Heart in Disguise (Heart Series #2)

T W E N T Y - S I X

Happy 2.33k followers, tiniks!

-

Nang matapos ang check-up namin sa babies ko ay agad na kaming kumalma. But then because of too much happiness ay gusto ko na ring e-share ang tuwa ko.

So, I decided to go to Paradise Orphanage. Na-miss ko na rin kasi ang mga bata roon. I haven't seen them for months now and it might take a year kung hindi agad ako pupunta doon ngayong araw. I still don't know kung bumabalik pa ba sina Harriet, Ayen at Nikki doon, but I am pretty sure na pumupunta pa rin sila doon. But of course, wala na silang time e-inform ako. I'm busy kasi... as always.

Before we went to the orphanage, I talked to the boys. I told them that I wanted to give some gifts to the kids.

So, we went to the mall first and bought some toys.

I used my money, of course. May ipon naman ako sa bangko. Pag-aari ko talaga. Not my parents. Because, frankly speaking, I am hesitant in using my parent's money. Parang hindi ko deserve na gamitin iyon.

Of course, Philip insisted na siya na ang magbabayad, so hindi ko na siya napigilan. I end up letting him pay the bills. Wala na rin naman akong choice since pinagpipilitan niya talaga saka siya ang pumipili ng mga kailangan naming ibigay sa mga bata.

Though, I am also choosing and Lucas did the same.

Nang matapos naman kami sa mall ay nagtungo kami sa fast food chains. We bought burgers, pizza, milkshakes and donuts. Kids do love those so madalas iyon ang binibili ko sa mga bata sa tuwing pumupunta ako roon. Mabait naman si Philip kaya siya pa rin ang nagbayad. Saka silang dalawa ni Lucas ang nagbibitbit.

Yes, they really are a good boys.

Nang makarating kami roon ay sobrang tuwa ko. Nothing changed in the place. It was still beautiful as ever and kids are all over the place, playing. May mga nagbibinata na at nagdadalaga. At may mga dalaga at binata na talaga. All of them are studying kasi nagbibigay rin ako ng pantustos sa kanila almost every months. Pero this past four months, hindi na ako nakapagbigay dahil nga umalis ako noon.

But if it's not too much to ask, kakausapin ko si Philip to try donating money sa orphanage. Para may pang-gastos ang mga madre sa pag-papaaral sa mga bata.

I'll try. Siguro naman ay papayag si Philip. He's a good guy naman and I believe in Clovis Philip Madrigal supremacy.

And no! Hindi ko siya inuuto. Slight lang.

"Hi, Renso! Owemji! I missed you!" Bulalas ko nang makita ko si Renso na nakaupo sa isang bench at may binabasang folder.

Agad naman siyang napatingin sa akin. His brows were raised and his mouth were closed tightly. He's not wearing an eyeglass at naka-hang lang sa leeg niya. Kaya siguro hindi niya ako masyadong nakikilala.

He then grabbed his eyeglass saka isinuot. And when he saw me, probably recognized me agad siyang napangiti saka napatayo. Lumapit siya sa kinaroroonan ko.

"Phaeb! Kumusta! Matagal na rin simula nang nagawi ka rito, ah. Anong ganap?" Bungad niya sa akin saka niyakap ako.

Niyakap ko siya pabalik. This guy became our close friend too. Iyon nga lang ay alam namin na may pagtingin siya sa kay Nikki.

Nang humiwalay siya sa yakap ay may ngiting nakapaskil sa labi niya.

"Okay lang naman. Medyo maraming naganap sa buhay ko this past few months, eh. Kaya hindi na ako nakapunta rito. And I also wasn't able to donate money para pangtus-tos sa mga bata. Naging busy kasi talaga ako ng sobra," ani ko.

He nodded. Inayos niya ang eyeglass niya.

"Marami nang nagbago rito sa bahay-ampunan," aniya.

"Gaya ng mga bata. Hindi na sila mga bata. Mga binata at dalaga na sila. Iyong iba nga may mga crush at jowa na, eh. Naunahan pa ako," aniya saka umiling-iling.