Zeynepten...
Bir ay sonra
Emir benden nefret ediyordu.
Yüzümü bile görmek istemiyordu. Ben ona istemeden bir şey mi yapmıştım?
Benimle birlikte olduktan sonra çok değişmişti. Konuşmak için yanına gittiğimde bana çok ağır şeyler söylemişti.
"sen cahilsin! Seninle konuşacak bir şeyimiz yok" o kadar sert bir şekilde bunları söylemişti ki artık peşinden gitmemin bir anlamı yoktu.
Sen cahilsin!
Bu lafı neden bana çok dokunmuştu, kalbimi çok kırmıştı.
Bazen anlam veremiyordum. O zaman Neden bana ilk başta iyi davranmıştı. Benimle birlikte olduktan sonra niye kötü olmuştu. Amacı neydi?
Herkes aynı şeyi yapıyordu. Başta menfaatleri uğruna iyi davranıyorlardı sonra işleri bitince tekrar eski haline dönüyorlardı.
Dua etmiştim Rabbime beni affetmesi için ben zina yapmıştım.
En büyük günahlardan biriydi.
Bu bir ayda ben bile değişmiştim insanlar kırıldıkça güçleniyormuş. Sahile gelmiştim ve sessizce düşünüyordum. Yanımda bir hareketlenme oldu. Baktığımda bu yaşlı amcaydı.
"Kaç hafta oldu hâlâ aynı mesele mi?" Diye sorduğunda olumlu anlamda kafamı salladım.
"İnsanlar çok kötü. " Dediğimde sessiz kalmıştı.
"Bana seni seviyorum demişti. Ona inanmak istedim. Yinede sınırlarımı bildim ama o gece noldu bana bilmiyorum" dediğimde olanları hatırladıkça kendimi kötü hissediyordum.
"Niye bu kadar korkuyorsun... Olan olmuş. Her şeyi zamana bırak."
Ben neden korkuyordum? Kendime sordum. Amcam böyle şeylere dikkat ederdi. Onu incitmek ve hayal kırıklığına uğratmak utanç vericiydi!
"Bizim memlekette böyle şeyler olamaz. Toplumun baskısından çok korkuyorum. Tabii amcam da var." O bu olayı öğrenseydi yüzüme bile bakmazdı. Biliyordum!
Hata belki öldürürdü!
Namus davası ya her şey bekliyordum!
"İnsanların düşüncelerini bence bu kadar önemseme. kim ne derse desin takma. Bu senin hayatın. "
Olacakları düşündüm...
"Bizim köyde Berivan adında bir kız vardı. Köyden biriyle birlikte olmuştu. Ailesi bunu öğrenince kızı öldürmeye kalktı inanabiliyor musun? O kızın halini hiç unutmam! Gözleri o kadar çaresiz bakıyordu ki... Ellimden hiçbir şey gelmedi. Sonra çocuğun ailesiyle konuştular evlendiler ama o leke hiç silinmedi hep kıza kötü gözlerle baktılar. İşte evlenmeden önce nasıl birlikte olur diye. Bende korkuyorum benim yüzümden amcamın utanması. Acı çekmesi" yaşlı adam ellini omzuma koydu.
"Bak kızım böyle olacağını sende bilemezdin. Kader diyelim ve susalım. Amcan çok şanslı senin gibi bir yeğeni olduğu için ve kusura bakma ama sizin köy biraz eski kafalı. Kızların sürekli böyle saçma şeylerle kirletilmesine dayanamıyorum!"
Çok doğru diyordu.
"Bu düşünceler ne zaman değişir bilmiyorum ama değişmesini çok istiyorum. "
"İnsanların insafına gelmeyi bekleme, yoksa daha çok üzülürsün"
Ben onların insafına kalmıştım. Çaresizlik içinde kıvranıyordum.
Yaşlı amca beni çok iyi anlıyordu. Onunla sohbet etmek bana iyi gelmişti. Eve geldiğimde yine sessizliğime börünmüştüm.
"Zeynep yine daldın. Bak korkmaya başlıyorum. İstersen bir psikoloğa falan gidelim" çok gergindim yalan söylemeyi beceremiyordum. Zaten bir aydır Sibelden saklamıştım. Yaşlı amca belkide haklıydı. Bu benim hayatımdı neden insanların dediklerini bu kadar önemsiyordum ki...
Tüm cesaretimi topladım ve her şeyi sibele anlatmaya başladım.
Bu bölüm kısacıktı ama gelecek bölüm şahane olucak!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĞLA KALBİM
Roman d'amour"Hamileyim..." Dediğimde çok sevdiğim yeşil gözlerini bana dikti. Öfkeli bakmıyordu... Ama bana acıyormuş gibi bakıyordu. "Çocuk doğduktan sonra seni bir daha çevremde görmek istemiyorum." Dediğinde gözlerimin dolmasına engel olamadım. *** Zeynep ok...
