//Zawgyi //
ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးထက္ အျဖဴေရာင္တိမ္စိုင္မ်ားဟာ လြင့္ေမ်ာလ်က္။
ႏူးညံ့ေသာ မနက္ခင္းေလျပည္ေလးဟာ အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ေလးမွတဆင့္ အိပ္စက္ေနတဲ့ေဆာ့ဂ်င္ထံ ႏြေးေထြးစြာရိုက္ခတ္သည္။
ၿခံထံ၌ စိုက္ထားသည့္ေမပယ္ အပင္ရဲ႕ တကြၽတ္ကြၽတ္ေႂကြက်သံဟာ တသြဲ႕သြဲ႕။
တက်ီက်ီေအာ္ျမည္ေနေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားမွာလည္း ျပတင္းေပါက္ေဘာင္၌ ခဏတာနားခိုေနၾကေသးသည္။
"ဝွားးး"
လုံးေထြးေနေသာ ပန္းေရာင္ေစာင္ေလးကိုကန္ခ်လိဳက္ေတာ့ ကုတင္ေအာက္ပုံခနဲက်သြားသည္။ထို႔ေနာက္ အားရပါးရ အေၾကာဆန႔္လိုက္ေတာ့လစ္ခနဲေပၚသြားတဲ့ ခ်ပ္လ်က္လွေသာ ဗိုက္သား၀င္းဖန႔္ဖန႔္။
လုံးထြက္ေနေသာမက္မြန္သီးကို အပ်င္းႀကီးစြာကုန္းထရင္း အိပ္ယာေပၚေမွာက္လိုက္သည္။ေခါင္းအုံးထက္ ေခါင္းစိုက္ၿပီး ဖင္ပိုင္းသာေထာင္ထြက္ေနတဲ့ေဆာ့ဂ်င္ဟာ မည္မွ်ပင္အပ်င္းႀကီးမွန္း အသာေလးရိပ္မိနိုင္သည္။
"ကင္ေဆာ့ဂ်င္ေရ!!!!!"
နိုးစက္မလိုသည့္ ေမေမ့အသံဟာ မနက္ရွစ္နာရီထိုးတာနဲ႕ ေအာ္တိုၾကားၿပီးသား ။
ဆိုးလ္မွာ ဆိုရင္ ေနဖင္ထိုး႐ုံမက ေနဖင္ထဲျပန္၀င္သည္အထိ အိပ္နိုင္ေပမယ့္ နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည့္ဘူဆန္ကေတာ့ လုံး၀မရ။
ေမေမဟာ ရွစ္နာရီအတိမွာနိုးသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္စြန္းမိတာနဲ႕.........။
"အားးး ငါ့ဖင္!"
အိပ္ခန္းထဲကို၀င္လာၿပီးလုံးထြက္ေနတဲ့မက္မြန္သီးကို လက္ျဖင့္အားရပါးရဆြဲစိတ္သည္။
"အာ....မားရာ နာလိုက္တာ!"
အဆိတ္ခံရေသာ ဖင္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ အိပ္ယာမွစူစူပုပ္ပုပ္ထလာေလသည္။အေမကေတာ့ ေယာင္းမႀကီးကိုင္ၿပီး မ်က္ေစာင္းေတြထိုးတာ တလွိမ့္လွိမ့္။
"ေနဖင္ထိုးေနၿပီ....ထေတာ့!"
"နားနားေနေန လာပါတယ္ဆိုမွ အေစာႀကီးထခိုင္းေနတယ္ ဟြန႔္"
အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္လုံးကိုပြတ္သပ္ရင္း စူပုပ္စြာေျပာလိုက္သည္။ အလိုက္သိတဲ့ေမေမဟာ
ဒီတစ္ခါလည္း သူ႕အား႐ြဲ႕ၿပဳံးၿပဳံးရင္း.....
YOU ARE READING
ချည်
Fanfictionပျက်စီးနေတဲ့နှလုံးသားနှစ်ခုအား ပြန်လည်ချည်နှောင်ပေးခဲ့သော နှောင်ကြိုးတစ်စုံ.............။ Started -29, November,2021🤍 Ended -3, December,2021🤍
