Defying Fate

Fate 04

Chapter 04

"Dalian mo, Teresita, magsisimula na ang misa,"

Linggo ngayon at sa nakagawian ng aming pamilya ay nagsisimba kami. My parents are very conservative and religious. Typical kind of parents of every Filipino, especially, the one living in the province area.

As the unica hija, I have to uphold the virtues they tell me. I have to live by their standards. I should be a daughter they can be proud of. A daughter they can boast to their relatives and friends.

Sinipat ko muli ang sarili sa harap ng salamin. I was wearing a white puff sleeves dress. Gawa iyon ni Nanay sa akin. Halos lahat ng damit ko ay gawa niya na tila isa akong manika. I love it tho.

I paired the dress with a simple brown doll shoes.

Lumabas kami ng gate at nakitang nag aabang na si Manong Kaloy sa amin. Siya lagi ang service namin papuntang simbahan. Pumasok na kami ni Nanay sa loob ng tricycle habag umangkas naman si Tatay sa likod ng driver.

"Parang anghel na bumagsak sa langit 'yang anak ninyo, Tere,"

I instantly smiled hearing the compliment from my parents' friends.

"Mana sa akin, 'mare," Sabi ni Nanay bago humagikgik.

"Tara na't maupo," Aya ni Tatay nung makitang nagsisiupuan na ang mga tao sa simbahan.

At gaya ng nakagawian ay may bandang unahan kami naupo. Ngumiti ako sa ilang kakilala hanggang sa makaupo.

"Sapagkat 'wag kalimutan na ang Diyos ay may plano para sa buhay mo. Lahat ng nangyayari sa buhay mo ay nakaayon sa planong iyon, maging ang hindi mabubuting pangyayari..."

Bahagya akong napatingin sa likod ko at hindi inaasahang natagpuan ng mga mata ko siya. Like he knew that someone's staring at him, his eyes drifted from looking in front to me.

My breathe hitch as I felt how my heart begun to beat so fast. Para akong nawawalan ng hininga kapag nagkakatinginan kami.

His lips was in a thin line. When he realized that it was me he was looking at, the corner of his lips turned upside.

He then gestured me to look back in front.

Bahagyang nanlaki ang mga mata ko sa pagkabalisa bago binalik ang tingin kay Father. Sobrang tagal ko atang nakalingon sa kanya. Buti na lang at hindi iyon napansin ng mga magulang ko. Nagpatuloy ang misa at nakinig na talaga ako kay Father.

"Peace be with you," I said it to everyone close to me. Duon ko lang ulit siya nilingon. Naabutan ko siyang nakatingin na sa akin na para bang inaasahan na niya na lilingon muli ako sa kanya.

And he mouthed me some words so I expected it to be what we're all saying but it wasn't the same.

It was 'Please talk to me'.

Is he out of his mind? Nasa simbahan kami. I immediately checked if some else caught it and I thank God no one did. Busy ang lahat sa pagsabi ng 'Peace be with you'.

Kaya naman hanggang matapos ag misa ay hindi ko na ito nilingon pang muli.

"Si Architect oh!"

I almost cursed at my head but I remembered that I was inside the church. Mali iyon. Naunang maglakad ang mga magulang ko papunta sa kanya. Naiwan naman ako sa kinauupuan at hindi malaman ang gagawin.

"Ady!"

Nilingon ko ang tumawag sa akin.

"Vince," Bati ko. Parte siya ng Student Council din dati. Ito lagi ang kasundo ko nuon pag nasa magkakasama kami sa meeting room. Madaldal ito at napakapalabiro. Too bad, he's taking another course. Magkaiba tuloy kami ng building kaya hindi nagkakasama.