(Unicode)
" မောင်~"
မောင့်ရဲ့လက်မောင်းကိုခေါင်းအုံးရင်းမောင့်ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲမှ မောင့်ကိုနိုးနေမိသည်။
အရာအားလုံးအဆင်ပြေသွားသည်မို့ ပျော်နေမိတယ်။မောင်ကအရင်လိုထယ့်ကိုရှောင်တာတွေလည်းမရှိတော့လူကပိုစိတ်ချမ်းသာရသည်။
လူတိုင်းဘဝမှာ တစ်ခါတစ်လေတော့ အမှားကိုလုပ်မိတတ်ကြတာပဲမဟုတ်လား။
သို့သော်အမှားလုပ်မိသည့် အကြောင်းအရင်းကိုသေချာသိပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးတတ်ဖို့တော့လိုမည်လေ။ မှားချင်လို့မှားကြတာမှမဟုတ်ပဲ။
" မောင်...ထတော့လေအလုပ်သွားရအုံးမယ်မဟုတ်လား..."
နေ့ရက်တွေကအရင်တိုင်းပင်။သာယာဖွယ်ရာအတိ။
Jungkook Taehyung ကိုထွေးပွေ့ထားလေသည်။
ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲကနေနိုးနေသည့် ထယ်...
စတော်ဘယ်ရီရနံ့ကိုယ်သင်းနံလေးကိုရှူရှိုက်ရင်း ပိုတိုးလို့ဖက်ထားမိသည်။
" မောင်...ထယ် ပြောနေတာရောကြားရဲ့လား"
" အင်း...ဒီတိုင်းလေးခနလောက်နေကြအောင်..."
"နေလို့မရဘူးမောင်ရဲ့... အလုပ်ရှိသေးတယ်လေ.. "
" မသွားဘူး။ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ထယ့်ကိုပဲအချိန်ပေးမယ်"
Jungkook Taehyung ပါးပြင်ကို
သူ့နှာခေါင်းတွေနစ်ဝင်သွားအောင်ထိနမ်းနေသည်။
မျက်နှာတစ်ခုလုံး နေရာလပ်မကျန်
အောင်ကို နမ်းနေသည့်မောင်။
" ထယ် က မသွားလို့မဖြစ်ဘူး မောင်...Jiminတစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမယ်..."
" ထယ် ကလည်း သူလည်းထိန်းနိုင်ပါတယ်...အဲ့လောက်တော့..."
" မဖြစ်ဘူးမောင်...သူကစိတ်သိပ်မရှည်ဘူး...အဲ့တာကြောင့်..."
တော်တော်ပြောရခက်လိုက်တာကွာ။တစ်နေကုန်အနားမှာထားချင်လို့ပါဆို။မောင့်ရဲ့ ထယ် လေးကတော့ ခေါင်းမာတဲ့ကလေးလေးလိုပါပဲ။
CZYTASZ
Dear...Maung~ (Completed)
Fanfictionမောင်.... အရမ်းချစ်ရပါသောမောင်... မောင့်ကိုထားသွားရလို့ ..မမုန်းလိုက်ပါနဲ့..... ________ ေမာင္.... အရမ္းခ်စ္ရပါေသာေမာင္... ေမာင့္ကိုထားသြားရလို႔ ..မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕.....
