Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🐿
Telefonun ekranına, Kemal'in attığı mesajı algılamak için bir kaç saniye baka kaldım. Sonunda algıladığımda ise dolmuş gözlerimi elimin tersiyle silip, hızlıca yatağımın üstündeki çantamı tek omzuma attım. Ayağımdaki terlikleri de odadan neredeyse koşarak çıkarken fırlatmıştım.
"Oğlum nereye? Daha kahvaltı yapmadın."
Annemin sesi meraklı ve endişeli geliyordu. Arkamı dönüp ona bakmadan, raftan hızlıca spor ayakkabılarımı aldım ve giyerken cevapladım.
"Yapamam kahvaltı şu an anne. Acelem var geç kalıyorum."
"Neye geç kalıyorsun oğlum?"
"Hadi gittim ben annem." Diyip hızlıca kapıdan çıktım ve aynı hızlı kapıyı kapattım.
Annemler erken gelmişti. Allahtan yüzümdeki yaralar ve morluklar fondötenle kapatılacak dereceye gelmiştide sorun olmamıştı. Bu süreçte ise okula basit bir karın ağrısı yalanı söyleyerek gitmediğimi belirtmiştim.
Omzumdan düşen çantayı tekrar omzuma sabitleyip, merdivenlere koştum. İkişer üçer merdivenleri inip dış kapıya doğru koşmaya devam ettim. Apartmanın kapısını açıp dışarı adım attım. Gözlerim hemen etrafı taradı onu görmek için.
Fazla uzağa bakamama gerek yokmuş zaten. Sağ tarafımda, hemen apartmanın kapısının yanında olan duvara omzuna yaslamış sigarasının dumanını dışarıya doğru üflüyordu.
Şu şekil bide içime üflesen var ya...
Sesle birlikte kafasını kaldırdı. Gözleri anında gözlerimi bulurken dudağında bir gülümseme belirdi. Elinde yarım olan sigarayı ben ona adımlarken hızlıca yere atmış ve ayakkabısının ucuyla ezmişti.
Tam önünde durdum ve yüzünü görebilmek için kafamı kaldırdım. O da kafasını eğmişti.
"Geldim." Sesim huysuz çıkıyordu.
"Hoş geldin bebeğim."
Eridim tşkler.
Herhangi bir harekette bulunmadan sadece gözlerime bakarak konuşmuştu.
Sarılmak istiyordum. Daha doğrusu kucağına oturup saatlerce göğsünde dinlenmek. Düşüncesi bile beni mayıştırıyordu.
