Defying Fate

Fate 19

Chapter 19

Agad na bumagsak ang mga tuhod ko sa semento. Hindi ko ininda ang sakit sa pagkabagsak nito. Ang tanging sakit na nangingibabaw sa akin ay ang sakit sa puso ko. Tumatarak ang sakit at halos hindi na ako makahinga.

I clutch my chest as I scream the pain I was feeling.

How can fate be so cruel to me? How can this be happening when last night I just reciprocate with them? Bakit?

A never ending 'whys' hunted my mind. Ang mga mata ko ay nanatili sa dalawang kama na may... dalawang bangkay. They were covered by a white sheet and I could see some stain of blood. Fresh blood from them.

Nung mapagtanto na totoo ang nakita ay tumayo ako at nilapitan ang pagitan ng dalawang kama. Nanginginig ang mga kamay ko na binuklat ang kumot na tumatakip sa kanila. My mouth widen as it dawn to me. I removed the cover of the other one.

"No! No! Hindi i-ito t-totoo!" My sobs and scream echoed the morgue as the detective stood still beside me.

"K-Kaninang umaga l-lang," Hindi ko matuloy ang sinasabi nung nalunok ko lang ang pinaghalong sakit at pait sa sistema ko.

That's why it's too perfect. Ang paggising ko ng maaga para batiin sila sa unang pagkakataon. Ang sabay sabay naming pagkain. Ang maagang pag alis nila dahil sa id-deliver na gulay at sa pagtawag ng kliyente ni Nanay sa kabilang bayan. It was all aligned.

I stomp my feet as clutch my hair. This is not true! Panaginip lang ito at paggising ko ay makikita ko pa rin sila sa bahay. Isang bangungot lang. Sinabunutan ko pa ng mas mahigpit ang buhok ko para magising ang sarili sa panaginip na ito.

Mariin kong ipinikit ang mga mata. Huminga ng malalim kahit nanginginig ang buong katawan. And when I once opened my eyes, I am still in the morgue with my parents' cold body beside me.

"Dead on arrival ang mag-asawang Torreto matapos mawalan ng preno ang truck na minamaneho--"

"Shut up! Shut up!" I shouted as I ended up on the floor again. My body couldn't take the truth. This truth is way more worst than the truth I just discovered days ago. This is way more painful. Holding my parents' cold and bloody hands. I shook my head. Kanina lang ay sobrang init nila, ang yakap nila.

"Nay! Tay!" I scream more and I shake their hands to wake them up. "G-Gising na po, t-tama na..." Unti-unting humina ang boses ko. Walang tigil na umagos ang mga luha.

I wish that I could wake up from this nightmare. I wish I could escape the scrutinizing pain in my chest. And how I wish that they just bring me together in their death bed.

And as I silently watch my parents' wake being organized in the house, with the two coffins in the center, everything slowly dawn into my head. Tulala lamang ako habang nakatingin sa kabaong sa harap ko. Hindi ko alam kung sinong nag-ayos ng lamay o ng kahit ano pang dapat asikasuhin dahil wala akong nagawa kung hindi ang tumulala.

"Kawawang bata naman,"

"Tunay naman. Nag-iisang anak pa naman 'yan ng mag-asawa,"

Ilang tsismisan pa ang narinig ko sa mga nakikiramay pero wala akong pakialam sa kanila. They could endlessly pity me because both of my parents died of that horrible accident. That fucking accident that cause my parents' life.

But how can it be an accident?

Kumunot ang noo ko sa napagtanto. My father was never careless. Laging dinodoble ang pag-check ng mga truck namin bago umalis. I know my father. Such accident would never happen. He wouldn't be careless specially that he's with my mother.