Does Love Even Exist?

29

Ακολουθώ σιωπηλή το πλήθος των μαθητών μπροστά μου. Για έναν παράξενο λογο πολλα αγορια με πλησιάζουν σήμερα, δεν δίνω καθόλου σημασία. Ακόμα και να ήθελα δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω σε κανένα. Μετά από αυτό που έγινε στο δωμάτιο έχω χάσει τις δυνάμεις μου. Νιώθω ακόμα λίγο ζαλισμένη και ώρες ώρες νιώθω ότι δεν βρίσκομαι εδώ. Η Emily προσπάθησε πολλές φορές να μάθει τι έχω αλλά αποφεύγω τις ερώτησης της όσο καλύτερα μπορώ, μέχρι τώρα δεν μου έχει ξεφύγει κάτι. Δεν είναι φίλη μου, είναι μια κοπέλα που μόλις τελειώσει η εκδρομή και τα βρει με την φιλενάδα της θα ξεχάσει ακόμα και το όνομα μου.

"Ομγγγ δες αυτόν τον πίνακα" λέει ενθουσιασμένη. Κοιτάω κουρασμένη τον πίνακα, ο πίνακας από πίσω είναι γκρι και μπροστά έχει διαφορά χρωματιστά σχήματα. Για έναν παράξενο λόγο μου αρέσει πολύ αυτός ο πίνακας. Μου θυμίζει εμένα που προσπαθώ να αποφύγω την γκρίζα πραγματικότητα με τα χάπια. Τι θα έκανα χωρίς αυτά πλέον..

Η διαδρομή συνεχίζεται με πολλούς βαρετούς πίνακες και τέλος γυρνάμε στο ξενοδοχείο. Νιώθω τόσο εξαντλημένη. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου. Επιτέλους θα κοιμηθώ.

Η πόρτα του δωματίου ανοίγει με δύναμη και χτυπάει τον τοίχο από πίσω της. Μέσα μπαίνει μια μεγάλη παρέα αγόρια-κορίτσια με ένα μεγάλο ηχείο. ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΚΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

"σήκω οι καθηγητές πήγαν για καφέ" μου φωνάζει η Emily. Σηκώνομαι εξαντλημένη και κάθομαι στο κρεβάτι για να πάρω μια βαθιά ανάσα. Ίσως πρέπει να χαλαρώσω, λίγη μουσική, πάρτι και τα χάπια. Όχι, όχι πείρα ήδη 2 σήμερα.

"Melanie δες τι έφεραν τα παιδιά" σηκώνομαι από περίεργα και κοιτάω τις σύριγγες που έχουν μέσα σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα. Τι θα κάνουν με τις σύριγγες?

"Πως έφερες ηρωίνη στην εκδρομή ρε?" Λέει ένα παιδί στο παιδί που έφερε την σακούλα. Ηρωίνη? Όχι δεν πρέπει. Αλλά δεν έχω ξανά δοκιμάσει, ποτέ θα μου ξανά δωθεί τέτοια ευκαιρία? Χωρίς δεύτερη κουβέντα όλοι αρπάζουν από μια σύριγγα άλλοι που δεν πρόλαβαν τις μοιράζονται. Περνώ την σύριγγα στα χέρια μου και κάνω παρόμοιες κίνησης με τα αλλά παιδιά. Ξαπλώνω την πλάτη μου στον τοίχο και περιμένω να δράσει το ναρκωτικό στο σώμα μου.

Ανοίγω το μάτια μου βλέπω τα παιδιά να γελάνε και να χτυπιούνται μεταξύ τους για πλάκα. Εμένα γιατί αργεί να δράσει γαμωτο. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και κοιτάω απέναντι μου. Βλέπω εκείνον να κουνάει το κεφάλι του απογοητευμένος. Δεν έπρεπε να με δει να το κάνω αυτό. Έχει δίκιο, αυτοκαταστρέφομαι όμως δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Τελικά είμαι ίδια ο πατέρας μου... σιχαίνομαι μόνο που το σκέφτομαι. Ξανά κοιτάω απέναντι μου αλλά δεν είναι εκεί τώρα.

Σηκώνομαι ασυνείδητα και χαιρετάω τα παιδιά χαμογελαστή. Ψάχνω το δωμάτιο του. Ποσό διψάω για ένα φιλί του αυτήν την στιγμή. Προχωράω στον διάδρομο και κοιτάω μπροστά μου. Ο διάδρομος είναι ατελείωτος και στο τέλος βλέπω μαύρο. Πως θα βρω το δωμάτιο του όταν υπάρχουν άπειρα? Πως δεν είχα παρατηρήσει ότι ο διάδρομος δεν τελειώνει ποτέ?

"Melanie" εμφανίζεται μπροστά μου ο Diego. Προσπαθώ να τον προσπεράσω αλλά με σταματάει.

"Που είναι ο Lucas" γαμω ακούγομαι σαν απελπισμένη. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.

"Πήγε στην τουαλέτα νομίζω με την Sia?" Αναστενάζω απογοητευμένη και τον αφήνω να μιλάει μόνος του όσο κατευθύνομαι προς τις τουαλέτες. Ώστε πάλι με αυτή? Τι της βρίσκει τέλος πάντων? Εγώ είμαι τόσο καλύτερη, έτσι δεν είναι?