Defying Fate

Fate 16

Chapter 16

"Dahil lang sa isang lalaki ay nagiging ganyan ang ugali mo? Nawawalan ka nang respeto sa'min!"

Hindi ko alam kung paano ako nakaalis ng bahay pagkatapos ng eksenang iyon. Ang huling mga sinabi ni Tatay ang paulit-ulit na naririnig ko.

Halos wala kaming klase ngayong araw. Kung hindi dahil may meeting ang mga prof, ang iba ay sadyang hindi na muna nagklase. Hindi ko pa nakikita si Julia na ikinagaan kahit papaano ng loob ko. Alam kong magpaparinig lang siya ng magpaparinig lalo na't wala kaming klase. Ang ilang mga kaklase ko ay nag attendance lang at nagsiuwian na. Kahit naman gustuhin kong umuwi na rin ay hindi ko magawa dahil ayoko pang makita ang mga magulang ko.

My long jet-black hair was dancing in the air as I stood at the edge of the rooftop. I looked up to the sky so I can prevent myself from crying. I exhaled heavily so I can ease the pain a bit.

The slap... I know what it means. And now I hate myself for being so smart. I pick it up in an instant.

I want to ask questions. I badly want to. I want to know more. Even the truth is hurting me more than the slap that my father gave me.

I suddenly felt lost. Pakiramdam ko ay nawala ang mapa na tinitingnan ko habang naglalakbay. Pakiramdam ko ay wala akong kaalam alam at parang bulag.

My lips begun to tremble as my tears flowed to my cheeks. My heart clench more. Hindi ko na alam ang uunahin sa sitwasyon ko.

"Adyleighn!"

Someone harshly grabbed me from where I was standing.

"What the hell are you thinking?!" Singhal nito. "Nagpapakamatay ka ba?! Anong problema--"

Kumawala na sa bibig ko ang mga hikbing pinipigilan. Punong puno ng luha ang mga mata ko. My weakened knees couldn't take it so I slowly fell to the floor.

All my life, I've been living a life full of lies.

I clutch to my chest as I sob more. The pain is too much. My heart is still clenching, making me cry more.

I felt a hand on my back that made me look at the person in front of me. Mr. Acevedo with a worried face is kneeling in front of me. Siya pala ang humila sa akin mula sa pagkakatayo ko sa gilid ng rooftop.

And as I felt him hush me, I sob again.

I just let my emotions took over me as I cried out. I cried everything out. I cried until there were no tears left to cry.

"I'm n-not planning to j-jump," Ani ko.

He did not say a word. I tried on getting up but I was weak enough to do so. He then help me on standing again as he held my arms.

I took a step back when I realized how close we were.

Tumaas ang kamay niya sa buhok ko. Bahagya akong napapitlag nung sumuklay ang kamay niya sa buhok ko at inayos iyon para alisin sa mukha ko. Kaya naman napaatras muli ako ng isang hakbang.

Mukhang napasin niya iyon kaya siya na ang umatras para bigyan ng espasyo ang pagitan namin.

"Everything's going to be okay," He trailed off. Nakita ko kung paano niya ibinulsa ang kamay bago tumalikod na at nagsimulang maglakad paalis.

"Just wait for it."

Hindi na nahagip ng mga tenga ko ang huling sinabi niya dahil sa biglang tumunog ang school bell, hudyat na tapos na ang klase sa high school department na hindi kalayuan dito.