Zielkrachten 3: Verstrengeld

23. Tristan: Angst

Ik klem mijn kaken nog harder op elkaar, als hij het zegt. Rowan heeft gelijk, ik moet niets laten merken. Opeens komt er vanaf de zijkant iets aanvliegen en John Lyons klapt met een enorme smak tegen de grond. Ik kijk geschrokken naar wat er voor me gebeurd en herken Tygo. Hij staat rechtop voor John Lyons, buiten het bereik van Alex haar schild. Zijn vuisten zijn gebald en ik zie de woede in zijn ogen.

Met opeen geklemde spuwt hij: 'Wij zijn hier met zijn vijftienen en jij alleen. Het lijkt me verstandig dat je gaat, voordat het uit de hand loopt.' De rillingen van woede zijn duidelijk op zijn rug te zien. Tygo moet veel moeite doen om zichzelf in te houden.

Ik ruk mijn hand los uit die van Rowan. Ze kijkt me geschrokken aan, maar ik trek me er niets van aan. Dan stap ik naar voren.Tristan wat doe je? Haar stem paniekerig. Ik reageer er niet op, maar loop door totdat ik naast Tygo sta. Ik leg mijn hand op zijn schouder en kijk met evenveel woede neer op John Lyons. Die gaat vervolgens staan en loopt met zijn handen verdedigend voor zich, achteruit.

'Oké oké,' zegt hij tegen Tygo. Dan richt hij zijn blik strak op mij.

'Doe de groeten aan je broertje, Tristan. Hij komt er niet zo goed van af als jij, als het aan mij ligt.'

Ik wil naar voren stappen om die gast een klap op zijn gezicht te geven, maar Tygo houdt me tegen. Ik draai me geïrriteerd naar hem om, maar hij laat niet los. Dan is John Lyons verdwenen.

Ik grom gefrustreerd en kijk Tygo boos aan.

'Waarom liet je me niet gewoon-'

'Omdat hij zich waarschijnlijk al had aangepast aan mij en dan had je je hand gebroken.' Zijn blik is dodelijk kalm, al zie ik de woede in zijn ogen razen. Ik wil terug naar Rowan lopen maar Tygo houdt me nog steeds strak vast. Ik kijk hem een beetje in de war aan, hij kijkt strak langs me heen, naar het punt waar John Lyons net nog stond. Ik begrijp meteen waarom hij mij nog vast heeft.

'Tygo, het is oké. Laat maar los,' fluister ik tegen hem. Langzaam begint hij zijn hoofd heen en weer te schudden.

'Kan ik niet,' zegt hij met opeen geklemde kaken. 'Ik ben bang dat ik iemand serieus pijn doe, als ik jou loslaat. Zeg het even als het pijn doet, want dat is niet de bedoeling.' Ik kijk hem recht aan. Tot nu toe doet het geen pijn, maar hij houdt zich in. Het is te zien aan heel zijn gezicht. Na een paar minuten kijkt hij mij ook aan. We staren elkaar alleen maar aan.

Tris, wat is er aan de hand? Ik steek een vinger op naar Rowan, ten teken dat ze moet wachten en daar moet blijven.

Tristan, kom op. Wat is er aan de hand? 

Ik hoor de ongeduld in haar stem.Blijf daar. Tygo probeert te kalmeren en ik voel hoe ze schrikt.

Niet doen. Niet doen alsof hij een monster is. Ik zeg het op een beschuldigende toon. Tygo heeft door dat ik met Rowan praat, want zijn blik verplaatst zich naar haar. Schuld trekt over zijn gezicht.

'Waag het niet, Tyg,' sis ik tegen hem. 'Waag het niet om je schuldig te voelen.' Dan laat hij los en loopt weg van ons.

'Verdomme Rowan,' grom ik tegen haar en ik ren achter hem aan. 'Tygo!'

Na een paar honderd meter stopt hij. Zijn vuist boort zich in een boom.

'Tyg, hou op!' Gefrustreerd kijkt hij me aan.

'Ze heeft gelijk.' Zijn ogen zijn groot en eerlijk gezegd schrik ik van hem. Ik heb nog nooit zoveel emoties tegelijk op zijn gezicht gezien. Pijn, verdriet en woede.

'Ze is geschrokken, maar niet van jou.' Ik haal mijn hand door mijn haar.

'Lieg niet!' roept hij. Zijn ogen spugen vuur. Ik schud mijn hoofd.