Cansu Zeynep için bir doktor getirmişti. Doktor zeynebin yaralarına bakıyordu.
"Vücudunda ufak çizikler var... Hastahanede tedavi etmem gerekiyor. Kafasını kötü çarpmış."
Cansu üzgün bir şekilde konuştu.
"Bir anda onu uçurumda buldum biz arkadaşız. Sizin iyi bir doktor olduğunuzu duydum. Arkadaşım hastahaneden korkar." Doktor bir kaç tane ilaç yazıp Cansuya vermişti.
"Dediğim gibi hastahaneye gelmesi gerekiyor"dedi. Doktor şüphelenmesin diye cansu zeynebin iplerini çözmüştü.
Zinciride çıkarmıştı.
Cansu bu doktordan çok sıkılmıştı.
"Uyansın onu ikna edeceğim" dedi. Ses tonu oldukça ciddi çıkmıştı.
Doktor geçmiş olsun deyip gitmişti. Doktor, Hayatında böyle değişik bir olaya şahit olmamıştı. Doktoru şüphelendiren başka bir unsur daha vardı.
Zeynebin vücudunda darp izleri vardı. Biraz uzaklaşınca polise haber verdi.
***
Zeynebin bilinci yavaş yavaş kendine geliyordu. Cansu onun uyandığını görünce hemen gidip ellerini bağlamıştı.
"Bırak beni" dedi.
Emir nerde kalmıştı. Niye onu bulamıyordu. Keşke o sabah hiç evden çıkmasaydı.
"İşim daha seninle bitmedi" diye öfkeli bir şekilde söylendi cansu.
Zeynep çok yorgun görünüyordu.
"Yeter artık! Sana beni bırak diyorum!"
Bağırması hiç fayda etmiyordu.
Cansu dalga geçercesine güldü.
"Kendini yorma. Emir ikimizden birini seçecek. İlk aşkını mı yoksa son aşkını mı? Seçecek merak ediyorum." Sesi keyifli çıkmıştı.
"Emir seni asla seçmeyecek!"
"Kes sesini!"
Cansu zeynebi bir ağaca bağladı ve bir köşeye geçip oturdu.
"Emir sende ne buldu! Anlamıyorum.
Ben onu senden daha çok sevdim."
Burada kimin sevdiği ortadaydı. Cansu takıntılı birine dönüşmüştü.
"Sende merhamet yok!"
Cansu cebinden çıkardığı elmayı bıçakla kesmeye başladı.
"Annesi sende ne buldu? Beni bir kere olsun bile sevmeye çalışmadı. Seni kızı gibi görüyor. Büyü falan mı yaptın?" ses tonu üzgün çıkmıştı. Geçmiş meseleleri tartışmak neyi değişterecekti!
"İnsanlar farklıdır... Belkide sen onu sevmedin. Her zaman kendini haklı buluyorsun bir kerede suçu kendinde bul."
Cansu elmasını bitirince bıçağı oraya atmıştı.
Zeynep iplerini beli etmeden çözüyordu.
"Ben emirden vazgeçtim ama anıları aklıma geldikçe tekrar ona bağlandım. Sen onu benim ellimden aldın!"
Elindeki cihazı zeynebe gösterdi.
"Çektiğim tüm acıların bedelini ağır ödeyeceksiniz! Bu tuşa bastığım dakika herkes havaya uçacak."
Zeynep tedirgin bir şekilde o cihaza bakıyordu. Ailesinin zarar görmesine izin vermeyecekti.
"Hapislerde sürünüceksin." Diye bağırdı.
"Bu umrumda bile değil ben."
Zeynebin her yeri ağrıyordu. İplerini çözdü ve cansuya doğru gitti saçını tuttuğu gibi çekti.
"Seni öldüreceğim!" Dedi.
Cansu saçını kurtarmaya çalışıyordu Zeynep cansuyu öfkeli bir şekilde yere itti.
