Does Love Even Exist?

6

Ο ουρανός σήμερα είναι καθαρός και ο ήλιος λάμπει, η κατάλληλη μέρα για βόλτα με το ποδήλατο. Δυστυχώς για μένα κάθομαι και ακούω εδώ και 20 λ τους συμμαθητές μου να μαλώνουν για την ημερομηνία του πάρτι. Ποιος ο λόγος να κάνουμε πάρτι όταν η εκδρομή ακυρώθηκε.

"Εγώ δεν μπορώ το άλλο Σάββατο παιδιά, μόνο αυτό θα είμαι διαθέσιμη" πετάγεται η Emily σαν να είναι καμία ανώτερη και πολλά παιδιά συμφωνούν μαζί της, όχι ότι το κάνουν γιατί είναι όμορφη και δημοφιλής. Πολλές διαφορετικές γνώμες ακούγονται αλλά τελικά η πλειοψηφία των παιδιά συμφωνεί με την ιδέα της Emily. Αλίμονο.

Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από την βραδιά μου με τον Lucas, το άγγιγμα του μου έφερε τόση νοσταλγία.. Σήμερα δεν μιλήσαμε καθόλου, κάθεται από το πρωί με τους φίλους του και συγκεκριμένα είναι πολύ κοντά με την Sia. Ποσό με εκνευρίζει που βρίσκεται κοντά με άλλες κοπέλες ακόμα και να μην έχουν τίποτα μεταξύ τους. Πφ τι με νοιάζει εμένα κιόλας?

Βάζω την τσάντα μου στους ώμους μου και βγαίνω έξω με όλους τους υπόλοιπους. Ακόμα λίγο και θα τρελαινόμουν στο ίδιο χώρο με την Emily και τον Kai να σαλιαρίζουν. Είναι τόσο εκνευριστικό ειδικά όταν το κάνουν σε δημόσιους χώρους.

Περνάω την καγκελόπορτα και στηρίζομαι στον τοίχο δίπλα της για να καπνίσω. Όσο πιο αργά γυρίσω σπίτι τόσο καλύτερα.

"Ο αγαπημένος σου τοίχος βλέπω" λέει ο Lucas όσο περνάει την καγκελόπορτα.
Στηρίζει το σώμα του δίπλα μου και με κοιτάει. Τι θέλει πάλι.

"Θα πας στο πάρτυ?" Αυτό ήρθε να μου πει? Ξέρει πολύ καλά ότι μισώ τα πάρτι. Βασικά δεν είναι ότι τα μισώ απλά μου κάνουν πολύ κακό. Όλο το ποτό που αν ξεκινήσω δεν ξέρω και εγώ αν τελειώσω να πίνω ποτέ. Να κάτι που πείρα και από τον μπαμπά, τι ειρωνία..

"Όχι" απαντώ μονολεκτικά.

"Θα έρθεις, πρέπει να βγεις λίγο" τον κοιτάω ενοχλημένη γιατί ξέρει τι με βάζει να κάνω. Πφ δύσκολα αρνούμαι κάτι σε εκείνον. Είναι τα μάτια του? Ο τρόπος που το λέει? δεν ξέρω. Πάντα με έκανε ότι ήθελε.

"Οκε αλλά με γυρνάς εσύ σπίτι" του λέω και ξεκινάω να περπατάω προς το σπίτι μου όσο αυτός μπαίνει στο λεωφορείο. Ναι αποφάσισα να μην ξανά πατήσω πόδι στο λεωφορείο, έτσι κι αλλιώς το σπίτι είναι 15 λεπτά από το σχολείο.

.....

Βάζω το μοναδικό φόρεμα που έχω στην ντουλάπα μου από την πρώτη λυκείου και κοιτάζομε στον καθρέπτη, είναι λίγο κοντό αλλά μες τα σκοτάδια του πάρτι δεν θα το παρατηρήσει κανείς.

"Που πας έτσι, δεν είδες τον εαυτό σου στον καθρέπτη" εισβάλει ο πατέρας μου στο δωμάτιο με ένα μπουκάλι ουίσκι στα χέρια του.

"Δεν έχω τίποτα άλλο" του απαντάω ενοχλημένη. Αυτός ο άνθρωπος δεν θα μάθει ποτέ τι είναι ιδιωτικότητα. Αναστενάζω απογοητευμένη όσο τον βλέπω να πίνει και να αδειάζει το μπουκάλι μέσα σε λίγα δεύτερα. Δεν θέλω να του μοιάσω για αυτό αποφεύγω το αλκοόλ. Όμως μια φορά στο τόσο δεν θα μου κάνει κακό, πιστεύω.

"Φεύγω" του λέω και βάζω το μπουφάν μου.

"Δεν θα πας πουθενά το σπίτι είναι μέσα το μαύρο χάλι" μου λέει με απειλητικό τόνο στην φωνή του. Αλλά πλέον δεν με τρομάζει έχω μάθει να τον αποφεύγω. Αν ήταν έστω και λίγο υπεύθυνος θα τον βοηθούσα και θα τον άκουγα αλλά σε αυτήν την περίπτωση ότι και να πει δεν είναι για το καλό μου αλλά για να με εκνευρίσει.

Τον αφήνω πίσω να παίζει με το άδειο μπουκάλι του και βγαίνω από το σπίτι. Η μηχανή του Lucas είναι παρκαρισμένη λίγα τετράγωνα πιο πέρα.

"γεια" του λέω αδιάθετη.

" είσαι καλά ?" λέει μάλλον κατάλαβε ότι πάλι η αδιαθεσία μου έχει να κάνει με τον μπαμπά.

"Καλύτερα τώρα που είμαι μαζί σου" του λέω όσο κάθομαι στην μηχανή. Την βάζει μπρος και χανόμαστε στους δρόμους του Oxford....

"Φτάσαμε" λέει και τυλίγει  το χέρι του γύρω από την μέση μου, με φέρνει κοντά του και μου χαμογελάει.