Does Love Even Exist?

34

Τα μάτια μας συναντιούνται μέσα στο πλήθος από μακριά, ξέρω να ξεχωρίζω τα μάτια του όπως και εκείνος. Ξεκινάω σαν υστερική να σπρώχνω κόσμο για να περάσω ενώ εκείνος απλά κάθεται και με κοιτάει. Όταν επιτέλους φτάσω πέφτω πάνω του και τον αγκαλιάζω.

"Τι κανείς" λέει και με σπρώχνει προς τα πίσω.

"Μου έλειψες" λέω και σκύβω το κεφάλι μου για να μην τον κοιτάω και καλά θιγμένη.

"Γιατί ξεχνάς τόσο γρήγορα, ότι έγινε τότε έγινε επειδή είχαμε πάρει τα χάπια" λέει και με σπρώχνει για να περάσει. Τον παρακολουθώ που απομακρύνεται όσο εγώ ακόμα να συνειδητοποιήσω την σκληρότητα στα λόγια του. Δηλαδή αυτό ήταν?

Κάθομαι δυστυχισμένη στην πολυθρόνα και απλά παρακολουθώ τον κόσμο να περνάει καλά. Δεν έχω καμία όρεξη να σηκωθώ, έπρεπε να φέρω τα χάπια τελικά. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι δεν είμαστε μαζί, το θέλουμε τόσο πολύ το βλέπω στα μάτια του κάθε φορά που τον κοιτάω.

"θα παίξεις μπουκάλα?" Λέει ο Noah. Σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυα μου και γνέφω θετικά, ελπίζω να μην τα είδε. Τον ακολουθώ προς την κουζίνα, μια μεγάλη παρέα κορίτσια αγόρια κάθονται γύρω γύρω και στην μέση ένα μπουκάλι ουίσκι. Είναι και ο Lucas εδώ..

"Νομίζω ξέρουμε όλοι πως παίζεται αυτό το παιχνίδι" λέει ένα αγόρι και γυρίζει πρώτος το μπουκάλι. Τα λεπτά περνάνε βαρετά με πολλά κορίτσια και αγόρια να φιλιούνται ή ακόμα και άτομα του ίδιου φύλου. Είμαι τυχερή που δεν έτυχα σε κανέναν και δεν έχει έρθει ακόμα η σειρά μου, πλησιάζει όμως. Κοιτάω βαριεστημένα το μπουκάλι να γυρίζει και εύχομαι κλασικά να μην τύχω σε κανέναν, μέχρι τώρα η προσευχές έχουν πιάσει τόπο. Το μπουκάλι σταματάει πολύ απότομα, σηκώνω το κεφάλι μου για να δω τα άτομα που θα φιληθούν, πάλι στάθηκα τυχερή. Η κοπέλα σηκώνεται και πλησιάζει τον Lucas ? Όχι όχι δεν μπορώ να το δω αυτό. Κοιτάω το κινητό μου για να αποφύγω αυτήν την άβολη στιγμή. Επόμενη είμαι εγώ, ελπίζω να μου τύχει ο Noah. Πλησιάζω το μπουκάλι και το γυρνάω με όλη μου την δύναμη, το μπουκάλι γυρίζει για κάμποσα δευτερόλεπτα και σταματάει ανάμεσα σε δυο αγόρια. Ο Lucas και ένα άλλο παιδί και νόμιζα ότι η τύχη σήμερα είναι με το μέρος μου.

"Εσύ φίλησες πριν λίγο φίλε" λέει το αγόρι σε εκείνον και πάει να σηκωθεί.

"Το μπουκάλι δείχνει ξεκάθαρα σε εμένα" του εξηγεί και ξαφνιάζομαι. Το αγόρι τελικά αφήνει τον Lucas μετά από έναν μικρό διάλογο και πλησιάζουμε άβολα ο ένας τον άλλο. Πρέπει να το κάνω να φανεί σαν να μην το έχω ξανά φιλήσει. Τα πρόσωπα μας πλησιάζουν και κάνει πρώτος το βήμα να με φιλήσει, το φιλί διαρκεί λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα και αμέσως κάθεται πίσω στην θέση του σαν να μην έγινε τίποτα. Αυτό ήταν? Αυτό ήταν.. φτιάχνω την φούστα μου άβολα και λέω στα παιδιά ότι πάω στο μπάνιο.

Μπαίνω μέσα και φροντίζω να κλειδώνω την πόρτα πίσω μου. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη αλλά το μόνο που βλέπω είναι το δωμάτιο να γυρίζει. Κάθομαι στο πάτωμα και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου, όχι πάλι. Το δωμάτιο νιώθω ότι μικραίνει όπως το οξυγόνο του να μειώνεται. Μου φαίνεται ή η πόρτα άνοιξε? Νόμιζα ότι είχα κλειδώσει.

"Εδώ είσαι" λέει ανακουφισμένος και κάθεται δίπλα μου, ξαπλώνει το κεφάλι του πίσω στον τοίχο και κοιτάει το ταβάνι σκεπτικός.

"Έχεις κανένα χάπι?"