The Billionaire's Chief Secretary (Completed)

Chapter 5: Brothers

I face Willow when we're on the rooftop. Since our first day and now we're still going here for some reasons and that is we can see the buildings and surroundings.

"Let's talk."

What if it's about-

"Don't worry, it's not about you and Enzo. The reason why I'm avoiding you is because of someone and that someone is my man."

My forehead creased and my mouth hang open. "What do you mean by your man. I thought you have a crush on Enzo?"

She sighed. "It's not what you think. The Forenza sisters accused me that I have something for Enzo but they're wrong!"

"What about that 'stalk' thing? They saw you stalking him, right?"

I saw her fixing her hair on the back of her ear, trying to calm herself in that way.

"Willow,"

"Because— It's because Enzo is my older brother for three months, totaly step-brother. And Dylan is also my younger brother." She dropped those words like a bomb infront of me.

Lumapit siya sa isang upuan doon at saka yumuko, umaalog ang balikat niya kaya nilapitan ko siya at hinaplos ang likuran niya.

"Kaya pala parang natutuwa ako o iba iyong pakiramdam ko kapag nakikita ko silang dalawa sa una ko palang silang nakita."

"P-paano?"

Tumingin siya sa akin pagkatapos suminghot. "Promise me you won't tell them?"

"Promise."

"How can I assure that you'll keep your promise?"

"Iiwasan ko sila, lalong-lalo na Enzo." Seryoso akong tumingin sakanya. Pero kaya ko ba talagang iwasan iyong Enzo na iyon?

"There's something in the way he stares at you and I'm afraid that he will not let you avoid him just like that."

"And so? Kung hindi ko siya iwasan edi hindi ko sasabihin na magkapatid kayo pero seryoso? Diba sabi mo galing ka sa ordinaryong pamilya? Paanong..."

"Long story, short." She said.

"Tell me. I promise I won't tell it to anyone."

"Okay..." She sighed then she told me what happened and how did she lost from her family.

"Are you crying?" She asked when she noticed that there's a tears flowing from my eyes.

I almost laugh at myself. "I'm sorry. I just got carried away even though I don't and can't feel the way you feel right now but you know I'm here for you."

"Thank you." I hugged her back.

Just as were about to go down from the rooftop when I remembered that I also want to ask something.

"Then how are you and your man?"

She laughed but there's I can sense that she's not really laughing happily but laughing sadly. "It's complicated. Things are going well at first but then, we broke up. Maybe we're really not meant for each other."

I want to ask why but then I also respect her decision.

"Huwag na nating pag-usapan iyon. Ano na ang oras?"

"Five-fifty na pala. Hala! Nagabihan tayo. Saan ka ba nakatira dito? Hatid kita?" Tanong ko sakanya pero umiling siya.

"Hindi na, kaya ko naman saka malapit lang naman dito iyong apartment ko. Ikaw ba?"

Napatingin ako sa nakapulupot na kamay namin saka luminga-linga sa labas ng paaralan. Wala na palang tao dahil Sabado narin bukas.

"Malapit lang din dito, sa kabilang gusali lang."

"Oh sige. Mag-iingat ka." Aniya.

Maglalakad na sana ako nang bigla nalang sumigaw si Willow. Lumingon ako kung saan siya pero wala akong makita. "Willow!" Kinakabahang sigaw ko at tumakbo papalapit sa kung saan siya dumaan. "Willow!" Pumasok ako sa isang daan kung saan siya dumaan kanina kahit na hindi ako sigurado kong itataya ko ang buhay ko.

"Kailangan pa palang hilahin ang kaibigan mo para makapunta ka dito."

Lumingon ako sa isang madilim na sulok sa madilim na daan at doon ko nakita si Willow na hawak ng isang kaibigan ng lalaking nasa harapan ko.

"Let her go and I'll talk with you in an instant."

"Umi-ingles ka na pala?"

"Jerome! Pauwiin niyo siya kung alam kung ako ang kailangan mo. Huwag mk siyang saktan." Tiningnan ko siya ng masama. "Mag-uusap tayo ng maayos ngunit kailangan mo muna siyang pauwiin. Please?" Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may mangyayaring masama sa kaibigan ko.

Ikinuyom ko ang kamao ko nang lumapit siya sa akin. "Hindi ikaw ang masusunod sa ngayon. Kaya ka pala nakipaghiwalay sa akin dahil sa isang lalaking may dugong foreigner! Kailangan bang maging foreigner rin ako para babalikan mo ako?"

"Jerome..." Gumagaral ang boses ko nang nakita kong may inilabas siyang isang kutsilyo mula sa bulsa niya. "H-huwag mo nga akong tinatakot!"

"Hmn! Hmn!" Sa gilid ng mata ko ay nakikita kong sinusubukan ni Willow na makawala sa hawak ng kaibigan ni Jerome, at sinusubukang sumigaw sa kabila nang may takip siya sa bibig.

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng hangin sa baga nang walang pag-alinlangang itinutok ni Jerome ang punyal sa leeg ko.

"Babalikan mo ako o mamamatay ka?"

"Hmn! Hmn!"

"Tumahimik ka diyan o ikaw ang uunahin ko!" Malakas na sigaw ni Jerome sa kaibigan ko dahilan para tumahimik si Willow.

Napasinghap ako ulit nang idiniin niya ang kutsilyo sa leeg ko dahilan kung bakit ako napapikit kasabay ng pag-agos ng luha sa mga mata ko. "Babalikan mo ako sa ayaw at sa gusto mo, dahil kung hindi mapapatay kita."

Napatingin ako sa namumula niyang mga mata. "Baliw ka na!"

"Anong sinabi mo?" Pinanlakihan niya ako ng mga mata. "Ulitin mo nga?" Umiling ako. "Ulitin mo!"

"Jerome tama na- ayyy!"

Nagulat ako nang biglang tumalon ang kutsilyo mula sa kamay ni Jerome, iyon pala ay sinipa ni Enzo.

"At sino ka naman?!"

"It doesn't matter who am I. What natter is that you'll root in jail!" With that, he punch the face of Jerome and that Jerome was now lying on the floor while Enzo was on his top, punching my ex-boyfriend.

At my peripheral vision, I can see Dylan Ren is also fighting with Jerome's friend.

It was like they knew what they're doing and sure that they're trained on how to fight.

Napaupo ako sa kinatatayuan ko kani-kanila lang at nanginginig na hinaplos ang leeg ko dahil nakakaramdam ako doon ng kirot.

Nakita kong lumapit si Willow sa akin at naupo sa harapan ko. "Are you okay? Gosh your neck!"

Hinawakan ko siya sa braso. "Okay lang ako. Huwag kang mag-alala, tumawag ka na ng pulis."

"Oh ny God!" Willow shouted when she saw the condition of Jerome and his friends. "Kuya, Dylan... Tama na!" Malakas niyang sigaw dahilan para nakuha niya ang atensyon ng dalawa. "I mean Enzo at Dylan. May paparating na ang mga pulis.

Kumapit ako sa kamay ni Willow kaya napatingin siya sa akin. "Na-nahihilo ako."

Pagkasabi ko doon ay agad tumayo si Enzo at saka ako binuhat. "Tangina! Wala pa ba iyong ambulansya?!" He gently held me in his arms. "Mckenzie, huwag ka muna pumikit, please! Mckenzie Yskaxhiana!" I can see worried looks and his face and he's also angry at the same time. He keeps on cursing also when he saw the blood dripping from my left neck.

That was the last words I heard from him that I really can't help but to close my eyes and let myself drag to darkness.