"Bu bana çektiklerin için!" Ona tekme atmaya başladı. Cansu'nun elindeki cihaz düşmüştü ve almaya çalışıyordu. Zeynep yerde duran bıçağı aldı ve defalarca cansuyu bıçakladı.
Cansu kanlar içinde yere cansız bir şekilde yere uzanmıştı.
"Sen aileme zarar veremezsin!" Deyip cansu'nun yanına çömelmişti. Ellerine bulaşan kana baktı.
"Zeynep!" Bu ses sibele aiti. Zeynep
Gözlerini kaldırdığında ona tedirgin bir şekilde bakan emiri gördü.
"Zeynep sen ne yaptın?" Diye bağırdı.
Artık her şey bitmişti. Zeynep ağlamaya başladı.
"Onu öldürmeseydim o sizi öldürecekti. Ailemiz yok olacaktı." Dedi. Zeynep hiç iyi görünmüyordu kafasındaki kan kurumuştu ve yüzü yara içindeydi. Emir onun yüzüne baktıkça yumruklarını sıkıyordu.
Sibel hâlâ kendine gelememişti.
Polisler zaten direk olay yerine gelmişti. Zeynebi tutuklayıp götürmüşlerdi.
***
Cansu ölmüştü... Zeynebe 12 yıl hapis cezası verilmişti. Zeynep kaderine razı geldi. Herkes dışardaydı. Zeynep, Emirin ağlamış gözlerine baktı. Ona doğru gitti. Kulağına fısıldadı.
"Vazgeç benden, beni seviyorsan belli etme! Yolun açık olsun."dedi. Bu bir vedaydı. Emir ne diyeceğini bilmiyordu. Bütün olanlardan kendini suçluyordu. Zeynep, Gülten hanıma döndü.
"Anne benim üzerime yemin et. Hiç kimse benimle görüşmeye gelmeyecek! Çocuklarım size emanet"
Gülten hanım gelinine sımsıkı sarılmıştı.
"Niye gelmeyelim kızım. Bizim için kendi hayatından vazgeçtin." Dedi. Sesi oldukça üzgün çıkmıştı.
Zeynep kimse onu görüp üzülsün istemiyordu. Emire demişti beni bekleme, vazgeç benden.
"Hoşçakalın" dediğinde Sibel ağlamaya başladı.
"Daha erken gelseydik. Bunların hiçbiri olmayacaktı."
Zeynep derin bir nefes aldı.
"Kimse kendini suçlamasın." Dedi.
Ailesine böyle veda etmişti. On iki yıl boyunca kimse birini beklemezdi.
Yaşadığı şeyleri düşündü.
Katil olduğuna hâlâ inanamıyordu!
Karıncayı incitmeyen kız bir insanı öldürmüştü. Hiç katil olacak bir tipe benzemiyordu ama cansu onun sinirleriyle oynamıştı. Onu en hasas olduğu yerlerde vurmuştu. Zeynebin en son sinirleri iflas etmişti! Sürekli elline bakıyordu. Bir kere kan bulaşmıştı. Çıkmıyordu.
***
Güneşin batmasıyla yeni birgün biterdi.
Devam edecek
Şimdi canım okurlarım ben finali 50'inci bölümde yapacaktım. sonra düşündüm Öyle çok uzun oluyordu.
O yüzden final böyle!
Ne diyorsunuz?
Bana sakın kızmayın daha güzel bölümler gelecek...
Zeynep hapisten çıkacak ateş ve toprak birer lise öğrencisi olacak 🤐 susuyorum daha fazla bilgi yok...💞
Kendinize iyi bakın...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AĞLA KALBİM
Romance"Hamileyim..." Dediğimde çok sevdiğim yeşil gözlerini bana dikti. Öfkeli bakmıyordu... Ama bana acıyormuş gibi bakıyordu. "Çocuk doğduktan sonra seni bir daha çevremde görmek istemiyorum." Dediğinde gözlerimin dolmasına engel olamadım. *** Zeynep ok...
