Does Love Even Exist?

8

Ξαπλώνω στο κρεβάτι εξαντλημένη από αυτήν την διαδρομή. Μετά από αυτό δεν θέλω να ξανά δω πάρτι ούτε από μακριά. Τα δάκρυα μου έχουν χαλάσει το eye-liner, είμαι χάλια και το κεφάλι μου πονάει απίστευτα πολύ.

"Melanie?" Κοιτάω το παράθυρο και συναντιέμαι με τα μάτια του. Γιατί ήρθε να με βρει, περνούσε τόσο καλά με την Sia.

"Τι θες Lucas" λέω και γυρνάω το σώμα μου για να τον έχω πλάτη. Με κουράζει τόσο πολύ, αυτήν την στιγμή το μόνο που θέλω είναι να μείνω μόνη.

"Σε έψαχνα νόμιζα ότι ο Kai σου έκανε κάτι, γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο?" Αναστενάζω κουρασμένη και δεν απαντάω, τόσο δύσκολο είναι να με αφήσει μόνη? Στο πάρτι με άφησε τόσο εύκολα. Τα δάκρυα μου υγράνουν το μαξιλάρι, θέλω να μείνω μόνη να ξεσπάσω γιατί μου το κάνει τόσο δύσκολο? Εκείνος κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και μου χαϊδεύει τον ώμο.

"Δεν μπορώ να σε βλέπω να πονάς έτσι" λέει χαμηλόφωνα, δεν απαντάω. Τι τον νοιάζει τέλος πάντων? Καταλαβαίνω ότι είναι φίλος μου και νοιάζεται αλλά υπερβάλει με το να εισβάλει τόσο πολύ στην ζωή μου.

"Άσε με να επανορθώσω" γυρνάω το σώμα μου για να δω τα μάτια του, με κοιτάει με αυτά να γυαλίζουν, σαν να κλαίει. Είναι τόσο υπερβολικός γαμω, δεν άλλαξε καθόλου.

"Πως?" Μου χαμογελάει που αποφάσισα να του απαντήσω.

"Θυμάσαι την λιμνούλα?" Τον κοιτάω έκπληκτη που θυμάται ακόμα την λιμνούλα. Σηκώνομαι αμέσως από το κρεβάτι και τον ακολουθώ. Γιατί πάντα βρίσκει τον τρόπο του να φτιάξει τα πράγματα μεταξύ μας.

"Σε μισεί, Lucas.." η φωνή μου σπάει όταν προφέρω το όνομα του, η αγκαλιά του με ζεσταίνει όσο αυτός μου χαϊδεύει το κεφάλι μου, το πρόσωπο του είναι πιο σοβαρό από ποτέ. Αυτήν την φορά δεν αστειεύεται, αν μας ξανά δει μαζί ξέρω ότι θα την πληρώσω πολύ άσχημα και φοβάμαι. Φοβάμαι να μείνω μόνη μακριά του, αλλά φοβάμαι και εκείνον..

Ξυπνάω από τις σκοτεινές σκέψεις που νόμιζα ότι είχα αφήσει στο παρελθόν και κοιτάω την λίμνη. Είναι τόσο όμορφη ειδικά όταν έχω να την δω τόσο καιρό.

"Φαίνεσαι πολύ καλύτερα" λέει ο Lucas και μου χαμογελάει. Πάλι έκανε τα μαγικά του και μου έφτιαξε την διάθεση. Βγάζω το φόρεμα και μένω με τα εσώρουχα, το ίδιο κάνει ο Lucas.

Το κρύο νερό της λίμνης φτάνει στα γόνατα μου.
"Είναι κρύο" ομολογώ, ο Lucas με πλησιάζει και ενώνει το σώμα του στο δικό μου για να ζεσταθώ κάπως. Το σώμα του δεν το νιώθω καθόλου ξένο πάνω στο δικό μου. Πως γίνεται ο μοναδικός φίλος που έχω να με κάνει να νιώθω περισσότερα από αυτά που ένιωσα με τον Kai?
Πάλι αυτές οι παράλογες σκέψεις, ο Lucas είναι απλά φίλος, οι φίλοι φιλιούνται καμία φορά, κοιμούνται καμία φορά μαζί.. ναι είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτό που έχουμε μεταξύ μας. Ποιον κοροϊδεύω?

Γυρνάω το σώμα μου για να κοιτάξω το πρόσωπο του, αν και σκοτάδι βλέπω καθαρά τα χαρακτηριστικά του. Βάζω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του ενώ αυτός τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Τα πρόσωπα μας έχουν πλησιάσει αρκετά. Αυτό δεν κάνουν και οι φίλοι?

"Θυμάσαι που είχες πει ότι δεν πιστεύεις στον έρωτα?" Λέω χαμένη στα μάτια του, έχει τόσο όμορφα μάτια.

"Θυμάμαι" απαντάει.

"Ε είχες δίκιο, ο έρωτας δεν υπάρχει" λέω και μου χαμογελάει περιφανούς. Ναι, είχε δίκιο και του αρέσει να του το παραδέχομαι.

"Χαίρομαι που το κατάλαβες επιτέλους μικρή" λέει, αλλά τα λόγια του βγαίνουν σαν ψίθυροι όσο είμαι χαμένη σε αυτά τα υπέροχα μάτια. Τι αν αυτό που νιώθω για εκείνον είναι ακόμα μεγαλύτερο από έρωτα, υπάρχει τέλος πάντων κάτι τέτοιο?