Does Love Even Exist?

17

Είναι 7 και πάω να τελειώσω την εργασία με τον Kai, φοβάμαι να ξανά δω εκεί κοντά τον Lucas. Αλλά δεν έχει δικαίωμα να μου λέει τι να κάνω, δεν είναι καν αγόρι μου. Χτυπάω δειλά την πόρτα και κοιτάω πίσω μου μήπως δω πάλι εκείνον.

Ο Kai μου ανοίγει, φοράει μόνο σορτσάκι. Περνάω μέσα και τον αγνοώ. Δεν ξέρω τι προσπαθεί να μου αποδείξει με αυτό που κάνει.

"Δεν βάζεις καμία μπλούζα?" Λέω και του δείχνω να καταλάβει ότι με ενοχλεί.

"Ζεσταίνομαι" απαντάει κι μου δίνει ένα ποτήρι νερό. Τον ακολουθώ που πηγαίνει στο δωμάτιο. Βάζει την εργασία μας στο γραφείο κι ξεκινάει να γράφει χωρίς να με ρωτήσει κάτι. Όχι ότι με νοιάζει εξάλλου δεν με ενδιαφέρει αυτή η εργασία. Δεν έπρεπε καν να έρθω, μπορούσε να την τελειώσει χωρίς εμένα. Η κουδούνι του σπιτιού διακόπτει τις σκέψεις μου.

"Θα πας γιατί εγώ γράφω? Ίσως είναι ο ταχυδρόμος" λέει χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από το γραπτό, τέτοια ώρα ταχυδρόμος? Κατεβαίνω τις σκάλες και πλησιάζω την πόρτα, ακουμπάω το χερούλι της. Έχω ένα κακό προαίσθημα. Την ανοίγω δειλά και απέναντι μου αντικρίζω έναν Lucas γεμάτο νεύρα με τα χέρια του σφιγμένα σε γροθιές.

"Σου είπα να κρατηθείς μακριά του" λέει απειλητικά.

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις Lucas, τώρα μπορείς να φύγεις?" Του λέω αλλά συνεχίζει να με κοιτάει με θυμό. Τι τον έχει πιάσει ξανά λέω?

"Πάλι με αφήνεις για αυτόν Melanie? Δεν θυμάσαι τι σου έκανε?" Σταυρώνω τα χέρια μου, δεν πιστεύω ότι κάνει τέτοιες ηλίθιες ερώτησης. Έκανα λάθος με τον Kai και δεν θα ξανά γυρνούσα ποτέ σε εκείνον.

"Απλά φύγε" προσπαθώ να πω ήρεμα, αλλά με την ένταση του και την δίκη μου ακούγεται πιο πολύ από τι ήθελα.

"Προτιμάς αυτόν η εμένα Melanie?" Έχει πλησιάσει πολύ κοντά στο πρόσωπο μου και κοιτάει τα μάτια μου, σαν να ψάχνει απάντηση σε εκείνα.

"Είσαι απλά γελοίος" τα δάκρυα μου πλέον δεν μπορώ να τα συγκρατήσω, γιατί όταν έχω νεύρα κλαίω γαμώτο.....

"Απάντα μου Melanie, αλλιώς δεν το κουνάω από εδώ" έχει σταυρώσει τα χέρια του και περιμένει την απάντηση μου. Τι θα πω? Φυσικά και προτιμώ τον Lucas, αλλά δεν πρόκειται να του το πω τώρα ειδικά με αυτήν την συμπεριφορά του. Αλλά από την άλλη δεν θα φύγει αν δεν απαντήσω κάτι. Ίσως κάνω κάτι άλλο, που ίσως μετανιώσω. Πάω ένα βήμα μπροστά και κοιτάω τα μάτια του. Είναι κόκκινα αλλά παραμένουν πανέμορφα. Η τώρα η θα τον χάσω για ακόμα μια φορά. Κλείνω τα μάτια μου και περνώ μια βαθιά ανάσα, τον φιλάω. Του πέρνει λίγο να καταλάβει τι κάνω αλλά αυτήν την φορά ανταποδίδει. Βάζει τα χέρια του γύρω από την μεση μου και με φέρνει πιο κοντά του. Χωρίζει τα χείλια μας και με κοιτάει χαμογελαστός.

"Χαίρομαι" λέει και πριν προλάβω να κάνω πίσω με φέρνει πάλι κοντά του και με ξανά φιλάει. Αυτήν την φορά πιο παθιασμένα. Ξέχασα ποσό υπέροχα φιλάει.

"Ποιος είναι αυτός?" Διακόπτω το φιλί αμέσως και κοιτάω τον Kai πανικοβλημένη, πείτε μου ότι μας είδε:/

"Γεια" χαιρετάει ο Lucas τον Kai τελείως χαλαρά, έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο του.

"Τέλος πάντων τελείωσα την εργασία Melanie, μπορείς να φύγεις βλέπω έχεις και παρέα να σε περιμένει" ο Kai πλησιάζει την πόρτα και περιμένει να βγω έξω για να την κλίσει. Φαίνεται εκνευρισμένος που με είδε με τον Lucas τόσο κοντά. Ακολουθώ τον Lucas στο αυτοκίνητο του και μπαίνω μέσα.

"Για που το βαλές εσύ?" Λέει.

"Δεν θα με πας σπίτι?" Α?

"Μπα, ακόμα να σε συγχωρέσω" λέει και βολεύεται στην θέση του.

"Λες και έκανα κάτι" του λέω και βγαίνω από το αμάξι. Είναι τόσο εκνευριστικός!

Χωρίς να με χαιρετήσει η κάτι εξαφανίζεται από το οπτικό μου πεδίο. Και τώρα αναρωτιέμαι..... ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΟΛΙΣ ΤΩΡΑ????

Πρώτα κάνει ολόκληρο σκηνικό μπροστά στο σπίτι του Kai και τώρα πάλι φέρεται σαν να μην έγινε τίποτα? Πως γίνεται να έπεσα πάλι σε μια από τις παγίδες του.