Zielkrachten 3: Verstrengeld

4. Nieuws van Evidenta

Rowan: Nieuws van Evidenta

Hij is zo gespannen als een gitaarsnaar, waardoor ik ook gespannen ben. Ik ben blij als Noëlle me even bij hem wegtrekt. Het werkt verstikkend en dat is niet wat ik wil voelen als ik bij hem ben. Ik wil me veilig voelen, zoals ik dat eerder deed. Ik zie hoe Senne tegen hem praat en voel zijn spanning iets afzwakken. Al snel richt hij zijn blik weer op mij.
Ik ga nergens naartoe, zeg ik in een poging hem te kalmeren. Hij glimlacht maar de lach weerspiegelt niet in zijn ogen. Ik weet dat hij zijn best doet. Noëlle kijkt onderzoekend van hem naar mij.
‘Ppfff,’ zegt ze, ‘als Senne en ik dat hadden gehad, denk ik dat Senne nog erger was geweest. Die is nu al op van de stress.’ Ze kijkt me doordringend aan. Het is een overduidelijke poging om Tristan goed te praten.
‘Ik ben niet boos op hem, Noëlle.’ Ik schud mijn hoofd om mijn woorden kracht bij te zetten. ‘Alleen soms is het verstikkend. Ik wil de oude Tristan terug.’ Noëlle knikt naar me en lacht ondertussen naar de jongens.
‘Komt vanzelf wel. Vanavond wordt het gezellig.’ Ik hoop echt dat ze gelijk heeft.

Ik loop terug naar Tristan en grijp zijn hand. Ik trek hem mee richting het kampvuur, hij laat zich gewillig leiden. Als we dichter in de buurt staan, draai ik me naar hem om en leg zijn handen rond mijn middel. Hij laat al snel één hand los, om een pluk haar achter mijn oor te stoppen. Zijn ogen zijn intens op mij gericht, alsof hij me in probeert te prenten, voor het geval dat.
‘Hou daar eens mee op,’ zeg ik zacht. ‘Het maakt me bang als je zo naar me kijkt.’ Een pijnlijke grijns trekt over zijn gezicht.
‘Ik denk dat ik het pas helemaal kan stoppen als die man achter slot en grendel zit,’ zegt hij droog. Ik schud mijn hoofd.

Achter Tristan verschijnt Michael opeens. Hij heeft een vervelende grijns op zijn gezicht staan. Ik zie dat Senne meteen in beweging komt, maar ik steek mijn hand omhoog als teken om even te wachten.
‘Ik hoorde dat je ontvoerd was, O’Connor,’ zegt hij minachtend tegen mij. Er speelt een glimlach om mijn gezicht. Ik bijt op mijn lip als ik hem met opgeheven hoofd aankijk.
‘Was inderdaad,’ antwoord ik, ‘nu niet meer.’ Hij rolt met zijn ogen en wijst naar me.
‘Dat zie ik, beetje jammer.’ Tristan draait zich om bij die woorden.
‘Wil je dat nog even herhalen?’ Tristans stem klinkt donker van woede en ik knijp in zijn hand.
‘Ja hoor. Beetje jammer dat je nu hier bent. Het was een stuk rustiger op school zonder dat gestoorde wijf van je.’ Tristan haalt met zijn andere hand aan en slaat Michael vol op zijn gezicht.
‘Oemph,’ hoor ik hem uitbrengen als hij voorover klapt en hij grijpt zijn neus vast. Als hij weer overeind komt kijkt hij Tristan woedend aan.
‘Je hebt mijn neus gebroken!’ gilt hij. ‘Je bent net zo gestoord als dat wijf van je.’ Tristan haalt nog een keer aan en slaat Michael tegen zijn kaak. Woede vlamt in zijn ogen en raast door zijn aderen, waardoor ook door mijn aderen. Ik probeer het te scheiden van mijn eigen gevoelens, maar dat is lastig. De woede is behoorlijk overheersend. Michael besluit dat hij beter kan gaan en draait zich om, zijn hand nog steeds om zijn neus gevouwen.

Tristan kijkt me aan, de woede nog steeds in zijn ogen.
‘Nou, je hebt een goede linkse,’ zeg ik in een poging de sfeer wat luchtiger te maken. Tristan barst in een zenuwachtige lach uit.
‘Niet grappig, Ro,’ hikt hij uiteindelijk tegen mij. De spanning is al weg, dus ik lach met hem mee. Senne komt inmiddels dichterbij en slaat Tristan op zijn schouder.
‘Goed gedaan man, die had hij verdiend.’ Tristan kijkt om en ziet iedereen op een kluitje staan. Tygo steekt zijn duim op en maakt een slaande beweging in de lucht, een grote grijns op zijn gezicht. Tristan duwt zijn hoofd in mijn nek.
Stelletje gekken. Ik hoor het hem denken en geef hem een duwtje tegen zijn schouder.
‘Die gekken zijn wel je vrienden,’ zeg ik betuttelend. Hij rolt met zijn ogen naar me.
‘Gelukkig wel.’