Zielkrachten 3: Verstrengeld

Proloog

A/N Fijne Kerstdagen!!!

Oké officieel 1 dag te vroeg. Ik had gezegd Kerstavond maar vooruit... een vroeg kerstcadeau dan :D

De proloog van Verweven!!! *Cheers*

Voor nu even wekelijkse updates want ik word nogal bezig gehouden door een bepaald tweetal xD Check daarvoor mijn gedeelde account met @theclockworkheart , @goudenconfetti .

Ik hou het even op update op dinsdag of woensdag avond :D

Veel leesplezier in ieder geval!!

Proloog - Tygo

Ik zit huilend op mijn knieën met Nova in mijn armen. Ze beweegt niet, maar ligt als een lappenpop in mijn armen. Ze kan niet dood zijn, het kan gewoon niet! Dit was niet het plan! Helemaal niet het plan! Paniek verspreidt zich door mijn lichaam en ik begin woest met haar te schudden.

‘Nova! Wordt wakker! Nova, wordt wakker! Je bent niet dood!’ gil ik tegen haar. Nee, nee, ze is niet dood. Ik veeg met mijn mouw onder mijn neus door en leg haar neer. Ik ga aan de andere kant van haar zitten en begin weer aan haar arm te schudden.

Ik schrik als Lexi aan mijn mouw trekt. Ik kijk haar wanhopig aan.

‘Tygo, rustig. Ze is niet dood, voel haar pols,’ probeert ze me te sussen. ‘Ze leeft nog. Het was een illusie, ik weet het zeker. Ik kon namelijk niet zien wat er gebeurde, omdat ik ook illusies kan maken. Voel haar pols!’ Ik besluit te luisteren, al weet ik dat het zinloos is. Langzaam ga ik met mijn vingers naar haar nek en zoek naar een hartslag. Niets, ik voel helemaal niets. De paniek verspreidt zich alweer door me heen, al weet ik al wat ik het ergste vrees. Mijn blik is wanhopig op Nova gericht. Ergens is toch nog een sprankje hoop dat Lexi gelijk heeft. Haar pols, bedenk ik dan. Je kunt de hartslag ook bij haar pols voelen. Mijn vingers gaan langzaam naar beneden. Van haar nek, via haar schouder, naar haar pols. Ik druk mijn vingers op de bloedvaten. Een moment niets, en dan voel ik het, heel zwak, maar er is een hartslag. Ik adem zwaar uit. Opluchting overheerst alles. Lexi heeft gelijk, ze is niet dood. Vol blijdschap kijk ik naar haar op.

‘Je hebt gelijk, ze heeft een hartslag.’

Ik trek Nova tegen me aan, til haar van de grond en loop de steeg uit.

‘Bel een ambulance,’ zeg ik tegen Dex, die me verbaasd aankijkt als ik voorbij loop.

‘Maar…’ begint hij te stamelen, maar ziet dan mijn lach en die van Lexi.

‘Het was een illusie,’ verklaart Lexi, ‘ze is niet dood.’ Dex begint meteen haastig in zijn zak te graven naar zijn telefoon.

Er raast opluchting door me heen als ik de sirenes eindelijk hoor aankomen. Ik sta op het trottoir met Nova in mijn armen. Haar hoofd rust tegen mijn borst.

Als de ambulance arriveert, gaat alles snel. Ze wordt uit mijn armen getrokken, waar ik niet heel blij mee ben, maar ze moeten hun werk doen. Dan wordt ze op de brancard gegespt en aangesloten aan meerdere machines.

‘Wil je meerijden?’ vraagt de ambulancier aan me. Ik knik naar hem, maar wat blij dat hij het vraagt. Ik stap in de ambulance zonder om te kijken naar de anderen. Allang blij dat ik haar niet alleen hoef te laten. De deuren worden gesloten en we rijden met gillende sirenes weg. Ik pak meteen Nova’s hand weer vast. Opgelucht dat ze nog leeft.