Happy Corpses | Minsung

5. Bölüm | Nefesini tut

10-20 dakikalık yolculuk sonrasında Bay Lee'nin evine varmıştık. Arabamı onun arabasının biraz uzağına park ettim.

Bir kaç dakika sonra Bay Lee arabasından çıkmıştı. Çok stresli ve birazda sinirli görünüyordu. Binasına girerken telefonunun çaldığını gördüm, açıp kulağına dayadı. Bende o sırada bir kaç konuşmasını duydum

"Alo...anlamadım...NE?! AHH LANET OLSUN GELİYORUM!!!"

Telefonda konuştuğu kişiden kötü bir haber almıştı sanırım. Endişeyle arabasına geri dönüp sürmeye başladı.

Gitmesi benim için iyiydi, evini rahat rahat karıştırabilirdim. Onun uzaklaştığını görünce hemen arabamdan çıkıp binaya yaklaştım. Şansıma kaçıncı katta olduğunu falan biliyordum çünkü acil bir durum olursa diye ondan isteyip defterime yazmıştım.

Bel çantamdan not defterimi çıkarıp yazdıklarıma baktım;

Bay Minho'nun ev adresi

Williamsburg mahallesi, ***** sokak, kat 5, no 18, dış kapı numarası 0035.

Binanın kapısındaki şifreyi yazıp içeri girdim. İçerisi çok büyüktü ve kaliteliydi. Fazla vaktim olsa binanın içini dolaşmak isterdim ama yok. O yüzden hemen asansörü çağırdım.

Asansörün kapısı hızla açılınca içeri girdim. İçinde bir kadın vardı, ama şiddetle ağlıyordu. Önce gideceğim kata basıp sonra kadının yanına geçip sordum;

"Hanımefendi, sorun nedir?"

"Umarım sonun aynı olmaz"

"Ne? Ne sonu?"

"Daha vaktin varken geri dön"

"Hanımefendi neyden bahsediyorsunuz? Açık konuşun lütfen"

Kadına bakarken göz ucumla bastığım kata vardığımı gördüm. Kadının deli olduğu düşüncesiyle asansörden indim. Kapı kapanırken sözüne devam etti;

"Ölüceksin Han Jisung"

Ağzım açık bakakaldım. Hemen elimle kapanan kapıyı açmaya çalıştım ama sonuna kadar kapanmıştı bile

"HANIMEFENDİ DURUN!!!! NE DEMEK İSTİYORSUNUZ"

Kapı açılmayınca umudumu yitirip açmaya çalışmayı bıraktım. Bu kadın ne biliyor bilmiyorum ama beni bildiğini biliyorum. Beni nerden tanıyor ki? Off Jisung neyin ortasına düştün sen böyle.

Asansörün önünden uzaklaşıp daire 18'i aramaya başladım.

Teker teker bakarken kendi kendime konuştum;

"Daire 16, daire 17 ve daire 18. İşte burası olmalı"

Çantamdan kullanılmayan banka kartımı çıkarıp kapıya soktum. Evet, bir hırsız gibi eve girmeye çalıştım. Birisi görse kesin karakolu boylardım.

Kartı kapının arasına sokup açmaya çalıştım, bir türlü açılmıyordu. Açmak için daha çok zorladım ama yine bir fayda etmemişti. Derin bir nefes alıp bu sefer tüm gücümle açmaya çalıştım ve kapı birden açılmıştı." Sonunda" diyerek içeri adımımı attım.

Oldukça klasik bir evdi. Belki evde biri vardır diye sessizce evi aramaya başladım. Mutfak boştu, salonda boştu, bu sefer yatak odasına girdim. Burasıda boş olduğu için rahatça evi gezmeye başlayıp salona girdim.