Zielkrachten 3: Verstrengeld

5. Caro en haar vooruitzicht

Tristan: Caro en haar vooruitzicht

Ik maak me nog steeds druk, dat ze niet veilig is. Ook al hebben we de brief van de Evidenta en is dat ongeluk volgende week van de straat geplukt. Toch blijf ik ongerust en ik weet niet hoe ik het weg moet halen bij mezelf. Ze is naar Nova en ik vind mezelf ijsberend door de slaapkamer. Ik word onderbroken door een korte klop op de deur. Ik loop ernaartoe en trek de deur open. Erachter staat Tygo. Hij kijkt vermoeid en is lijkwit. Hij is gewoon op, oververmoeid. Hij perst een glimlach op zijn gezicht.
‘Mag ik even bij jou komen zitten?’ vraagt hij zacht aan mij. Ik knik naar hem en laat hem binnen. Ik haal een hand door mijn haar, als ik de deur verder open maak en kijk hem aan.
‘Je ziet er niet uit, man. Ik wil niet lullig doen ofzo, maar-’ Hij onderbreekt me.
‘Ik weet het. Ik ben kapot.’ Zelfs zijn stem klinkt oververmoeid. Mijn blik gaat onderzoekend over hem heen. Mijn gedachten in een klap van Rowan af.
‘Wil je er over praten?’ vraag ik voorzichtig. Tygo haalt zijn schouders op.
‘Ach wat valt er te zeggen. Alles heeft met Nova te maken. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van haar. Maar op dit moment ben ik doodop. Ze hangt letterlijk aan me. Ze is niet de Nova van voor de aanval, als je begrijpt wat ik bedoel.’ Ik knik naar hem, begrijp wat hij bedoeld. Ik heb haar gezien op de avond van het kampvuur. Ze ziet er zelfs anders uit.
‘Zag ik nou goed dat ze een stuk van haar haar heeft afgeknipt?’ Ik vraag het voorzichtig.
‘Ja, ze besloot opeens dat ze nu anders was, dus een ander kapsel nodig had. Ik begrijp soms even niks van haar.’ Ik knik weer, weet niet goed wat ik erop moet zeggen.
‘Kunnen we misschien even gaan gamen ofzo? Mijn gedachten ergens anders op?’ Ik vind het een goed plan, dus lopen we samen de trap af richting de woonkamer.

Rowan zit in de bruine stoel in de hoek, kijkt mijn tekenblok door. Ze bladert ze een voor een af en bekijkt ze uitgebreid. Ik sta in de deuropening naar haar te kijken. Een klein glimlachje om mijn mond. Het ziet er allemaal zo normaal uit, dat ik er bijna de slappe lach van krijg. We weten allebei wel beter.
‘Het blok zit wel erg vol met tekeningen van mij.’ Haar stem is zacht als ze het zegt.
Verward kijk ik haar aan.
‘Tjah, ik geloof dat ik het laatste jaar alleen maar jou aan het tekenen ben,’ biecht ik op. Ze glimlacht terwijl ze de bladzijde omslaat.
‘Je hebt Bran ook een keer getekend en Finn staat er ook vaak in.’ Ze bladert terug naar de tekening van Finn. Haar vinger gaat langs de lijnen van zijn gezicht.
‘Weet je wat ik leuk vind aan het kijken naar jouw tekening?’ Ze stelt de vraag zonder me echt aan te kijken. Ik schud alleen mijn hoofd, denk er niet eens over na dat ze het niet kan zien omdat ze me niet aankijkt. Toch gaat ze verder.
‘Als ik er naar kijk, voelt het alsof ik ze toch een beetje gekend heb. Finn en je ouders, bedoel ik.’ Dan richt ze haar ogen op mij en zie ik de liefde erin. Ik lach naar haar.

Ik open mijn handen naar haar, ze legt haar handen in de mijne. Ik trek haar omhoog uit de stoel, tegen me aan. Mijn ene hand leg ik op haar rug en met de andere houd ik haar andere vast. Langzaam begin ik te bewegen op de muziek die ze op heeft staan. Ze giechelt even en legt haar hoofd dan tegen mijn borst. Ik leg mijn hand met haar hand erin naast haar hoofd tegen mijn borst en zwier met haar door de kamer. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan, maar ik heb het mijn ouders wel eens zien doen. Het zag er altijd zo schattig uit, mam vond het altijd geweldig als pap het deed. Ik hoop dat Rowan het net zo leuk vindt, als mijn moeder het altijd leek te vinden.

Nadat het liedje stopt, zwier ik met haar naar het bed en laat ons erop vallen. Ze barst uit in meer gegiechel en kijkt me dan vanonder haar wimpers aan.
‘Waar heb ik dat aan verdiend?’ vraagt ze. Ik haal alleen mijn schouders op, ga naast haar liggen. Rowan rolt zich om en legt haar hoofd op mijn borst, ik sla mijn armen om haar heen. Samen luisteren we zo naar de muziek op de achtergrond. Het is goed zo.