SİYAHIN GÖLGESİ (TAMAMLANDI❣️)

"35"

Zaman değilmiş gideni geri getiren, aslında zamanmış, var olanı götüren.

***

Biz geldik huhuhuh:)))

Nasılsınız aşkolar?

Ben ve kurgum gayet iyiyiz :)

Kuzular bölümü dikkat ve sabırla okumanızı rica ediyorum...

Kurgu başladığı günden bu yana bu bölümler için heyecandan geberiyordum :)))

Bölüm sonunda bir sürü yorumla beni şaşırtın okey mi?,

I love you :)

Umut dolu okumalar...

***

Arayanın kim olduğu hakkında en ufak fikrim dahi yoktu. Ellerimin arasında ısrarla tekrar  çalan telefonla açıp kulağıma yaklaştırdım. 

-Alo- yabancı bir erkek sesinin ulaştı kulaklarımla,

-Efendim- diye yanıtladım. Diğer elimde olan küçük havluyla saçlarımın ıslaklığını alıyordum.

-İyi günler hanımefendi. Elfida Bayar ile mi görüşüyorum?- çattığım kaşlarımla,

-Evet- diye yanıtlamamla konuşmaya başladı.

-Hanımefendi yaklaşık üç gündür size ulaşmaya çalışıyorum. Ben Deniz Uzun. Münire Büyükdere'nin avukatı.- Kaşlarım daha da çatılırken konuşmanın nereye gideceği hakkında en ufak fikrim yoktu. Elimdeki havluyu indirip,

-Müniş'e bir şey mi oldu?- diye korkuyla sormamla,

-Müvekkilim yedi gün önce vefat etti. Bugün mirasının açıklandığı gün. Kendisi size oturduğu evi bıraktı. Bununla alakalı işlem yapılması gerekiyor. Gün içinde müsait olursanız bana bilgi vermenizi rica edeceğim. Düzenlenmesi gereken evraklar var.- telefon kulağımda öylece duruyordum. Duyuyordum fakat anlamıyordum. Ne saçmalıyordu?

-Ben anlamadım.- dedim.

-Münire teyze vefat etti.- dedi. Kocaman bir yalan olmasını umuyordum. Titreyen bedenimle nefesim dudaklarımdan firar ederken üzerimde ki bornozun kuşağını açtım.

-Nasıl oldu bu?-  şimdiden dolan gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Ne yapacağımı şaşırmış odada boş boş geziyordum.

-Kalp krizi. Kendisini kurtaramadık.- diye yanıtladı.

-Dalga geçiyorsanız hiç komik değil. O ölemez ki.- dedim.  

-Hanımefendi anlıyorum acınızı fakat sizinle görüşmem gerekiyor.-  Sadece olduğum yerde durup düşünmeye çalıştım. Düşünme yetim dahi çalışmazken söylenenler aklımdan geçmeye başladı. Durumu idrak eden ruhumdan bir yaprak usulca dalından koptu. Ellerimden biri dudaklarıma kapanırken telefon kulağımdan çekip, yere attım. Ne bağıran avukatın sesi ulaşıyordu ne de başka bir şey.

Aldığım nefesimde bile pembe saçlı kadın doluyordu aklıma. Öldü demeye dilim varmazken yere düşen telefona eğildim. Ellerime aldıktan sonra ezbere bildiğim numarayı çevirdim. Bedirhan'a hiç olmadığım kadar çok ihtiyacım vardı. Bu olanlar şaka o yaşıyor demeliydi.