Does Love Even Exist?

27

Luca's POV

Με έκανε να πιστέψω στον έρωτα. Ποιος? Εγώ. Πιστεύω στον έρωτα. Το θεωρούσα κάτι παραμυθένιο κάτι μαγικό δηλαδή ανύπαρκτο. Και ξέρετε τι πονάει περισσότερο? Ο τρόπος που όλοι παρουσιάζουν τον έρωτα ως κάτι όμορφο. Εγώ όμως δεν νιώθω όμορφα, σαν να με μαχαίρωσαν στην καρδιά. Ο έρωτας δεν είναι όμορφος, αντιθέτως πονάει και όσο περνάει ο χρόνος δεν γίνεσαι καλύτερα όπως όλοι περιμένουν να κανείς, πονάει περισσότερο μέρα παρά μέρα. Αυτή η ελπίδα ότι με μια συζήτηση θα τα λύσεις όλα και θα επιστρέψει, μεγαλώνει. Κάθε φορά όμως αποτυγχάνω και τα κάνω χειρότερα. Όμως πόσο χειρότερα από αυτό που έγινε χτες? Την είδα να φεύγει σαν να μην υπάρχει ίχνος συναισθήματος στα μάτια της. Σαν αυτό που χτίζαμε τόσο καιρό εξαφανίστηκε. Όλα ξεκίνησαν με μένα να θέλω να της αποδείξω ότι δεν υπάρχει ο έρωτας και το ειρωνικό είναι, ότι τα κατάφερα! Αλλά μετά εγώ πίστεψα σε εκείνον.

"Bro ξυπνά" με σκουντάει ο Jack για να ξυπνήσω. Κοιτάω την Sia που για ακόμα μια φορά έχει κυριολεκτικά κάτσει πάνω μου για να φάει το πρωινό της. Κάποια στιγμή θα πρέπει να της μιλήσω για αυτό.

"Άκουσες για τον Noah ?" Λέει ο Jack στην παρέα.

"Που γαμησε εκείνη την κοπέλα χτες? Όλοι αυτό συζητάνε, λένε ότι είναι πολύ καλή" τον προλαβαίνει η Sia. Μια συζήτηση ξεκινάει ανάμεσα στην παρέα για την κοπέλα, Noah ? Χτες τον είδα με κάποια στην τουαλέτα αλλά δεν θυμάμαι πολλά, ήμουν μεθυσμένος και όχι και στην καλύτερη διάθεση να προσέχω με ποια πάει.

"Και ποια είναι αυτή"

"Δεν ξέρω, σε λίγο θα έρθει ο Noah να μας πει λεπτομέρειες, α νάτος έρχεται" όλοι γυρνάμε τα πρόσωπα μας για να κοιτάξουμε εκείνον, το χαμόγελο του φτάνει έως τα αυτιά.

"έλα ρ φίλε για πες ποια ήταν?" Ρωτάει κάποιος από την παρέα. Ο Noah κάθεται περήφανος στην θέση του και καθαρίζει την φωνή του για να μας πει.

"Θα σας αφήσω να μαντέψετε, είναι μελαχρινή" λέει και περιμένει απάντησης.

"Η Jenny? Όχι η Olivia είναι είμαι σίγουρος" ακούγονται πολλά διαφορά ονόματα κοριτσιών αλλά της ακυρώνει όλες, δεν έχουν μείνει και πολλές μελαχρινές.

"Καλά καλά θα σας δώσω αλλά ένα στοιχείο, μπλε μάτια" όλοι κοιτάζονται ταυτόχρονα μεταξύ τους με ανοιχτά στόματα, εκτός εμένα. Σφίγγω το μαχαίρι που κρατάω στο χερι μου και κοιτάω το φαΐ μου σφιγμένος.

"Ε όχι, η Melanieeee???" Τσιρίζει στα πόδια μου η Sia. Την σπρώχνω στην καρέκλα δίπλα μου και αποφεύγω να κοιτάξω την τσατισμένη φάτσα της, αυτό μου έλειπε.

"Ναιπ η Melanie, μην την βλέπεται έτσι ανύπαρκτη ξέρει τι κάνει η μικρή" λέει ο Noah με περήφανο χαμόγελο. Το μαχαίρι που κρατούσα πλέον έχει εκτοξευθεί στον αέρα, αν πετύχει κάποιον ακόμα καλύτερα. Το μαχαίρι όμως πέφτει αποτυχημένα στο πάτωμα.

"καλά είσαι Lucas έχεις ασπρίσει, να σου φέρω λίγο νερό?" Λέει η Sia ακουμπώντας τα μάγουλα μου.

"Κοφτό" της πιάνω τα χέρια και τα απομακρύνω. Την έχω βαρεθεί να νομίζει ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας. Σηκώνομαι από την θέση μου και κατευθύνομαι προς τα δωμάτια. Δεν αντέχω να συζητάνε για εκείνη με αυτόν τον τρόπο. Η Melanie είναι κάτι περισσότερο από καλή στο κρεβάτι, είναι αυτή που με έκανε να ξεπεράσω όλες τις ανασφάλειες μου μικρός, με έκανε τολμηρό, με έμαθε να διασκεδάζω, με λίγα λόγια με έκανε αυτόν που είμαι σήμερα.