Defying Fate

Fate 37

Chapter 37

"Where's Chris?"

Inangatan ako ng isang kilay ng kapatid ko sa pagtatanong.

"You should know where your lover is," Mapaklang sabi niya.

Why is he grumpy anyway? Dahil ba sa kasunduan nila ng kambal niya sa pagtigil sa pagbabantay kay Den? Siguro, kasi busangot ang mukha nito. Dahil sa pagkatalo sa kung anong pinag-usapan nila ay babalik na siya sa pagtatrabaho sa kumpanya.

Naalis na ang IV sa aking kamay. Paalis na sana at tatayo na sa kama nung may dumating muli. Pumalyaw ang iyak niya pagkakita sa akin. She even hugged the hell out of me.

"I didn't know! Bakit hindi ko alam?!" Aniya sa pagitan ng paghikbi. Napangiti ako sa kadramahan niya.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin? I feel so useless when I didn't knew your... your trauma," Tinuktukan niya ako ng mahina pagkatapos sabihin iyon. Inangat ko ang ulo sa pagkakasandal sa kanya.

"You should've shared your burden to me, Leigh. Kaya nga nandito ako. I'm not just your cousin, I'm your sister too."

Lumambot ang puso sa sinabi niyang iyon. Only child si Ate Agatha at nag iisang babaeng anak naman ako ng mga magulang ko. We kind of click instantly when we met but we rarely see each other because she has a family to take care of which I totally understand.

"Are you pregnant?" Dahil sa tanong ko ay muli niya akong tinuktukan. Narinig ko ang mahinang pagtawa ng asawa niya sa likod.

"I'm not! Tama na si Ianna at Thalisha 'no." Aniya at napanguso sa pang-aasar ko.

"You're too emotional kasi," I pointed out.

Pinahid niya ang mga luha sa pisngi at pinaningkitan ako ng mga mata. She really indeed like a sister from another mother. Sa loob ng pitong taon ay parang tumayo na rin itong nanay ko sa pagdidisiplina sa akin.

"Ayos ka na nga. You're on your usual attitude."

I chuckled. Muling sumeryoso ang mga mata niya sa pagkatitig sa akin. I gave her a small smile to assure her that I'm finally okay.

"I thought you're just a wild teenager. May pinagdadaanan ka pala. Sa susunod, sabihin mo sa 'kin ha? Tell me everything, I'm always here to listen."

I bit my lower lip to prevent myself from tearing up.

"Thank you, Ate." I sincerely said as I hug her. This time I initiate it. Nagtama ang mga mata namin ni Kuya Iann nung ipinatong ko ang ulo sa balikat nito.

"Sorry," He mouthed. I instantly shook my head.

"Auntie!" Agad nabawi ng dalawang bata ang atensyon ko. Tuloy ay sama-sama kaming umuwi sa mansion. Ate Agatha and her children stayed with me the whole day. Si Kuya Iann kasi ay may trabaho pa sa hospital.

I felt Mom's soft hands on my arms. Nilingon ko ito at ngumiti. I am standing in my balcony as I deeply stared at the stars above. Sa sobrang payapa ng pag-iisip ko ay hindi ko napansin ang pagpasok niya sa kwarto ko.

"I know that your late parents will always be in your heart," She muttered in low voice.

"I am so sorry about what happened to them and what you have to go through," Nabasag ang boses niya sa sinasabi. Agad ko siyang hinigit upang yakapin ng mahigpit. I felt her tears on my shoulder.

"I realized we're careless when we lost you. We trusted the people around us too much. Umabot pa ng labing-walong taon bago ka namin nahanap," Puno nang hinanakit na sabi niya. I felt her pain because she thought that she truly lost me. Sinong hindi mawawalan ng pag asa sa tagal na iyon?