အတိတ်နိမိတ်ဆိုးတွေ သယ်ဆောင်လာမယ့် ရည်းစားဟောင်း

Arc - 2.5 [Z]

ခ်ီမုက ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ မနက္ေနထြက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက နီရဲတြက္ေနသည္။ စုဝမ္ႏွင့္ဖန္ထ်န္းထ်န္းနိုးလာတဲ့အခါ ခ်ီမု သူ႔အိတ္ထဲကေန အသားဘူးႏွစ္ဘူးနဲ႔ ဘီစကစ္တစ္ထုပ္ ထုတ္ေပးသည္။

"ဝါး!!!..... အကို႔မွာ အသားဘူးေတာင္ပါလာတာပဲ.... ခ်ီေကာ ျပင္ဆင္လာတာေတြက အရမ္းတိက်တာပဲ... ဒီလိုေတာထဲကို ခဏခဏသြားေလ့ရွိတာလား?"

အရသာရွိတဲ့အစားအေသာက္ေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ဖန္ထ်န္းထ်န္းမ်က္လုံးေတြက ဘလင္းဘလင္းျဖစ္ေနၿပီ။

ခ်ီမုက ျပဳံးလိုက္ၿပီး "ေတာထဲမွာ ရွင္သန္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ငါက ဆရာႀကီးပဲကို.... မင္းတို႔ မၾကာခင္သိလာပါလိမ့္မယ္... ေတာထဲမွာေတာင္ ဘယ္လိုရွင္သန္ရမယ္မွန္းမသိတဲ့လူက ခင္ပြန္းေကာင္းမျဖစ္နိုင္ဘူး..."

စုဝမ္:..........

ဖန္ထ်န္းထ်န္း:..............

လူသုံးေယာက္က ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္စားလိုက္ၾကၿပီး ဒီကေန ဘယ္လိုထြက္သြားနိုင္လဲဆိုတာ ထိုင္ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ ခ်ီမုက သူ႔အိမ္မက္ထဲကျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေမ့သြားေပမယ့္ စုဝမ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမွတ္မိေနေသးသည္။ ဘယ္ကေန ဒီအႀကံထြက္လာလဲေတာ့မသိ စုဝမ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမတို႔ ခ်င္လုနဲ႔ေတြ႕ခဲ့တဲ့ဘက္ကို လမ္းညႊန္ျပလိုက္သည္။

က်န္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကလဲ မျငင္းပယ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းၿပီး စုဝမ္ညႊန္ျပတဲ့လမ္းအတိုင္း ထြက္လာသည္။

အဲ့တာက အိမ္မက္ထဲကအတိုင္းပဲ။ တစ္ေနကုန္လုံးလမ္းေလၽွာက္ၿပီးတာေတာင္ အကုန္လုံးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီး ဘာအႏၲရာယ္မွ မေတြ႕ခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ့ေပ်ာက္ဆုံးေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း မေတြ႕ခဲ့ၾကေပ။

ေနဝင္ေတာ့မွာနဲ႔အမၽွ ဖန္ထ်န္းထ်န္းရဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကမ်ားလာၿပီး သူမမ်က္လုံးေတြလည္း နီရဲလာသည္။ ဒီေနရာကေန အလၽွင္အျမန္ထြက္သြားခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္သြားရမလဲမသိျဖစ္ေနၿပီး သူမေျခလွမ္းေတြကလည္း မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုအလြန္အကၽြံစိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းက ဖန္ထ်န္းထ်န္းမ်က္ႏွာကို ျဖဴေလ်ာ္လာေစသည္။