Zielkrachten 3: Verstrengeld

7: Verrassing voor de meiden

Tristan: Verrassing voor de meiden

Ik ben sprakeloos. Hoe hebben we haar in godsnaam kunnen vergeten. Ik voel me net zo’n monster als John Lyons is. Voor hetzelfde geld hadden we ervoor gezorgd dat ze dood was gegaan. En van iedereen bedenkt Rowan dat zij daar nog vast zit. Niets van wat Rowan zegt komt echt binnen.

We lopen samen de kantine binnen. Rowan leidt mij met haar hand, aangezien ik nog steeds vol afschuw zit, over het hele Cara verhaal. In gedachten verzonken, pak ik een bord van de stapel en begin mijn eten op te scheppen. Ezra komt naast me staan met zijn bord, maar ik merk het pas als hij begint te praten.
‘Gaat het wel?’ Als ik naar hem opkijk, zie ik hoe hij bezorgd naar me kijkt. Ik haal mijn schouders op, weet niet wat ik moet zeggen. Moet ik de anderen hiermee opzadelen? Ik denk dat we al genoeg op ons bordje hebben.
‘Tristan, zeg het nou maar.’ Zijn bruine ogen staan serieus.
‘We zijn Cara vergeten. Rowan heeft vanmiddag naar Skye gebeld over haar. Ze zat nog in de loods, uitgedroogd. Ze ligt in het ziekenhuis.’ Ezra trekt zijn wenkbrauwen op, duidelijk verrast over mijn verhaal.
‘We worden net als hem,’ fluister ik meer tegen mezelf dan tegen hem. Hij geeft me een por in mijn ribben.
‘Dat is niet waar en dat weet je net zo goed als ik.’ Zijn stem doordrenkt met boosheid. ‘Jullie zijn haar vergeten door alles wat er is gebeurd, door alles wat hij heeft gedaan. Jullie hebben niemand moedwillig daar achtergelaten. Niemand moedwillig willen vermoorden, zoals hij dat wel heeft gedaan.’ Dat zijn precies de zinnen die ik nodig had om helder te kunnen denken. Ezra heeft gelijk. We hebben het niet moedwillig gedaan en hij wel, dat is het verschil. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
‘Bedankt,’ zeg ik zacht, ‘dat moest ik even horen.’ Hij trekt een scheve glimlach en knikt.

Ik schuif naast Sylvan aan tafel. Sinds de reddingsactie gaat het een stuk beter tussen ons. Ik wist nooit zo goed wat ik van hem kon verwachten. Senne is veel opener en socialer, terwijl Sylvan veel meer gesloten is. Ik weet nu dat ik ook op hem kan rekenen. Hij draait naar me om.
‘Kunnen we van het weekend misschien iets leuks gaan doen met de meiden?’ Hij kijkt me vragend aan. Ik ben verrast door de vraag en trek mijn wenkbrauwen op.
‘Wat ben je van plan?’ Ik neem een hap van mijn eten, Sylvan prikt er alleen lusteloos in.
‘Ik weet niet, iets normaals voor de verandering. Misschien kunnen we naar het strand gaan of zoiets dergelijks.’ Ik denk na over zijn voorstel, vind het eigenlijk best een prima idee.
‘Ik vind het prima. Gewoon met zijn allen of had je iets anders in gedachten?’ Ik kijk hem even na. Hij prikt een stukje vlees aan zijn vork en begint er lusteloos op te kauwen. Dan beweegt hij zijn vork in een rondje richting iedereen.
‘Denk dat iedereen wel zo’n dag kan gebruiken.’ Mijn blik hangt nog steeds op zijn gezicht. Hij ziet er oververmoeid uit. Zijn gezicht is wit en zijn ogen bloeddoorlopen.
‘Syl, gaat het wel?’ Hij draait zijn hoofd naar mij. Dan vallen me de donkere kringen onder zijn ogen op. Hij ziet eruit alsof hij dagen niet geslapen heeft. Sylvan roert nog eens door zijn eten, zonder iets op zijn vork te nemen.
‘Ik slaap niet zo best,’ mompelt hij alleen maar. Ik besluit om het er straks met Senne over te hebben.

Samen met Dex loop ik het biologie lokaal in. Zoals altijd gaan we achter Noëlle en Rowan zitten. Ze draaien zich allebei naar ons om.
‘Waar had jij het met Sylvan over?’ Noëlle kijkt me geïnteresseerd aan. Ze is ook helemaal niet nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op en mijn boeken uit mijn tas.
‘Daar kom je nog wel achter.’ Ik lach gemeen naar haar. Noëlle verwijd haar ogen, prikt dan haar vinger in mijn borst.
‘Ik kom er heus wel achter meneertje.’ Opeens krijg ik een geweldig idee, mijn ogen lichten op. Straks even met Sylvan overleggen.
‘O nee,’ hoor ik Rowan tegen Noëlle zeggen, ‘volgens mij heeft hij nog meer bedacht.’ Ik knik met een nog gemenere lach rond mijn lippen.