Defying Fate

Fate 26

Chapter 26

"Tao po! Mang Kaloy!"

Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang sinigaw iyon. Sarado ang gate nila kaya hindi ako makalapit sa pinto. Hindi ko na nasundan ang pagtakbo nito sa kung saan kaya rito na ako sa bahay nila pumunta.

Nagbabakasakaling dito siya dumaretso matapos ang eksena sa bahay namin.

"Mang K-Kaloy!" My voice started to tremble as I felt the cold wind in my skin.

Napapitlag ako nang bahagya nung may kumulbit sa akin.

"Ady, anong ginawa mo?" Si Vince, I mean, si Via pala.

Duon ko lang naalala na magkapitbahay nga pala sila.

"Nasaan si Mang Kaloy?" Tanong ko na hindi na nagpatumpik-tumpik pa.

He glanced at the house before he glanced back at me.

"Hindi mo alam? Nasa hospital ang panganay nila,"

Now, that somewhat explains why he accepted the money. Pero hindi iyon sapat na dahilan para... para ang kapalit ay buhay ng mga magulang ko. I just need to hear the name of the person. Para alam ko kung sino ang mas dapat sisihin sa sitwasyon na ito.

Bumaba ang tingin ko sa mga paa ko. I am walking bare feet the whole time. Sa pagmamadali ay nawala na ito sa isip ko. Naakabot na ako sa hospital na wala pa rin suot ang mga paa.

"Time of death, 6:15 PM."

My eyes went to the bed where the doctor told those words. Ganuon na lamang ang panlalaki ng mga mata ko nung makita ang anak ni Mang Kaloy... na walang buhay. Nasa tabi nito ang Ina na humahagulgol.

I suddenly step back from surprised. Natutop ko ang bibig. His child is dead. Hindi ba niya ginamit ang pera?

I jumped a bit when someone grabbed both of my arms. It was Mang Kaloy's wife. Hindi ko namalayan ang paglapit nito sa pagkatulala ko sa naabutan.

"Kung hindi lang n-niya binalik ang pera sa'yo edi sana naoperahan na ang anak namin!"

I was mad at Mang Kaloy for doing such heinous crime to get sum of money. Pero hindi ko hinihiling na karma ang mauna sa hustisya. I didn't wish for anyone close to him to die.

She then pushed me while screaming her agony. Naramdaman ko ang lamig ng sahig ng hospital. Wala akong nasambit na salita. Ang tanging nagawa ko lang ay pagmasdan ang anak nilang patay na.

Some hospital staff came rushing to stop her from hurting me more.

Kung hindi pa ako tinulungan ng isa para makatayo ay hindi ako makakabangon sa pagkakalagpak sa sahig. My whole body was jeopardize by everything.

Hindi ko alam ang uunahin. Guilt was slowly creeping into my sytem. I should still be mad, right?

Ngunit hindi pa pala tapos iyon. Habang palabas na ako ng hospital ay bumungad sa akin ang isang ambulansya. Ang tao sa stretcher ang kumuha ng atensyon ko.

Nung dumaan iyon sa tabi ko ay hinablot nito ang palapulsuhan ko. Mang Kaloy's blood stained my wrist because of his sudden move. Napatigil ang nagtutulak ng stretcher dahil duon. Kahit ang doktor na tumitingin sa kanya ay napatigil din.

"Si..." Umubo ito ng dugo kaya napapitlag ako. "C-Crizelda,"

That all I wanted to hear yet again, I didn't wish it to be his last word. Nalaglag ang kamay nito na nakahawak sa akin. Napaatras ako sa nung mapagtanto na wala na rin itong buhay.