The Cold Alpha (MPreg BL) COMPLETED

CHAPTER 35

The Cold Alpha Chapter 35

GREGORY’S POV

“ANO BA KASI TALAGANG KAILANGAN MO?!” napasigaw na ako sa kaniya habang padabog na umupo sa aking swivel chair.
Hindi makatingin ng diretsiyo si Carrie sa mga mata kong nalilinik na makita ang kaniyang mukha.

“Hindi ba nangako ka na pagkalipas ng limang taon at hindi mo pa makikita ang fated pair mo ay—“

Ayaw ko na iyong marinig. “Ibaon mo na sa nakaraan ang mga nangyare, Carrie! Wala na akong pake-alam sa mga sasabihin mo saakin. Lumayas ang Omega ko dahil sa kaniyang nalaman! Sa tingin mo ba may amor pa akong haharap sayo?” galit ko ulit na anas sa kaniya.

Ayaw ko na siyang makita kahit kalian! She sighed. “I am fulfilling what you wished for me. At sasabihin ko lang sayo na nandito ako para imbitahan ka sa kasal namin ng partner kong beta.”

Nabitawan ko ang ballpen na aking hawak. Gumulong yun pabagsak ng sahig. Parang bumabagal ang mga sandali… ume-echo ang tunog nito saaking tenga.

I am confused when she say it. “Come again?” I asked her with a frail voice.
“Iimbitahan kita sa kasal namin.

Kung ayos lang sana sayo—alam ko namang busy ka. Dalhin mo na rin sana si Vernon, ang cute ng fated pair mo.”
I am left hanging in the air sa kaniyang pagbigay ng isang imbitasiyon. It’s four months prior from this month.

“I’m sorry, pero hindi ako makakapunta. Kabuwanan ito ni Vernon—“

She gasped. “Oh! M-My bad!” napakamot siya sa kaniyang sentido. “S-Sige…. Aalis na ako, Gregory.

Pasensiya na rin pala sa abala na ginawa ko. Hindi ko alam na meron ka palang fated pair. I will bid farewell,” pagpapa-alam niya saakin.

Nang makahakbang na siya sa pintuan ay may kung anong tumulak saakin.
I hold her wrist as her feet halted. Tumingin siya saakin na nalilito ang mga mata.

I sighed deeply—trying to calm down and avoid stuttering the words escaping in my mouth.

“Carrie. Limang taon ko na ring dinala ang sama ng loob ko sayo. Patawarin mo ako sa nagawa ko sayo…. Nabigla lang talaga ako. Gusto ko na ring kalimutan ang nakaraan natin…”

Huminga ulit ako ng malalim, pero sa pagkakataong iyon ay ngumiti siya saakin ng sobrang tamis. Katulad ng pagkakilala namin ng gabing iyon sa casino sa Davao.

“Gregory,” hinawakan niya ang aking nanlalamig na mga palad. Hinayaan ko lang siyang gawin iyon; kumakabog na ang aking puso sa sobrang kaba.

“Good decision. I regret losing a life… pero mas mabuti iyon. Hanggang dito nalang tayo magkikita muli. I am happy for you, alagaan mo si Vernon para sakin… ang liit pa niya, mukhang bata pa kesa sayo.”

She smiled with some hint of bitterness. I looked down on her before at inaamin ko yun ng buong-buo.

“I already did, Gregory. I’m sorry naging marupok ako dati. I’m bidding my leave. I hope to see you healthy with your future son.”
“S-Sayo rin, Carrie.” Lumakad na siya papunta sa pinto pero lumingon at ngumiting muli.

“Let’s move on. My best wishes,” bilin niya saakin at nawala na siyang tuluyan sa pinto. Kasing bilis lang ng ginawa ko dating paglayo sa kaniya.
Ito na siguro ang karma ko sa aking mga maling nagawa dati. Tinatawagan ko si Vernon pero hindi ito sumasagot. Sa paglabas ko ng building sumasakay ako sa aking sasakyan.

Sa hindi kalayuan nakita ko si Carrie na nag-aabang ng bus. Umiiyak ito sa gilid ng pavement. Parang tinutusok ang puso ko tuwing nakikita siyang ganon.