BAB16

329 36 0
                                    

"Jisung, udah pulang? Tumben awal. " soal chenle sambil bergantungan di lengan jisung.

"Iya aku lagi capek."

"Kamu mau air? Aku bikin."

"Bisa juga." Jisung mendudukkan diri nya di sofa. Dia menyandar kan kepala nya. Pusing.

"Nih air nya."

"Makasih." chenle menyandar kan kepala nya di pundak jisung. Memeluk jisung nya dari samping.

"Ji.."

"Hmm?"

"Yuk ke mall mau ga? Aku mau nonton bioskop. Ada cerita baru tau ga. Kayak nya seru deh."

"Ga hari ni ya chenle."

"Jisung~~~~ayuh dong~~lagian besok kan hari minggu.. Ayuh dong~~Mau ya? Ya ya ya?"

"Chenle yaa.. "

"Ihhhhh jisung ga asik! Kalo ada sungchan pasti di-"

"KAMU ITU KENAPA SIH? KAYAK ANAK KECIL AJA! BISA DIEM BENTAR GA? GA ABIS-ABIS NGOMONG. BINGIT TAU GA? AKU INI LAGI PUSING TERUS KAMU NGOMONG YANG NGGAK NGGAK TERUS. AKU BILANG GAMAU YA GAMAU. PAKE MAKSA SEGALA!"

Chenle diam. Dia ga pernah liat jisung marah kayak gini. Jisung emang datar orang nya tapi ga pernah sekali pun marah kepada nya. Apalagi meninggikan suara kayak gini. Dia jadi takut.

" KENAPA? MAU NANGIS? NANGIS AJA! KEKANAKAN BANGET! "

" Kamu kenapa sih jisung marah-marah aku? Sebelum ini kamu ga pernah marahin aku. Hikss.. Hikss.." chenle menyeka bulir mata nya yang jatuh.

"AKU ITU CAPEK YA CHENLE! UDAH BANYAK KERJA DI KANTOR TERUS HARUS LAYANI KAMU LAGI!"

"Kok kamu bilang kayak gitu sih. Emang nya aku beban ya buat kamu?"

"Udah deh. Aku ga mau ribut." ujar jisung datar. Dia berjalan mau menuju ke atas.

"Jisung.. Aku ini apa bagi kamu? Apa aku ga penting?" lirih chenle.

"Chenle, aku bilang udah. Aku capek mau berantem sama kamu."

"Apa kamu emang ga punya perasaan sedikit pun buat ku?"

"CHENLE, AKU CAPEK TAU DENGAN URUSAN KANTOR. GA USAH TAMBAHIN MASALAH DEH."

"Kalau kamu punya masalah bilang ke aku. Ga usah marah-marah kayak gini. Kan aku istri mu. "

"Kamu ga bisa bantu apa-apa. Punya istri kayak ga punya aja!"

"Kok kamu bilang begitu? Apa kamu nyesal sama pernikahan kita jisung?"

"Kalau aku bilang iya napa?"

"Tega ya kamu jisung. Kenapa? Kenapa kamu mau dijodohin sama bunda dan mama? Aku ga maksa kamu untuk nikah dengan aku. Kenapa kamu ga nolak saat itu jisung.."

"Kamu mau tau kenapa? Karena aku mau lupain DIA. Aku pikir dengan menikah dengan kamu bakal bisa buat aku lupain DIA tapi ternyata kamu juga sama aja!"

"Aku ga sama kayak dia jisung."

"Semua perempuan dan sub itu sama aja! Kamu tau ga dia itu ga abis-abis gangguin aku, bilang cinta sama aku, mau jadi pacar ku, terus saat aku mulai jatuh cinta pada dia, dia malah menghilang. Hati aku sakit banget. Aku benci dia."

"Kalau kamu benci dia, kenapa jadi marah aku? Hikss.. Hikss.."

"Karena ak-"

"Aku hanya mau nanya kamu satu hal jisung. Kamu masih cinta kan dia?"

Jisung diam. Dia gatau mau ngomong apa. Dia jadi serba salah.

"Oke aku ngerti." langsung chenle ninggalin jisung sendirian di situ. Air mata nya yang sedari tadi berlumba-lumba menuruni pipi gembil nya kini makin deras mengalir.

_-_-_-_-_

POV JISUNG

Tiada lagi suara lumba- lumba nya chenle. Tiada lagi senyuman manis chenle. Tiada lagi rengekan chenle. Tiada lagi wajah cemberut chenle. Tiada lagi chenle yang manja.

'Aku udah nyiapin sarapan. Makan aja.' - cl

Tiap hari dia bakal buru-buru ke kantor dan ninggalin sarapan buat gw. Saat gw mau ke kantor dia udah ga ada dan saat gw pulang dia udah tidur. Dia kayak ga mau ketemu sama gw lagi.

Gw gatau kenapa hati gw sakit banget ga bisa liat wajah nya sebelum ke kantor. Malah sekarang kita kayak orang asing. Kikok banget. Kayak nya dia udah muak banget sama gw. Gw harus apa.

Jantung gw sakit banget didiam kan oleh dia kayak gini. Wajah nya sekarang ga ada lagi senyuman manis buat gw. Saat kita berpampasan dia bakal mengelak. Gamau liat gw. Gw ga bisa. Gw ga bisa ga dengar suara bingit nya.

Gw kangen. Gw kangen chenle yang dulu. Gw kangen chenle yang manja ke gw.

_-_-_-_-_

"Chenle? Baru pulang? Udah jam berapa?" Ya! Sekarang udah jam sepuluh. Malam.

Gw liat dia di hantar pulang oleh seseorang. Namja lain. Hati gw sakit. Kok dia ga nyetir mobil nya sendiri. Apa mobil nya rusak. Atau dia sengaja pulang dengan namja itu.

Muka nya datar. Ga senyum sama sekali.

"Chenle ya, aku ngomong sama kamu." ujar gw kesal. Iya, gw kesal. Dia ga jawab persoalan gw.

"Mobil ku rusak."

"Terus kenapa ga kasih tau aku. Aku bisa jemput kamu."

"Ga perlu. Aku ga mau repotin kamu."
Dia pengen berlalu untung lengan nya sempat gw pegang.

"Chenle ya.."

"Ada apa? Aku capek. Mau istirahat." ujar nya datar. Nama gw juga dia gamau sebut lagi.

Gw lepas kan genggaman pada lengan nya. Dan dia pergi.

Termasuk hari ini udah seminggu dia mendiamkan gw. Seminggu tapi kayak nya lama banget. Gw sesak. Gw kayak hilang separuh nyawa gw. Kebahagiaan gw.

~~~~~~~~~~~~~~

THE FIRST ✔️Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang