You're my Angel, Demon

➰ROZDZIAŁ 12➰

**Clary**

Skończyliśmy jeść przygotowany przez czarodzieja posiłek.

Przysiadł się do nas i spletł swoje dłonie na stole. Czułam, że szykuje się rozmowa.

- No dobrze. Może się wam przedstawię.

- Byłoby fajnie - prychnęłam.

Może i nam pomógł, ale nie będę milutka.

- Nazywam się Magnus.

- Witaj Magnusie. Dziękujemy ci za twoją gościnę, posiłek i pomoc. - zaczął Kieran.

Kopnęłam go lekko nogą by przestał mówić zanim powie za dużo.

- Ależ nie macie za co dziękować. - spojrzał na mnie - wiem, że mi nie ufasz całkowicie, ale ja naprawdę mam dobre intencje.

- Nie ufam Ci w ogóle. Pokładam w tobie nadzieję, że nas nie wydasz instytutowi i Polowaniu.

Widać było chwilę zaskoczenia w jego oczach. To była jednak sekunda. Spojrzał teraz na Kierana.

- Jak do tej pory ukrywałeś się przed Polowaniem?

- Clary mi pomogła.

- Jak? Przecież sama jesteś poszukiwana. Instytut to jeszcze pikuś, ale Dzikie Polowanie?

- Ma swoje sposoby.

Nikt oprócz Kierana nie wie, że potrafię tworzyć runy. No...nikt nie wiedział, teraz wiedzą jeszcze- jak to czarownik określił- perełki nowojorskiego instytutu. Ale on nie wiedział i nie miał potrzeby wiedzieć.

- No dobrze. Pewnie jesteście zmęczeni. Pokaże wam pokoje i nałożę czary ochronne żeby was nie znaleźli.

- Chcemy jeden pokój. Widzę, że to duży apartament i na pewno jest tu więcej niż jedna sypialnia...

- Lubimy być razem. Czujemy się bezpieczniej. - wszedł mi w słowo Kieran.

- To może wyjdzie nawet na dobre. Będę mógł rzucić mocniejszy czar.

Mimo woli Uśmiechnęłam się do czarownika. Czułam bijącą od niego dobrą energię. Z jednej strony chciałam mu zaufać, przybliżyć mu sytuację w jakiej się znajdujemy. Z drugiej nie mogłam ryzykować.

- Proszę bardzo. Ten pokój ma chyba największe łóżko. Będzie wam tu wygodnie. Wyczaruję wam jeszcze jakieś ubrania.

- Dziękuję Magnusie. - powiedziałam cicho.

Uśmiechnął się czuło. Pstryknał palcami i w jego rękach pojawił się stosik ubrań.

- Coś do spania i do ubrania na jutro. Nie puszcze was do waszego mieszkania, a nie będę też wymagał żebyście mi mówili gdzie ono jest... No dobrze to teraz rzucę zaklęcie.

- Jest dopiero popołudnie. Nie usiedzę tu cały dzień. Może i się ukrywałam, ale nie polegało to na siedzeniu dwadzieścia cztery godziny na dobę w moim mieszkaniu.

- Co więc proponujesz?

- Potrzebuje iść do mojego mieszkania. Tam są rzeczy, których nawet ty mi nie zapewnisz.

Obejrzałam się na Kierana. Rozglądał się ciekawie po pokoju.

- Udam się sama. Popilnujesz Kierana? Martwię się bardziej o niego niż o siebie. Ciężko mu się wpasować w przyziemny świat. - szepnęłam. - Proszę Magnusie. To dla mnie ważne.

- Masz telefon? - skinęłam głową - Tu masz mój numer. Co pięć minut masz mi wysłać chociażby kropkę. Jeśli jej nie wyślesz, znajdę cię nie zważając na twoją prywatność.