Asleep ·starker· part I

-19-

Minęło kilka dni, a Peter zdążył się wykurować. Był umówiony ze Steve'm na lekki trening żeby w końcu móc wrócić do poprzedniej sprawności.

- Hej młody! Jak się czujesz? - zapytał blondyn widząc wchodzącego do sali Parkera

- Nie jest źle, jestem gotowy żeby zobaczyć na co mnie stać. - uśmiechnął się dziewiętnastolatek podchodząc do maty, na której miał zacząć rozciąganie.

- Tony powiedział żeby na ciebie uważać, bo nadal jesteś kruchy, ale zobaczymy jak ci pójdzie.

Peter zaśmiał się cicho zaczynając robić pompki.

- Raz, dwa, trzy... czterdzieści dwa, czterdzieści trzy.

Tyle wyszło zanim opadł na matę.

- Nie ma tragedii, ile robiłeś wcześniej?

- Po sto pięćdziesiąt do dwustu. - powiedział Parker

W jego głosie słychać było lekko zawód.

- Potrzebujesz czasu. Długo nie mogłeś ćwiczyć, ale teraz powoli będzie wracał nasz sprawny Peter. - Steve zmierzwił jego włosy i spowrotem stanął obok maty. - brzuszki, dobij do pięćdziesięciu.

Chłopak od razu wziął się do pracy. Już po czterdziestu czuł, że zaczyna opadać z sił, ale finalnie udało mu się dokończyć serię.

Odetchnął ciężko opadając plecami na materiał.

- Jest serio okej, wystarczą regularne ćwiczenia, nie załamuj się. - Ameryka wyciągnął dłoń do Petera podciągając go tak, aby nastolatek wstał.

Następne 20 minut spędzili na wspólnym, powolnym rozciąganiu mięśni Parkera, który czuł, że jest o wiele lepiej niż chociażby cztery dni wcześniej.

- Dzięki, naprawdę jestem zadowolony z tego treningu - powiedział młodszy - był krótki, ale chwilowo mi wystarczy.

- I takie podejście mi się podoba. - Rogers poklepał jego ramię i odprowadził go do drzwi sali - Trzymaj się tam i nie powtarzaj takich numerów!

Dziewiętnastolatek zaśmiał się tylko i pomachał mu na pożegnanie. Skierował się do swojego pokoju, w którym miał nadzieję, że zastanie swój strój.

- Peter! - idąc korytarzem usłyszał głos Tony'ego - Czekaj!

Chłopak odwrócił się z uśmiechem czekając na podbiegającego w jego stronę mężczyznę.

- Dobrze cię widzieć! - Peter wtulił się w ciało Starka, który momentalnie odwzajemnił jego gest.

- Mam coś dla ciebie, chodź. - geniusz złapał nadgarstek chłopaka i pociągnął go za sobą, szybkim krokiem podążając do pracowni, w której spędził ostatnie dni.

Kiedy weszli do pomieszczenia oczom młodszego ukazał się jego strój. O wiele ładniejszy, o wiele lepiej wyposażony, zrobiony z innego materiału, delikatnie połyskujący w świetle.

- Wow... - chłopak nie był w stanie wydusić z siebie więcej, nigdy nie spodziewał się takiego prezentu.

- Podoba się? - zapytał dumnu z siebie geniusz

- Cholera... jest cudowny, Tony tak bardzo dziękuję! - dziewiętnastolatek rzucił się na szyję Starka ściskając go z prawie całej siły.

Kiedy w końcu udało mu się odkleić od mentora, na jego twarzy widać było szeroki uśmiech, a sam Peter cieszył się jak dziecko.

- DZIĘKUJĘ! - podbiegł do stroju chcąc zobaczyć każdą jego część, poznać każdy nowy mechanizm...

