//Unicode //
ဂျွန်ဆော့ဂျင်တစ်ယောက် မီးဖိုချောင်ထဲ၌
ဇွန်းနှင့်ခက်ရင်းကိုင်ကာ သောင်းကျန်းနေသည်။အကြောင်းမှာတော့ ဂျောင်ဂုချက်သည့်မနက်စာလေးမပြီးသေးသောကြောင့်......။“ကိုကိုရေ...ငါ ဗိုက်ဗိုက်ဆာလှပြီ”
“ပြီးပါပြီဗျာ။ ကြက်ဥလေးကျက်အောင်
ကိုကိုကစောင့်နေတာ....”အေပရွန်ကြီး၀တ်ကာဟင်းချက်နေသည့်ဂျောင်ဂုဟာအနောက်မှမြင်နေရသည့် ကျောပြင်လေးကအစဆွဲဆောင်လွန်းသည်။ ကျောပြင်နှင့်အတူဟင်းချက်နေသည့် လက်ဖျံလေး၌ယှက်နွယ်နေသည့်သွေးကြောစိမ်းများကအစ သဘောကျချင်စရာ။
“ကိုကို! ဘဲဥပါကြော်ပေး။ကြက်ဥလည်း
မြန်မြန်လုပ်ကွာ”သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ပူပူနွေးနွေးမနက်စာလေးဟာအဆင်သင့် ဆော့ဂျင်အရှေ့သို့ကျရောက်လာပါသည်။အေပရွန်ကိုချွတ်ကာ ဂျောင်ဂုလည်းတူတူ၀င်ထိုင်လိုက်သည်မို့ မနက်စာကိုတူတူစားမည်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။
“ကြက်ဥနဲ့ဘဲဥ ကိုအရမ်းစားနေတော့
မွေးလာမယ့်ကလေးလေးကို ဘဲဥလို့နာမည်
ပေးမလား!”ထမင်းတစ်လုတ်စားရင်းဂျောင်ဂုကမေးလိုက်သည်။ဆော့ဂျင်ကတော့ သူစားနေရင်း ဂျောင်ဂုအမေးကြောင့် စဉ်းစားသွားဟန်။
“ဘာလဲကွာ! ကလေးကို ဥနာမည်တွေနဲ့!”
“မိုက်ပါတယ်။ ဥမျိုးဥနွယ်တွေပေါ့”
“ဘောကိုမိုက်နေလိုက်!”
ထိုသို့ပြောကာမနက်စာကိုတမြုံမြုံ့ဖြင့်ဆက်၍စားနေလိုက်သည်။ထမင်းစားတိုင်း ပါးစပ်ထဲအပြည့်ထည့်ကာအပီအပြင်ဝါးတတ်သော
ဆော့ဂျင်ဟာ ယခုလည်းပါးနှစ်ဖက်မှာ ထမင်းအပြည့်ဟင်းအပြည့်။တစ်ခါးဝါးတိုင်းဖောင်းတက်သွားသည့်ပါးပြင်နှစ်ဖက်နှင့်အတူ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဟာ
ရွစိရွစိ။ မျက်တောင်ကိုပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်းထမင်းစားနေသည့်ဆော့ဂျင်ဟာ မွေးခါစကလေးတစ်ယောက်လိုနှယ်။“နေ့လည်ကျရင် Ultrasoundရိုက်ရမယ်နော်။
စားပြီးတာနဲ့ ပြင်ဆင်ကြရအောင်...”
YOU ARE READING
ချည်
Fanfictionပျက်စီးနေတဲ့နှလုံးသားနှစ်ခုအား ပြန်လည်ချည်နှောင်ပေးခဲ့သော နှောင်ကြိုးတစ်စုံ.............။ Started -29, November,2021🤍 Ended -3, December,2021🤍