Ang buhay ko ay puno ng mga masasalimuot na pagsubok at ala-ala.
Simula sa edad na pito hanggang sa ako'y tuluyan ng maging ganap na dalaga.
Sa edad kong napakabata'y nakaranas na ko ng malaswang karanasan na mismong tatay ko pa ang gumawa.
Masakit mang isipin pero wala akong magawa hanggang sa pinakamas masaklap na pangyayari ay yung mismo ama ko ang makakuha ng iniingat-ingatan kong bandera.
Galit, sakit at pandidiri ang naramdaman ko ng mga oras na yun tanging mama lang ang mukhang bibig ko nun.
Wala akong mahingian ng tulong pero kahit ganon hindi ko pa rin magawang isumpa siya dahil kahit anong gawin ko ama ko pa rin siya.
Hanggang sa dumating ako sa point na nadepress na ko na mas nagugustuhan ko ng magisa sa gitna ng madilim naming kwarto yung tipong mas gusto kong sinasarili yung mga problema ko.
Dumating din ako sa point na magpapakamatay na ko but in the end hindi ko ginawa kasi naisip kong kasalanan sa diyos yung gagawin ko at paano yung mama ko kapag nawala ako?
Naging ugali ko na yung maging tahimik kapag may dinaramdam na problema, ii-iyak na lang at bukas ayos na.
Itatawa na lang at ingi-ngiti kahit sa loob-loob ay sukong-suko na ko.
" Lumaban ka sa abot ng makakaya mo ipakita mo sa kaniyang kahit anong pagsubok ang ibigay niya sayo patuloy ka pa ring tatayong matatag! " Kape.
@Kofeeco.
Open for criticisms.
Plagiarism is a crime.
Read at your own risk.
Error's ahead,
Open for dedication.
