te gooien. Ze had me geraakt, als Tristan me niet om had getrokken. Zodra we de ruimte uit waren heeft mijn vaer de deur dicht geduwd.’ Gemma Watson kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Dus jullie waren van plan om haar daar te laten?’ Ik weet wat ze probeert te impliceren, maar het klopt niet. Ik schud mijn hoofd.
‘Nee, we wilden het zeggen, maar er gebeurde vervolgens van alles.’ Ze beweegt met haar hand in de lucht om me door te laten praten.
‘Mila was blij dat ze mij zag en was even afgeleid. Jesse maakte hier handig gebruik van door haar een enorme duw te geven en probeerde te ontsnappen. Sylvan schrok en handelde instinctief door hem een klap te geven, waardoor Jesse tegen een muur klapte. Tristan en ik waren meteen bij Mila. Sylvan heeft haar naar buiten gedragen en wij zijn meegegaan. Uiteindelijk heeft Syenna haar geholpen. Daardoor waren onze gedachten niet echt meer bij Cara, en zijn we haar vergeten.’ Ik staar naar de tafel voor me. Gemma Watson zit nog steeds driftig te schrijven om mijn verklaring op papier te krijgen. Ik slaak een diepe zucht.

Hierna mocht ik gelukkig gaan. Ik was zo blij om Tristan te zien. Ergens had ik het gevoel dat ze hem vast zouden houden. De opluchting is gewoon niet te beschrijven. Nu lig ik hier en maak ik me zorgen. Tygo en Sylvan zijn opgeroepen voor vandaag. Ze zijn samen vertrokken om zich te melden. Zouden ze ons allemaal om de beurt op gaan roepen? Zouden ze ons allemaal dezelfde vragen gaan stellen? Alleen om te controleren of alles klopt wat we zeggen. Ik bijt op mijn lip.

Tristan rolt in zijn slaap tegen me aan. Hij legt zijn arm over mijn middel. Ik draai me naar hem toe, veeg een pluk haar uit zijn gezicht. Hij ziet er zo onbezorgd uit, terwijl ik juist het tegenovergestelde ben.
‘Waar ben je over aan het piekeren,’ zegt hij opeens. Zijn ogen zijn nog steeds dicht. Voor even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik schrok van zijn plotselinge vraag.
‘Ach, waarover niet. Hoe kun jij zo rustig zijn?’ Mijn vraag klinkt verwijtend. Langzaam opent hij zijn ogen en kijkt me aan. Zijn chocoladebruine ogen, haast vloeibaar.
‘Ik was je kwijt. Ik heb meer dan een week zonder jou geslapen.’ Hij staart naar mijn middel. ‘Nou ja geslapen,’ mompelt hij. Dan richt hij zijn ogen weer op mijn gezicht.
‘Zolang jij hier ligt, slaap ik prima.’ Een glimlach verschijnt op zijn gezicht.

‘Tygo en Sylvan moeten vandaag naar Evidenta.’ Tristan knikt naar me.
‘Die redden zich prima, Ro.’ Ik staar weer naar de muur voor me.
‘Dat weet ik. Ik verwacht niet anders maar toch maak ik me zorgen. Zij liet me alles herbeleven. Wat gaat ze aan hen vragen? Hetzelfde als aan ons, of gaan ze pijnlijke dingen vragen?’ Tristan bijt op zijn lip.
‘Waarschijnlijk ook pijnlijke dingen. Ze willen die reactie uitlokken. Woede zorgt ervoor dat het lastiger wordt om te liegen.’ Daar zit wat in, denk ik bij mezelf. Als je boos bent denk je niet meer na over wat je moet zeggen, maar zegt wat je wil zeggen. Dat is meestal waar.
Ik schrik van het geluid dat uit de wekker komt en sla met mijn hand erop. Met een zucht kijk ik naar Tristan.
‘We moeten zo gaan ontbijten en naar de les.’ Hij trekt me naar zich toe. Ik begraaf me meteen in zijn borst. We liggen zo even en dan sta ik snel op. Ik begin mezelf aan te kleden. Dan gooi ik Tristans kleren naar hem.
‘Kom op,’ zeg ik tegen hem. Zuchten laat hij zich uit bed glijden en begint zichzelf ook aan te kleden.