FENOMENİST/ TAMAMLANDI

40. BÖLÜM

LÜTFEN, KÖTÜDE OLSA BÖLÜMLERE YORUM YAPALIM..

Galiba bu söylediğinin nereye varacağını tahmin edebiliyordum.

" ben ve eşim de gençliğimizde tıpkı sizler gibiydik" dedi ve devam etti. " olmayacak şeylere, saçma sapan işlere merak sarardık."

Bizim yaptığımız işler saçma sapan değildi. Asıl onun böyle düşünmesi saçma sapandı.

" saçma sapan derken yanlış anlaşılmasın, yani gençtik biz de sonuçta"

Ne anlatmaya çalıştığını anlamıştım. Yanlış anlaşılmak istemiyordu.

" Pardon bir şey sormak istiyorum yanlış anlaşılmazsa. Acaba eşiniz şu an nerede?"

"öldü..." dedi Şebnem abla. Bu soruyu alışkın gibiydi. Soğukkanlılık ile cevap vermişti.

Biz tahminimce yarım saat kadar daha sohbet ettik. Şebnem ablanın çok güzel sohbet ettiğini öğrenmiştim. Bize gençlik anılarından bahsediyor, arada küçük küçük espriler yapıyor ve bizi güldürüyordu. Ateş'in de benim gibi bu sohbetten sıkıldığını düşünmüyordum.

"Çocuklar, ben sizi yarın kaldığınız yere götüreceğim ama bu gecelik burada kalmanızı istiyorum. Geceleri buraları çok soğuk oluyor. Daha fazla üşümenizi hasta olmanızı istemem"

Tıpkı annem gibi konuşmuştu. Ateş ile ben ise geceyi burada geçirmeye karar verdik. Havanın ne kadar soğuk olduğunu ikimiz deneyimlemiştik sonuçta.

"O zaman çocuklar siz isterseniz burada uyuyabilirsiniz. Ben başka bir odada kalacağım" Şebnem ablanın başka bir odada kalması bir bakıma kendisini bizim için feda etmesini gösteriyordu. Sonuçta soba sadece bizim olduğumuz yerde yanıyordu. Bizim rahatsız olmamamız için soğukta yatmaya razı oluyordu.

Şebnem abla gerçekten iyi bir insandı. Bize evine açmıştı, yiyeceklerinden paylaşmıştı ve şimdi de sıcak bir ortamda uyuma olanağı tanıyordu.

Şebnem abla kalkıp gitti. Bir süre sonra elinde bir yastık ve battaniye ile geri döndü. Neden sadece bir tane yastık ve battaniye olduğunu soracakken Şebnem abla bunu hissetmiş gibi "ikiniz de beraber uyumak istersiniz öyle değil mi?" dedi.

Ne!?

Domates gibi kızardığımı hissediyordum. Biz ona sevgili olduğumuzu bile söylememiştik ki!

Ateş gülüyordu. Bakmasam bile hissediyordum. Ben şu an ne biçim bir haldeyim öyle?

Kadın bize ikimizin sığabileceği büyüklükte bir yer yatağı hazırladı. Daha sonra uyuyacağını söyleyerek odasına çekildi.

Kadın gittikten sonra bir süre yatağa baktım. Daha önce Ateş ile beraber uyumuş olsak da şu an başka birinin evindeydik ve bu bana tuhaf geliyordu.

Ateş kadının bize ısınmamız için getirdiği battaniyeyi üstünden attı. Daha sonra beni kolumdan çekiştirdi.
Bunun anlamı" Hadi artık uyuyalım " gibi bir şeydi.

Ateş ile beraber uyumamız için kurulan yatağa uzandık.

Ateş direkt kollarını benim belime sarıp kendine çekti. Ben de ona sarıldım.

Ateş alnımdan öpüp konuşmaya başladı. "Kadın bile aramızdaki bu çekimi fark etmiş olmalı. Baksana, bizi aynı yatağa bile yatırdı"

"olabilir"

"Acaba gerçekten amacı bizi beraber uyutmak mıydı?"

"Ateş konuyu nereye çekmeye çalışıyorsun?"

"hiçbir yere çekmiyorum, yanlış anlama beni bebeğim"

"yanlış anlamıyorum"

"emin misin?"

"Hayır, ben Alev'im"

Aramızda yaptığım espriden kaynaklı bir sessizlik oluştu. Ateş suratını buruşturdu.

"Sen bir daha espri yapma"

Güldüm. Konuyu dağıtmaya çalışıyordun sadece.

Ateş bir süre yüzümü inceledi. En son bakışları dudaklarımın üstünde kalmıştı.

Yine kalp atışlarım hızlanıyordu. Tahmin ettiğim şey mi olacaktı?

Ateş yaklaşıp dudaklarıma bir öpücük bıraktı. Ama bu o kadar kısa sürmüştü ki. Sinirim bozulmuştu. Daha fazlasını istiyordum. Bu hissi sevmeye başlamıştım.

Bu sefer ben onu öpmeye başladım. Ama bir süre sonra nefesim yetmediği için geri çekilmek zorunda kaldım. Ateş gülümseyerek beni göğsüne yatırdı.

"Ateş, bana şarkı söylesene"

"Ne şarkısı"

"Hani bir keresinde söylemiştin ya, o şarkıyı tekrardan söyler misin?"

Hiçbir şey söylemeden o çok sevdiğim kusursuz sesiyle bana geçen seferki söylediği yabancı, slow şarkıyı söylemeye başladı.

Ve ben onun mükemmel sesiyle birlikte, huzurlu kollarının arasında uykuya daldım.

Devam edecek...

LÜTFEN OY VERMEYİ UNUTMAYALIM.