- Posłuchaj, pokazuję ci go nie dlatego, że od razu chcę ci go dać. Nie jest w pełni skończony. Muszę wykonać jeszcze kilka testów. Obiecaj mi, że nie weźmiesz go wcześniej niż za tydzień... nadal trochę się martwię o twój stan zdrowia. - powiedział Tony podchodząc bliżej swojego partnera

- Ja... jasne, rozumiem. - podekscytowanie delikatnie się uspokoiło, jednak młody bohater już nie mógł się doczekać aż przymierzy to cudo.

Jeszcze raz objął Tony'ego chowając nos w zaglębieniu jego szyi.

- Dziękuję. - wymruczał w jego ciało delikatnie zaciskając piąstki na koszulce starszego.

***

W kuchni siedzieli Clint i Natasha rozmawiając na temat nowego telewizora.

- Od tygodnia go męczę o ten tewizor! - powiedział oburzony Barton

- Wiem... kogo się słucha?

Chwila ciszy pozwoliła łucznikowi wpaść na niesamowity pomysł.

- PETER! - krzyknął jakby oświecony swoją ideą

- Racja, skoro są razem to raczej jego posłucha.

- Nat... Stark dla niego zrobi wszystko. - mężczyzna podniósł się z miejsca i poszedł szukać ofiary swojego planu.

Tymczasem Parker siedział w swoim pokoju nieświadomy tego co zaraz miało nastąpić.

- PETER! - Barton wparował do jego pokoju tak niespodziewanie, że chłopak naprawdę się wystraszył

- Co się dzieje?! - dziewiętnastolatek momentalnie wstał gotowy na wszystko.

- Telewizor!

- Co telewizor?

- Powiedz Starkowi, żeby kupił telewizor!

Nastąpiła chwila ciszy i konsternacji, jednak chłopak wrócił do leżenia na łóżku.

- Co będę z tego miał? - zapytał jak gdyby nigdy nic.

- Umm, tego nie przemyślałem. - odparł Clint drapiąc się po głowie.

- W takim razie zapomnij. - zaśmiał się Parker

- Pomogę ci z Tony'm!

- Między nami wszystko jest okej, nie ma w czym pomagać.

- Uwierz mi, że mam już plan. - łucznik uśmiechnął się podejrzanie szeroko

- Oho, już się boję. - nastolatek spojrzał na mężczyznę lekko niepewnym wzrokiem

- Proszę, załatw mi ten telewizor... kupię ci coś fajnego, coś o czym Tony nie będzie musiał się dowiedzieć.

- Hmm... brzmi kusząco, ale co by to niby miało być?

- Tajemnica. Dowiesz się jak dostanę swój telewizor.

- W sumie nic nie mam do stracenia. - Peter wzruszył ramionami wstając z miejsca - jeszcze dziś usiądziesz przed nowym ekranem.

Wyszedł z pokoju kierujac kroki w stronę pracowni Starka.

- Hej! - przywitał się siadając obok niego

- Cześć młody, co cię tu sprowadza? - zapytał mężczyzna, z uśmiechem podnosząc wzrok

- Jest sprawa, Clint obiecał mi niespodziankę jak załatwię mu ten telewizor, co o tym myślisz?

- Nie zdziwiłbym się jakby tą niespodzianką była psia kupa rano na twoim łóżku - stwierdził starszy wracając do pracy - ale niech będzie, jestem ciekawy co wymyśli tym razem.

- Dzięki, jesteś super! Wpadnę do ciebie wieczorem! - powiedział dziewiętnastolatek, następnie szybko całując jego policzek.

Wrócił do Clinta z szerokim uśmiechem.

- Wisisz mi niespodziankę. Zalatwiłem ci telewizor. - ponownie znalazł się na łóżku obserwując jak na twarzy Bartona zaczynała pojawiać się czysta radość.

- DZIĘKUJĘ! A co do niespodzianki to nie będziesz musiał długo czekać. - powiedział tanecznym krokiem opuszczając pokój młodszego.

Ten tylko zaśmiał się na samą myśl jak łucznik zareaguje kiedy telewizor pojawi się przed kanapą.