Does Love Even Exist?

1

Η νύχτα είναι ατελείωτη, το φεγγάρι τόσο μεγάλο μπροστά στα δυο κορμιά μας, τα κύματα χτυπούν στα βράχια και αυτός πάντα είναι εδώ, δίπλα μου.

"Melanie, ποιο είναι το αγαπημένο σου χαρακτηριστικό στο πρόσωπο μου" λέει όσο με κοιτάει, τα μάτια λάμπουν κάτω από το φεγγαρόφωτος. Είναι τόσο ελκυστικός. Είμαι τόσο ήρεμη κοντά του ακόμα και αν η ζωή μου είναι ένα χάος.

"Τα μάτια σου" λέω τελικά, αν και δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα, είναι κάστανα αλλά το βλέμμα του πάντα με κάνει να νιώθω τόσο ήμερη. Μου χαμογελάει με τον ίδιο γλυκό τρόπο όπως πάντα και ενώνει τα χέρια μας, με φέρνει κοντά στην αγκαλιά του για να απολαύσουμε το φεγγάρι. Η νύχτα είναι απλά μαγική, δεν θέλω να τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή.

Το κινητό του δονείται, πφ ποιος τολμάει και μας διακόπτει? Χωρίζει τα χέρια μας και αμέσως τον κοιτάω ενοχλημένη. Το πέρνει βιαστικά στα χέρια του και κρύβει την οθόνη του ταραγμένος.

"Τρέχει κάτι?" Λέω με ανησυχητικό βλέμμα, αποφεύγει να με κοιτάξει και απομακρύνεται να μιλήσει στο άτομο που τον πέρνει τηλέφωνο. Μένει με γυρισμένη την πλάτη σε μένα λίγο πιο πέρα ίσα ίσα να μην ακούω τι λέει. Μου κρύβει κάτι? Νόμιζα ότι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα μεταξύ μας.
Ίσως προέκυψε κάτι προσωπικό στην οικογένεια του, αλλά γιατί έκρυψε την οθόνη? Σηκώνομαι να τον πλησιάσω.

«ναι Θα περάσω αύριο... δεν μπορώ τώρα να το συζητήσω μαζί σου Emily είμαι με εκείνη... θα της το πω όταν έρθει η ώρα.. καληνύχτα μπειμπ»

Νιώθω σιγά σιγά κάτι να σπάει μέσα μου όσο τα λόγια του επαναλαμβάνονται στο κεφάλι μου. Για ακόμα μια φορά ένα κομμάτι της ζωής μου χάθηκε.

Βάζω τα χέρια μου στις τσέπες της ζακέτας μου και ξεκινάω να τρέχω. Τα δάκρυα μου θολώνουν την όραση μου αλλά αν σταματήσω να τρέχω ξέρω ότι θα τον δω πάλι μπροστά μου.

"Melanie, σε παρακαλώ" τον ακούω να φωνάζει πίσω μου αλλά πλέον είναι πολύ μακριά μου, όλα τελείωσαν. Ήμουν πολύ τυφλή να δω τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη μου. Του εμπιστεύτηκα την ζωή μου και αυτός με εκμεταλλεύτηκε. Νιώθω προδομένη.