Zielkrachten 3: Verstrengeld

29. Tristan: onbewuste zenuwen

Rowan maakt de deur van de slaapkamer open. Ezra kijkt verschrikt naar de deur, terwijl ik doorga met het zoeken naar mijn CD. Ik zei net tegen Ezra dat hij mijn nieuwe CD van Linkin Park wel mag lenen. Nu probeer ik hem te vinden tussen de stapel CD's op het bureau.

Caro loopt achter Rowan aan de slaapkamer in. Ezra zit nog steeds met schrik op zijn gezicht te kijken naar hen. Ik geef hem een duw tegen zijn knie en dat haalt hem uit de trance.

'Sorry,' mompelt hij tegen me. Ongeïnteresseerd haal ik mijn schouders op. Het maakt mij niet uit dat hij schrok. Het is vervelender voor hemzelf en ik bedenk me dat hij zo is, sinds dat gevecht op het veld. Terwijl ik sindsdien juist veel rustiger ben. Sinds dat Rowan me duidelijk heeft gemaakt dat hij echt dood is, kan ik het veel beter laten rusten. Ik draai me helemaal om naar hen.

'Ro, ik ga even met Ez naar de woonkamer.' Ik geef haar een blik, maar hij komt niet aan.

'Maar -' Ik onderbreek haar.

'We komen zo terug,' zeg ik tegen haar, terwijl ik nog eens veelbetekenend kijk. Ze knippert even met haar ogen en knikt dan. Ik sla Ezra op zijn schouder en knik richting de deur. Zo mak als een lammetje loopt hij achter me aan.

Zodra we door de deur zijn, flap ik het er al uit.

'Je moet meer relaxen man.' Ezra kijkt me geschrokken aan. Na een paar tellen zet hij zijn bril af en wrijft door zijn ogen.

'Het lukt niet. Sinds dat ze zomaar aan kwamen lopen binnen de school, schrik ik overal van.'

'Ze waren al eerder op school, tijdens het winterbal.' Ik snap niet waarom deze keer anders is.

'Toen was hij nog Nuban en kon de school hem op die grond toegelaten hebben. De laatste keer was hij op de vlucht en wist hij toch hier te komen.' Ik knik, aangezien ik nu begrijp wat hij bedoeld.

'Hij is dood, Ez. Hij is echt dood. Rowan heeft hem vermoord. Hij komt niet meer.' Ezra doet zijn ogen even dicht en zet zijn bril weer op.

'Ik weet het wel, maar mijn hersenen willen er niet aan,' zucht hij tegen me. Ik knik begrijpend. Bij mij duurde het ook even voor het echt binnenkwam.

'Heb je er met Caro over gepraat?' Hij schudt zijn hoofd.

'Ze is zo panisch over dat examen. En ze geeft zichzelf de schuld van de aanval. Ze vind dat ze had moeten zien dat hij kwam. Ze blijft maar doorgaan over wat er had kunnen gebeuren.' Hij haalt diep adem en gaat op de grond zitten. 'Frustrerend gewoon.' Ik weet niet zo goed wat ik daarop moet zeggen.

Als we terug in de kamer komen, staat Caro op.

'Ga je mee?' vraagt ze aan Ezra. Ik geef hem de CD en knik naar hem. Hij grijnst naar me voordat hij Caros hand pakt en de deur uit loopt. Met een zucht ga ik op het bed zitten.

'Wat een binnenvetter is het toch, hè?' zeg ik. Rowan geeft geen reactie. Ik kijk naar haar op.

'Caro geeft zichzelf de schuld van de aanval.' Ik knik want dat zei Ezra ook al. 'Ze praat er met niemand over, zelfs niet met Ez.'

'Ez weet het. Hij zei het tegen me, dat ze zichzelf de schuld geeft.' Met een ruk kijkt ze naar me.

'Hij weet het?' Ik knik weer en schuif mijn arm onder mijn hoofd.

'Ja, maar volgens mij heeft hij geen idee wat hij ermee aan moet. Zelf schrikt hij van elke onverwachte beweging sinds het gevecht. Hij is steeds bang dat er wat gebeurd. Het komt niet door dat hij dood is.' Nu knikt Rowan, terwijl ze alleen maar voor zich uit staart.

'Weet je,' fluistert ze. Ik draai op mijn zij zodat ik haar aan kan kijken. 'Het heeft ons allemaal veranderd. Volwassen gemaakt, maar misschien ook banger voor van alles.' Ze gaat naast me op het bed zitten. Ik trek haar meteen tegen me aan.