Zielkrachten 3: Verstrengeld

27. Tristan: Dood, leven? Iets er tussenin.

Ik zie hoe Bran op de grond zit en ga op zoek naar Rowan. Eerst scan ik tussen alle staande mensen, maar ik kan haar niet vinden. Ik heb geen idee waar ze is en begin in paniek te raken.
Ik kijk verder naar beneden en zie Alex zitten. Ze houdt Jace wiegend in haar armen, die zijn ogen dicht heeft. Is hij dood? Of is hij alleen gewond? Ik heb geen idee, maar ik kan me er nu niet op concentreren. Ik moet Rowan zien te vinden. Ik kijk verder naar de mensen op de grond. Noëlle zit voorover gebogen, steunend op haar handen met Senne naast zich. Hij wrijft over haar wangen. Dex zit ook op de grond met Lexi, die hem vasthoudt. Hij ziet onnatuurlijk wit en zijn neus ziet eruit of hij gebloed heeft.
Ik scan verder over het veld. Sylvan houdt Mila dicht tegen zich aan. Haar hoofd in zijn schouder verborgen en dan kom ik weer uit bij Bran. Die zit op de grond te huilen met Rowan op zijn schoot. Ze ligt met haar hoofd op zijn schoot. Ik begin te rennen. De paniek begint me te overmannen. Rowans emoties zijn verdwenen uit mijn binnenste, waardoor ik nog meer in paniek raak. Ik herinner me dat ze een paar minuten geleden nog vastberaden was. Ze wist wat ze ging doen, en nu is er niets. Ik glijd het laatste stukje over de grond naar haar toe.

'Ro? Rowan? Zeg iets!' De paniek is duidelijk hoorbaar in mijn stem, terwijl Bran maar blijft mompelen.
'Het spijt me, Rowan.' 

Wat spijt hem in godsnaam? Waar heeft hij het over? Ik kijk mijn broertje onderzoekend aan. Langzaam begint de paniek me over te nemen. Het kan me niet schelen waar mijn broertje het over heeft. Rowan moet wakker worden, het moet. Ik kan haar niet nog een keer kwijtraken en al helemaal niet voorgoed.

'Rowan? Zeg alsjeblieft iets. Zeg alsjeblieft dat er niets aan de hand is?' De tranen lopen over mijn wangen als ik naar haar gezicht kijk. Alle kleur is eruit weggetrokken en zelfs haar lippen hebben een witte gloed. Ik besluit dat ze van de grond af moet. De grond is te koud om op te liggen. Dit is niet goed. Ik haak mijn ene arm onder haar knieholtes en de andere onder haar schouder. Ik sta op met haar in mijn armen. Ze is bijna gewichtsloos en lijkt een lappenpop in mijn armen. Haar hoofd valt tegen mijn borst aan als ik haar optil. Ik begin het veld af te lopen, maar heb geen idee waar ik naartoe moet. Waar moet ik met haar heen. Sylvan komt achter me aan rennen.
'Tristan wacht. Waar ga je naartoe?' Ik draai me wanhopig om. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen als ik hem aankijk. Ik haal mijn schouders op. Inmiddels staat hij voor me. Zijn hand glijdt over Rowans wang.
'Ze leeft nog,' zegt hij zacht. Ik knik naar hem en schud tegelijkertijd mijn hoofd. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Bran staat ook naast me, met stille tranen die over zijn wangen lopen.

Dan komt Isabel aanrennen.
'Tristan! Tristan!' gilt ze naar me. Ik richt mijn gezicht op de hemel als ik haar hoor. Ze komt voor me staan en pakt mijn gezicht in haar handen.
'Laat me los,' sis ik tegen haar. Ze doet wat ik vraag, met pijn in haar ogen.
'Wat is er gebeurt?' Ze laat haar hand over Rowans wang glijden.
'Laat haar ook los!' Ik kijk haar woedend aan. Uiteindelijk pakt ze Bran vast en trekt hem tegen zich aan. Dan draait ze zich om naar het veld en kijkt. Ze slaat een hand voor haar mond. Dan draait ze zich weer om naar mij.
'Zijn jullie allemaal oké?' Haar ogen glijden over mijn gezicht. Kijken me onderzoekend aan.
'Wat denk je zelf? Ik heb Rowan bewusteloos in mijn armen. Noëlle zit uitgeput op de grond, Dex heeft een bloedneus gekregen door het gebruik van magie en Jace ligt bewusteloos bij Alex op schoot. Natuurlijk zijn we niet oké!' Ik draai me om en wil weg lopen, maar weer heb ik geen idee waar ik naartoe moet. Ik draai me dus weer terug naar Sylvan.
'Ik weet niet waar ik naartoe moet,' zeg ik wanhopig tegen hem.
'Ik heb Evidenta al gebeld,' zegt Isabel. Ik rol mijn ogen naar haar.

Evidenta is er al snel en de bewakers rennen het veld al op. Ze slaan boeien om de polsen van Ken Hegg en Matt White, die nog altijd bewusteloos op het veld liggen. John Lyons heeft geen boeien meer nodig, aangezien hij niet meer opstaat. Vanaf de andere kant hoor ik meerdere sirenes komen. Ik draai meteen richting het geluid, Rowan nog steeds in mijn armen.
'Tristan,' smeekt Isabel, 'kijk me alsjeblieft aan.' Met tegenzin draai ik me naar haar om en kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'Kun je me vertellen wat er gebeurd is? En of het gaat met je?' Ik adem diep in en besluit dan dat Rowan zou zeggen dat ik het moest vertellen.
'Ik was met Bran en de jongens hier op het veld om met de rugbybal te gooien. Gewoon lekker ontspannen,' begin ik te vertellen. 'Opeens komt John Lyons aanlopen met die twee in zijn kielzog. Ik had je al verteld dat hij ons bedreigd had.'
Ze knikt als ik het zeg. 'Bran shifte in zijn kat maar John Lyons bleef naar hem vragen. Uiteindelijk is hij als zichzelf naar voren gestapt.' Vervolgens beschrijf ik het complete gevecht aan haar. Plus dat Rowan hem uiteindelijk uit kon schakelen. Isabel knikt als ik klaar ben.