Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🐿
Dün gece Okan'la konuşmamızdan hemen sonra aramasam bile Kemal'e mesaj yazacaktım ama mesajlaşma ekranımıza girip son attığım mesajları yeniden görmek bunu yapmama engel olmuştu.
Çok çocukça davranmıştım ve onu üzmüştüm.
4 gün olmuştu birbirimizi görmeyeli, 2 gündür ise mesajlaşmıyorduk bile.
Kimin yüzünden acaba aptal Aşkın?
Yanına gitmeyi düşünmüştüm ama bana ters gelecek şekilde çok çekinmiştim. Hala daha çekiniyordum.
Neredeyse yarım saattir ekranı açık telefon elimde, odamı turluyordum. Kemal'e mesaj yazmak için parmaklarım klavyenin üstünde öylece duruyor ama bir şey yazamıyordu.
Bıkkınca yatağıma oturup, kafamı tavana doğru kaldırdım.
"Seni çok özledim ama." Ağlarcasına mızmızlandım, çok hakkım varmışçasına.
Okan'la konuşana kadar farkına varmadığım gerçekler şu an üstüme üstüme geliyordu.
Düşününce gerçekten çok kötü bir yaklaşım ve ısrarla Kemal'e gitmeye çalışmıştım.
Kendi sinirim ve düşüncelerim Kemal'e ulaşmamı engellemişti. Beni küçük görüyor düşüncesi içimdeki öfkeyi harlamıştı.
Özellikle Ayşem denilen o kızdan sonra çok abartmıştım birlikte olmayı. İlk başta sadece tatlı bir inatlaşmadan ileri gitmeyen tavrım o kızdan sonra saf bir inada dönüşmüştü. Bana kendimi çok küçük hissettirmişti çünkü.
"Üzgünüm!" Diye bağırdım.
"Ay oğlum noldu?" Telaşla içeri giren annemin gözleri yatağın üstünde oturan beni buldu.
Kafayı yiyorum anne olan bu.
"Bir şey yok anne."
"Ay oğlum korkuttun." Elini kalbine koydu başını eğerken. Tam çıkacakken yüzümde ne gördü bilmiyorum ama gitmek yerine içeri gidip kapıyı kapatmasını sağlamıştı. Yaklaştı ve yanıma oturdu. Elini omzuma koyup okşarken, yumuşak sesiyle "Anlatmak ister misin?" Diye sordu.
"Bilmiyorum anne."
"Kemal ile mi alakalı?" O gözlerime bakıyordu ama ben hala sadece önüme bakıyordum. Şu an herkesten kaçmak, Kemal'e sarılmak istiyordum.
