Part : 20 🔮

285 27 6
                                    

" Hyung ကျနော်ရောက်ပြီနော် "

ပို့ထားတာကြာပြီဖြစ်သော်လည်း ပြန်စာမဝင်လာသေးသောဖုန်းကို ထယ်ယောင်းနောက်ထပ်တစ်ကြိမ်ထုတ်ကြည့်လိုက်သည်။ 

" Hyung အဆင်ရောပြေရဲ့လားမသိဘူး "

" သားတော်မောင် ရောက်ကတည်းက ဖုန်းတကိုင်ကိုင်နဲ့ ရိုးမှရိုးရဲ့လား "

" အာ တီလေးကလည်း "

ဆေးရုံကုတင်မှာလှဲနေတဲ့ တီလေးက ထယ်ယောင်းကိုလှမ်းစသည်။ 

" ငါတော့မထင်ဘူးဟေ့ "

ဘယ်အချိန်ကတည်းက အခန်းထဲရောက်နေမှန်းမသိသော ထယ်ယောင်းရဲ့အမေကလည်း ဝင်ထောက်ခံသည်။ 

" မေမေကလည်း ရိုးပါတယ် "

" အေးပါ အေးပါ ငါ့သားပြောတာယုံရမှာပေါ့..တစ်ယောက်တည်းနေရတာအဆင်ရောပြေရဲ့လား သားလေး "

" ဟုတ် ပြေပါတယ် "

" အစ်မရေ ငယ်ငယ်က ထမင်းတွေခွံ့ကျွေးခဲ့ရတဲ့ပေကတူးကောင်လေးက အခုသူဘာသူတစ်ယောက်တည်းတောင်နေနိုင်နေပြီနော်..ကျမတို့အသက်တော်တော် ကြီးလာပြီထင်တယ် "

" အေးဟယ် "

ထယ်ယောင်းမေမေနဲ့တီလေးတို့က သူ့တို့ဘဝကို ထယ်ယောင်းဆီမှာပဲရင်းနှီးမြုပ်နှံထားခဲ့သူများဖြစ်သည်။ ဖတဆိုးသားလေးဖြစ်သော်လည်း မိခင်နှစ်ယောက်ရဲ့မေတ္တာကိုရခဲ့သလိုဖြစ်သော ထယ်ယောင်းရဲ့ဘဝက အမြဲတမ်းနွေးထွေးလုံခြုံခဲ့သည်။

" အခုသတိရတုန်း တစ်ခါတည်းပြောရဦးမယ်..သားငယ်ငယ်တုန်းက သုံးခဲ့တဲ့ပစ္စည်းလေးတွေကိုလေ မေမေနဲ့တီလေးတို့က ချစ်လို့အကုန်လုံးသိမ်းထားတာ..ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါသားဖေဖေနှစ်ပတ်လည်နေ့ကျရင် မိဘမဲ့ဂေဟာကိုလှူရင်းနဲ့ အဲ့ပစ္စည်းလေးတွေထဲက ကောင်းသေးတာလေးတွေပါထည့်လှူမလားလို့..မေမေတို့ သေချာဖုန်တွေဘာတွေပြန်သုတ်ထားတယ်..အိမ်ပြန်ရောက်ရင်ကြည့်လိုက်ပါဦး..သားသိမ်းထားချင်တာရှိရင်ယူထားလို့ရအောင် "

" ဟုတ်လား..မရှိလောက်တော့ပါဘူးမေမေရယ်..ဘာပစ္စည်းတွေလဲတောင်သတိမရတော့ဘူး "

The Last HopeWo Geschichten leben. Entdecke jetzt